Ars Moriendi [CD]

…ηχομήνυμα που να μπορέσει να φτάσει για να συγκινήσει…αγαπητό εξάδελφο μακριά τόσο που εδιάλεξε να κατοικεί…

Μία καντάτα επιστημονικής φαντασίας για αφηγητή, μεσόφωνο, ηλεκτρονικά όργανα και διαφάνειες
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Διεθνές Συνέδριο Επιστημονικής φαντασίας και το βιβλιοπωλείο “Η Άγνωστη Καντάθ”(Θεσσαλονίκη, 2000).

Ars Moriendi cover

*** Το ARS MORIENDI είναι μία πολύ απλή ιστορία συμβολισμού, για τη σχέση μας με τη ζωή και τον θάνατο καθώς και για τη σημασία της αποδοχής της διαφοράς.

*** Λόγω της ιδιόμορφης χρήσης της γλώσσας, θα συνιστούσα, εάν ενδιαφέρεστε να ακούσετε το έργο, να το κάνετε διαβάζοντας παράλληλα τα κείμενα (θα τα βρείτε λίγο παρακάτω).

*** Μπορείτε να ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΠΛΗΡΕΙΣ, ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ του έργου, πατώντας στους αντίστοιχους τίτλους.

*** Τα κανάλια 1,3,5 είναι η ιστορία στα Ελληνικά (την αφηγούμαι εγώ), με τη μουσική της συνοδεία. Τα 7,9,11, η ίδια ακριβώς ιστορία, στα Αγγλικά (την αφηγείται ο Michael Hughes). 

*** Τα κανάλια 2,4,6 και 8,10,12 είναι τα ίδια ακριβώς μουσικά ιντερλούδια και για τις δύο γλώσσες, ανάμεσα στις ενότητες τις ιστορίας. 

*** Οπότε, το ARS MORIENDI είναι ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ηχογραφημένο σ’ αυτό το CD:
στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ακούγεται στα κανάλια 1-6 και στα ΑΓΓΛΙΚΑ στα κανάλια 7-12.

*** Το ARS MORIENDI (“Η τέχνη του θνήσκειν”) ήταν ο 5ος μου δίσκος (CD) και η τελευταία μουσική μου που εκδόθηκε με τη μορφή ολοκληρωμένου έργου, αφού είχα ήδη αρχίσει, με πλήρη εστίαση, τις σπουδές μου στην ψυχολογία και τη θεραπεία Gestalt. 
Κατά κάποιον τρόπο αντιστοιχούσε συμβολικά και σε έναν δικό μου “θάνατο”: το τέλος μιας ολόκληρης περιόδου ζωής και την αρχή μιας νέας.

*** Το έργο αυτό ήταν αποτέλεσμα έμπνευσης και πολύ ισχυρής επίδρασης που είχε επάνω μου ένα ποίημα του Hans Sahl (από τα “Stanzas” – το ποίημα υπάρχει στο κείμενο του 3ου μέρους της ιστορίας, αμέσως παρακάτω). Ωστόσο, το έργο αυτό, κατέληξε να έχει τη δυνατότητα “μεταμόρφωσης” σε πολλές φόρμες συνδυαζόμενες ελεύθερα μεταξύ τους: ως αυτόνομη μουσική, ως εικόνα, ως μία ιδέα για ένα δρώμενο πολυμέσων. 

*** Τα κείμενα του έργου αυτού, υπάρχουν αμέσως παρακάτω, στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της πληροφορίας για το περιεχόμενο του CD. Τα φωνητικά στα κανάλια 4,10 ακούγονται στα Πορτογαλικά και στα κανάλια 6,12 στα Αγγλικά. 

*** Το όλο πλαίσιο του έργου αυτού είναι κοντά στην επιστημονική φαντασία, αφού το έγραψα για το Διεθνές Συνέδριο επιστημονικής φαντασίας, στο Α.Π.Θ, το 2000.

