έρως-σεξ-αγάπη-σχέσεις – Πέτρος Θεοδώρου

Τα 1000+1 πρόσωπα της συντροφικής σχέσης

Ο άλλος άνθρωπος δεν βρίσκεται στη σχέση μας για να μου δίνει ό,τι θεωρώ πως μου χρωστά η ζωή αλλά για να συνδημιουργούμε το «βιβλίο» της σχέσης μας, για όσο αυτό έχει νόημα και για τους δυο μας

Ο μύθος της ιδανικής συντροφικής σχέσης και αγάπης

Σ’ αυτό το ναρκισσιστικό κατασκεύασμα της απόγνωσης των καταναλωτικών μας ημερών ζητούμε υπερβολικά πολλά από τον άλλον - τόσα πολλά, που η συντροφική σχέση φτάνει να μάς συντρίβει με το βάρος της.

Στις Σκιές του έρωτα: γάμος χωρίς νυμφίους, πένθος χωρίς νεκρό [ενδεικτικά προ της έκδοσης αποσπάσματα]

Νάτος λοιπόν ο έρωτας, όπως τουλάχιστον πρωταγωνιστεί σε αυτό το βιβλίο «των αιρετικών της αγάπης». Λαμπερός, θυελλώδης, τρομαχτικός και υπέροχος, μοιάζει να ξεπηδά αποκαλυπτικά ίσα μέσα από «τα μάτια που με κοίταξαν», κάποτε - ασχέτως αν εμείς τον βιώνουμε σαν να ξεπηδά τώρα, από τα μάτια κάποιου μη συνειδητά επιλεγμένου Άλλου.

Σκιές και έρωτας: Συνέντευξη του Πέτρου Θεοδώρου από την Ελπίδα Παπαδανιήλ

Μια εισαγωγική συζήτηση για το πώς μη συνειδητές μας όψεις και αρχέγονες ανάγκες επιδρούν στη σαρωτική εμπειρία του έρωτα

Έρωτας: όταν μας ληστεύουν

Ποιος συναντά ποιον, και πώς παράγεται η παράλογη βεβαιότητα ότι συναντώντας τον Άλλον στον έρωτα, ήδη τον γνωρίζαμε από πάντα; Πώς γίνεται διαπερνώντας τον Άλλον να συναντούμε πίσω του το δικό μας είδωλο, και πάλι απαρηγόρητο στη μοναξιά του;

Έρωτας: γιορτή χωρίς νυμφίους, πένθος χωρίς νεκρό-[ΙΑΝΟΣ, Αθήνα]

Μοιάζουμε με μολύβια που παλεύουν να σταθούν όρθια διαγράφοντας άγαρμπους κύκλους με στήριγμα τη μύτη τους, σαν μεθυσμένα - και πέφτουν. Μοιάζουμε με ακροβάτες που αναζητούν ισορροπία μετά από μια κακή στιγμή - και δεν τη βρίσκουν.

Στις Σκιές του έρωτα: γάμος χωρίς νυμφίους, πένθος χωρίς νεκρό

Ολόκληρη η περί έρωτος ομιλία μου στον ΙΑΝΟ-Αθήνα, βιντεοσκοπημένη στο κανάλι του Ιανού (στις 5 Δεκεμβρίου 2019) - η 1η από 3 ομιλίες για τις σχέσεις στον ΙΑΝΟ

Το τέλος των ερώτων μας-γιατί?

Στον έρωτα, επειδή τα συναισθήματα είναι σαρωτικά, θρηνούμε εντονότατα όταν οι έρωτές μας τελειώνουν, θεωρώντας ότι "κακώς" τελειώνουν - ατυχία, μοιραίο, προδοσία, “λάθη”, κάτι τελοσπάντων που πήγε όπως δεν “θα έπρεπε” να είχε πάει- τουλάχιστον σ’ εμάς.

Εγώ; Ποτέ εκουσίως προδότης!

Με αξιοθαύμαστη επιμονή και μάλλον θεαματικά συχνά, προδίδουμε και προδιδόμαστε. Βέβαια, όταν είμαστε ο προδότες λέμε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς, ενώ όταν οι Άλλοι μας προδίδουν κι εμείς τους πιάνουμε, λέμε ότι είναι κακοί, είναι άτιμοι και ανέντιμοι