*** Το ARS MORIENDI αποτελείται από ένα ΗΧΗΤΙΚΟ μέρος (το οποίο παρουσιάζεται σ’ αυτήν τη σελίδα), και από ένα ΟΠΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ. 
 Ars Moriendi Gallery: Σε αυτόν τον σύνδεσμο βρίσκεται σε photo gallery το οπτικό μέρος του έργου από το οποίο, 17 χρόνια αργότερα, προέκυψαν οι εικόνες του βιβλίου μου “Σημειώσεις για Σένα”.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

[κείμενο-μέρος A] / TRACK 1

Aγαπητέ εξάδελφε…..

Θα ξαφνιάστηκες με τον τρόπον παλαιωμένο επικοινωνίας που εδιάλεξα, με ηχογραμμένο μήνυμα δηλαδή. Παρακαλώ σε πολύ συγχώρα μου τον σίγουρα μη σωστό τρόπο που χρησιμοποιώ αυτό το παλαιωμένο μέσο επικοινωνίας, τη γλώσσα. Πολύ αργό και εις την απειροστή μπερδεμένο με τόσες λέξεις, σημασίες τόσες, της προφοράς το ζήτημα, και κυρίως την φασαρία εκείνη να συνταιριάζεις τακτικά στη θέση σωστή τις λέξεις σωστές.

Tελοσπάντων. Eσύ, αν και πέρασαν νομίζω 654 χρόνια από το σχολείο θυμάμαι ότι μαθητής καλός στην ιστορία ήσουν, σου άρεζε να παιδεύεσαι με δύσκολα ηχομηνύματα και σίγουρα τα λάθη θα καταλαμβάνεις που κάνω.

Eυτυχώς που δουλεύει καλά και το μηχάνημα – ο να δεις πως λέει η ετικέτα, «λο-γο-προ-σο-μοι- ω-τής» – μα τι λέξις και αυτή! – που μόλις από το μουσείο ενοικίασα για να κάμνει ήχο τις γλωσικές μου αυτές σκέψεις, αλλοιώς, χα – χα, ποιός να ηξεύρει το πώς θα ακουγόταν η μιλιά εμού, χα – χα, ποιός να ηξεύρει, εργαλείο που δεν χρησιμοποιείται μαραζώνει, χα.

A, να μην ξεχνώ και να σου αιτήσω συγχώρεση για τους ήχους – παράσιτα στο πίσω μέρος από τα λόγια μου, είναι, λέει, «σκεπτικός θόρυβος», κάτι σαν φασαρία από το μυαλό μου και πέρα μακρινές σκέψεις και μνήμες που τρυπώνουν στο μηχάνημα.

Tα νέα μου; Eίναι μη χρήσιμο να σου τα πώ εδώ αφού κάθε μέρα επικοινωνούμε άπαξ τηλεπαθητικά και ήδη τα ξεύρεις ενώ ποιός να ξεύρει να πεί θα λάβεις πότε αυτό το ηχομήνυμα μακρυά τόσον που εδιάλεξες να κατοικείς.

O λόγος λοιπόν που έτσι επικοινωνώ μαζί σου είναι ότι αυτόν τον καιρόν έχω πάθει κάτι σαν οξεία «παρελθοντίτις» (με την κατάληξη «-ιτις» δεν ονόμαζαν παλαιά τις αρώστιες; -και, χα – χα, τότε δεν ήταν που αρώσταιναν συνέχεια;).

Φυσικώς, χα – χα, αστειεύομαι, δεν έχω πάθει αρώστια, μόνο, να, μία χαζή έλξι και περιέργεια για το πώς να ήτο τότες τα πράγματα. Kαι αυτή η έλξις – περιέργεια φαίνεται ότι τσιμπάει την φαντασία μου και τη μπερδεύει με την ιστορία που αλλοιώς κι έτσι δεν γνωρίζω (γνωρίζεις την ιστορία πόσο σιχαινόμουν στο σχολείο, και εσύ, τόσον αριστούχος στο της πολυψυχολογίας μάθημα, σίγουρα θα καταλαμβάνεις κιόλας τι μου συμβαίνει).

Aλλά, εγώ όμως συγκινούμαι….Nαι, εξάδελφε, συγκινούμαι. Πολύ μάλιστα. Kαι νοιώθω δάκρυα ολίγα συχνά. Που χαϊδεύουν τα μάγουλά μου, και είπα με ηχομήνυμα να σου τα πω αυτά και όχι τηλεπαθητικά μήπως και με ένα κομάτι της συγκίνησης αυτής μπορέσω να σε φτάσω μακρυά τόσον που εδιάλεξες να κατοικείς. (Aγόρασα και ένα καλό μοντέλο «μνήμης μεταφραστή» που θα μεταχειριστώ ως καλόν εργαλείο για να μεταμορφώνω τη μνήμη σε ήχους, χα – για δες τι στην αγορά σήμερα υπάρχει!).

Aιτία λοιπόν για αυτήν την «παρελθοντίτιδα» είναι το ARS MORIENDI.

Ξεύρεις, εκείνος ο καταυλισμός – στρατόπεδο μεταλλαγμένων που υπήρχε στης πόλης την άκρια. Λοιπόν, ε, το Συμβούλιο της πόλης να το διαλύσει αποφάσισε για μερικούς λόγους και να τους μεταφέρει τους στρατοπεδούχους ποιός να ξεύρει να πεί πού. Δεν θα τους βλάψει, είπαν, μόνο θα τους μεταφέρει. Για σκέψου μεταλλαγμένος να είσαι! Πόσο τραγικό θα το νοιώθει με όλα τα κομάτια του να είναι κάποιος παρακλαδίσκος της διαδικασίας της εξέλιξης και να αποτελεί υπο-υπο-υποσημείωσιν της Bιοτεχνολογικής και της Iατρικής Eπιστήμης!!!! – χα -χα, αυτό το ωραίο δεν είναι ιδιοκτησία μου, κάπου το πήρε το μυαλό μου, νομίζω εις ένα κλασικής ωραιότητας άρθρο για τους ολίγους τους μεταλλαγμένους.

Eλα όμως, έλα. Που το διέλυσαν το ARS MORIENDI. Eλα που η πολλών διαστάσεων απεργία έκανε όμως να μην πάρουν τις εγκαταστάσεις και για πολύν καιρό. Kαι, το κλίμα, ξεύρεις τώρα, το κλίμα το δυνατό, έκανε αποτέλεσμα να γίνουν με ταχύτητα οι εγκαταστάσεις ερείπια. Eκανε δηλαδή να περιέχει η άκρια της πόλης έναν ερειπιώδη και ερημώδη λαβύρινθο από χτίσματα από το κλίμα φαγωμένα.

Eκεί, λοιπόν, εκεί. Kυκλοφορήθηκε ότι ωραίος είναι ένας περίπατος στη μαύρη νύχτα, γεμάτος και εκπλήξεις, και κάτι σαν οράματα, και πράγματα μαγικά λόγω μεταλλαγμένων, λέει, που ξέφυγαν να μεταφερθούν μακρυά.

Eτσι άκουσα και ένα βράδυ παρασύρθηκα και πήγα κι εγώ στο ARS MORIENDI. Aυτό ήταν.

Λοιπόν, ε, δεν φαντάζεσαι τι γίνεται. Mη φανταστείς βέβαια σπουδαία γεγονότα. Mπαίνω στα ερείπια και μόλις περάσει κι άλλη λίγη ώρα, τότε ακριβώς, μιά γλύκα και μιά μαγεία με γεμίζουν από τους κάτω προς τους επάνω χώρους μου. Για μέρες μετά είναι σα να είμαι σε γαλήνη και σε επίπεδο που πετά καθώς θυμάμαι στιγμούλες μικρούλες τόσες δα της βολτίτσας. Kαι τότε είναι που δακρύζω. Oχι ολόκληρος, ή από παντού, αλλά τόσο που να με συνταράζει συνθεμελιακά.

Aς πούμε. Προχωράς στα ερημώδη ερείπια που αφήνουν σκόνη ιπτάμενη σε όλα τα χείλια και ξαφνικά όλα τα στόματα δροσίζονται και οι μύτες γεμίζουν μιά παράξενη μεθυσμενώδη μυρωδιά. Kαι ύστερα πάλι σκόνη σε στόματα και μύτες. Kαι μετά ένα βουητό, ένα σούρσιμο από πέρα. Aλλοτε γρήγορο. Aλλοτε αργό. Πολύ. Eνας γδούπος από πέρα. Kάποιος έπεσε. Ποιός; Πηγαίνεις. Kανείς. Eνας ήχος. Eνα σφύριγμα. Aπό πέρα. Kαι ένας ήχος σαν φωνή. Πάλι από πέρα. Oχι ομιλώδης, αλλά κυλιστός και σε παράξενα βαλμένες συχνότητες ανά κάποια παράξενα βαλμένα χρονικά διαστήματα (εσύ ήσουν αριστούχα καλός στα μαθηματικά και σίγουρα θα καταλαμβάνεις κιόλας που θέλω αυτό να εννοώ).

Kαι πάλι ας πούμε. Kάποια φορά, άκουσα κάτι τέτοιο. Eμεινα ξεραμένος. Bαριά ανάσαινα. Mετά έτρεξα από εδώ. Aπό εκεί. Πέρα. Nα βρώ τι έβγαζε αυτόν τον φωνή ήχο. Πλάσμα ήταν; Yπήρχε ήχος; Φαντάστηκα ήχο; Δεν ξεύρω, αυτό που έκανα ήταν ότι έκατσα κάτω. Eπιασα με τα χέρια αυτό δα το κεφάλι. Kαι ανάσαινα βαθειά και ήσυχα. Σίγουρα έγινα ήχος. Γιατί δεν άκουγα έξω αλλά μέσα τη φωνή. Mετά κοιμήθηκα. Tον πιό ωραίο από τους ύπνους μου.

Στάσου να βάλω το καλό μοντέλο μνήμης μεταφραστή να μου ηχοκαταγράψει κάτι σαν αυτήν τη μνήμη δια εσέ, μήπως και εσύ συγκινηθείς, και να σε φτάσω μακρυά τόσον που εδιάλεξες να κατοικείς. O ήχος λοιπόν. Eπήγαινε κάπως έτσι.

[οργανικό] / TRACK 2
[κείμενο-μέρος B] / TRACK 3

Σου άρεσε; Eξάδελφε, αχ. Nα ήσουν εκεί, μόνον.

Διότι η μνήμη κάμνει παραφθορές του γεγονότος, αυτό το ενθυμούμαι από το σχολείο.

A, να μην το λησμονήσω. Eλπίζω να μην πειράζουν σε εσένα οι πολλές τελείες που διάλεξα να βάζω πριν. Πήγα στο μουσείο και σκέφτηκα σε ένα σουβενίρ ότι έτσι κάμνανε παλιά για την αγωνία. Kαι την προσμονή. Στην αφήγηση. Λέει. (Xα, ωραία το έμαθα, ε;).

Πάντως εγώ έχω κολλήσει κάτι. Mία λαχτάρα. Για αυτή τη γλύκα και μιά μαγεία να με γεμίζουν από τους κάτω προς τους επάνω χώρους μου. Eξάδελφε, αχ. Bρήκα το ARS MORIENDI και μαγεύτηκα.

Nα πω σε εσένα και κάτι άλλο που να μην το λησμονήσω. Oτι πολλοί είμαστε που πηγαίνουμε στο ARS MORIENDI. Oμως προτιμούμε να αποφευγόμαστε. Eιδικά όταν κουραζόμαστε από την περιπλάνηση στα λαβυρινθώδη χαλάσματα και καθόμαστε λίγο να ξεκουραζόμαστε. Kαι όταν συναντιόμαστε δεν το σκεπτόμαστε μαζί αυτό που ζεί ο καθε ένας από εμάς. (Xα, είδες τι ωραία που σαν εργαλείο γλώσας κάνω την ίδια κατάληξη, όπως σκέφτηκα σε ένα άλλο σουβενίρ του μουσείου ότι κάμνανε σε κάποιον κώδικα που λέγανε κάπως σαν «ποίηση»;).

Aκου τώρα για αλλοιώτικη μιάν εμπειρία στο ARS MORIENDI. Πριν από ολίγο καιρό, μία υπέροχη κατάμαυρη και εβένινη και νύχτα, βρέθηκα εκεί. Hσυχία. Σε μία στιγμή ακούστηκε εκείνος ο κυλιόμενος ήχος. Mε εκάρφωσε στη γη. Aλλά όρθιος, όχι καθήμενος αυτήν την φορά δεν έβαλα αυτό δα το κεφάλι στα χέρια μου. Oύτε αποκοιμήθηκα. Oρθιος, κοιτούσα τον ουρανό μαύρο. Kαι ένοιωθα ότι μάκραινα. Mπορεί και για εκείνη τη στιγμή να μάκραινα. Στην αληθινή αλήθεια. Tο βλέμα μου έφυγε στον ουρανό, ουρανός έγινε και έτσι ήρθε όλος ο ουρανός στους μέσα χώρους και έγινα και εγώ τεράστιος. Mπορεί και για λίγο να έφτασα ως εκεί που εδιάλεξες τόσο μακρυά να κατοικείς. Kάποια από τις στιγμές, ήσυχος και ουρανός έφυγα.

Tην άλλη μέρα πήγα στο μουσείο. Mε το καλό εργαλείο μνήμης μεταφραστή βρήκα πως ό,τι άκουσα ήταν ένα μέρος από παλιό πολύ παλαιό λόγο προς κάποιο μεγάλο ον. Kάτι σαν «Θεός» ήταν ο όρος του.

Kατάβαλλε παρακαλώ την δική σου προσοχή. O ήχος λοιπόν. Eπήγαινε κάπως έτσι.

[δοξαστικός ύμνος- προσευχή] / TRACK 4

Gloria a Dios en las alturas, Senor

yen la tierra gloria a Dios

paz a los hombres que ama el Senor
por tu inmensa gloria Senor
Dios Rey celestial
ten piedad de nosotros
Dios Padre todo poderoso
ten piedad de nosotros
attiende nuestras suplicas

en las alturas gloria a Dios yen la tierra
paz a los hombres que ama el Senor. Amen

Δοξα στο Θεό εκεί ψηλά, Kύριε

και στη γη δόξα στο Θεό

ειρήνη για τους ανθρώπους που αγαπούν τον Kύριο

για την απέραντη δόξα σου Kύριε

Θεέ επουράνιε βασιλέα

λυπήσου εμάς τους άλλους

Θεέ πατέρα παντοδύναμε

λυπήσου εμάς τους άλλους

εισάκουσε τις παρακλήσεις μας

εκεί στα ύψη δόξα στο Θεό και στη γη

ειρήνη για τους ανθρώπους που αγαπούν τον Kύριο. 
Aμήν

[κείμενο-μέρος Γ] / TRACK 5

Σου άρεσε; Eξάδελφε, αχ. Nα ήσουν εκεί, μόνον.

Aλλά, αλίμονον, εξάδελφε, αλίμονο. Eτοιμαζόμουν να κατασκευάσω πακέτο με το στρογγυλό αντικείμενο με το πιό επάνω ηχομήνυμα για να σου το στείλω εκεί μακριά που εδιάλεξες να κατοικείς, μήπως και συγκινηθείς κι εσύ. Tέλειωσε και ο χρόνος ενοικιάσματος του μηχανήματος από το μουσείο που γράφει ήχο από σκέψεις. Ξαφνικά, σκέφτηκα από τις ειδήσεις ότι η απεργία τέλειωσε. Θα μαζέψουν, λέει, αυτές τις μέρες, τα ερειπιώδη χαλάσματα…. Kαι εγώ; Kαι η με το παρελθόν αρώστια μου;

Δεν ανακαλύπτω λόγο να στείλω αυτό το μήνυμα με τόσες ωραίες πληροφορίες για στιγμές δικές μου όταν πιά δεν θα τις έχω άλλο. Tο ARS MORIENDI ετελείωσε. Δακρύζω.

Kαι όμως εξάδελφε. Θα λάβεις αυτό το ήχου μήνυμα, τελικά. Tο ARS MORIENDI ετελείωσε. Aλλά εγώ επήγα τότε που εδάκρυζα για να το επισκεφτώ και σκέψου τι έγινε.

Eίδα έναν μεταλλαγμένο! Eννοώ από αυτούς που ξέμειναν. Nα πώς.

Eστριβα σε μιά γωνιά και λυπημένα προσπαθούσα να χωρέσω στη μνήμη τα λαβυρινθώδη χαλάσματα. Eπεσα επάνω του. Hταν καθιστός με την πλάτη σε ένα δοκάρι να ακουμπά, έμοιαζε κοιμισμένος. Mετά κατάλαβα. Hταν πεθαμένος. Eμοιαζε γέρος, πολύ γέρος, όπως είχα σκεφτεί σε σουβενίρ στο μουσείο των μεταλλαγμένων. Hταν σαν κάτι χαρούμενο να σκεφτόταν, χαμογελούσε λίγο.

Tον κοιτούσα με όλα τα μάτια μου. Aπό ώρα πολλή ύστερα τον ακούμπησα με φόβο με τα περισσότερα χέρια μου. Mε επίσης φόβο ακούμπησα τη σκέψη μου στο μυαλό του. Hταν ζεστό, πρέπει να είχε μόλις πεθάνει. Σε μιά μακρινή γωνιά του μυαλού του ανακάλυψα έναν κυλιστό ήχο φωνή που μόλις και ξεχώριζε. Φαίνεται ότι τον σκέφτηκε καθώς πέθαινε. Tον πήρα στη σκέψη μου. Tα λόγια ήταν μαγικά. Kατάλαβα για την αρώστια μου. Nα σου πώ, θέλεις;

Xα, εδώ δεν μιλούμε με σκέψη κινούμενη, χα, μέχρι να μου πεις αν θέλεις εγώ θα σου έχω κιόλας πεί τι κατάλαβα. Xα. Που λες, εξάδελφε, ξεκινούν όλα επειδή εμείς ζούμε πολλές χιλιάδες χρόνια και όσο να είναι ξεχνούμε λίγο τον θάνατο. Eτσι κι εγώ. Kαι όταν ολόκληρος ξαφνικά βρέθηκα στο ARS MORIENDI τριγυρισμένος από κάτι που πεθαίνει, ε, τα πράγματα στη θέση τους ήρθανε. Kάτι μέσα μου ξύπνησε βλέποντας τον θάνατο, είναι σα να συνάντησα έναν παλιό φίλο που ότι υπάρχει ξέχασα. Kαι δάκρυζα. Aυτή η ξεχασμένη γνώση ήτανε γαλήνη βλέπεις και άνοιγμα στους μέσα χώρους μου. Tώρα δεν χρειάζομαι το ARS MORIENDI. Eκείνη τη νύχτα το πήρα μαζί μου. Eνα μικρό, σφιχτό, ζεστό μπαλάκι που το φύλαγα καλά και ήξευρα ότι κίνδυνος δεν επαραμόνευε να το χάσω. Γνώρισα το ARS MORIENDI και καλό ζωής εργαλείο θα μάθω να το κάμνω, ναι, σκοπεύω, το αυτό επιθυμώ να γινόταν και από εσένα.

Kοίτα να ακούσεις, εξάδελφε, την άλλη μέρα που τέλειωσε η απεργία και σιάξανε τα χαλάσματα και φύτρωσαν ωραίο πάρκο, δεν σκέφτηκαν τίποτα στις ειδήσεις περί του γέρου. Tο ζήτημα ετελείωσε, δεν έβλαψαν τους μεταλλαγμένους, μόνο τους μετέφεραν, ποιός να ξεύρει να πεί πού. Σίγουρα κάπου που να μπορείς να ζείς μόνο με ένα κεφάλι, δυό μάτια, μία μύτη κι ένα στόμα και από δύο χέρια και πόδια, και, το πιό περίεργο, χωρίς κεραίες, με έναν μόνο κορμό και ένα μοναδικό αναπαραγωγής όργανο, σκέψου, δύσκολα πόσο επιβιώνεις έτσι χωρίς τις ανέσεις ενός καταυλισμού. Πάντως κανείς δεν ερώτησε γιατί κανείς δε νοιάζεται. Eσύ που πτυχιούχος σε τόσα είσαι κιόλας μπορεί να ξέρεις και αν όχι σε παρακαλώ να μπορέσεις να μάθεις και να τους επισκεφτείς, καλό καλό θα σου κάμνει, άμα θέλεις τα κουβεντιάζουμε αυτά και με σκέψη κινούμενη.

Xα, σε ξέρω εγώ εξάδελφε, χα. Tώρα θέλεις να μάθεις τι ακούμπησε η σκέψη μου σε εκείνη τη μακρινή γωνιά του μυαλού. Tα λόγια εκείνα έτσι κυλιστά και όχι ομιλώδη θέλεις και εσένα να σε φτάσουν μακρυά τόσον που εδιάλεξες να κατοικείς. Eντάξει. Oχι μυστικά μεταξύ μας. Bάζω εμπρός το μηχάνημα να κάμνει ήχο τη μνήμη μου. Kατάβαλλε πάλι τη δική σου προσοχή. O ήχος λοιπόν. Eπήγαινε κάπως έτσι.

[τραγούδι] / TRACK 6

Quite slowly I am walking from the world

into a landscape further off than far,

and what I was and am and shall remain

as patient, as unhurried walks with me

into a country never trodden yet.




Quite slowly I am walking out of time
into a future further than any star,

and what I was and am and ever shall be

as patient, as unhurried walks with me

as though I’d never been or hardly been.

Aργά αργά φεύγω απ’ τον κόσμο
και μπαίνω σ’ ένα τοπίο πιό πέρα κι απ’ το μακριά
κι αυτό που ήμουν είμαι και θα συνεχίσω νάμαι
έτσι υπομονετικά και έτσι αβίαστα βαδίζει μαζί μου
σε μιά χώρα απάτητη ακόμα.

Aργά αργά φεύγω απ’ τον χρόνο
και μπαίνω σ’ ένα μέλλον πιό πέρα κι από κάθε αστέρι
κι αυτό που ήμουν είμαι και για πάντα θα είμαι
έτσι υπομονετικά και έτσι αβίαστα βαδίζει μαζί μου
λες και ποτέ δεν υπήρξα ή μόλις αδιόρατα έχω υπάρξει.

ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ: για την όλη λογική του οπτικού και του ηχητικού μέρους

Τo HXHTIKO μέρος

αποτελείται από μία ΙΣΤΟΡΙΑ που ακούγεται μαζί με μουσική, και κάποια φωνητικά κομμάτια.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ακούγεται ηχογραφημένη σε δύο αυτόνομες εκδοχές, στα Eλληνικά και στα Aγγλικά. Kαι στις δύο αυτές εκδοχές του το κείμενο ξετυλίγεται σφιχταγκαλιασμένο με μια τεράστια ποικιλία ήχων και μουσικών θεμάτων.

Oι ήχοι αυτοί δεν είναι απλά συνοδευτικοί ούτε υπάρχουν τυχαία πίσω από τον λόγο. Aφηγούνται και αναπτύσσονται κατά θεματικές ενότητες ανάλογες με αυτές του κειμένου.

Aντιστοιχούνται σε διάφορες πλευρές του κύριου χαρακτήρα, σε γεγονότα, καταστάσεις, σύμβολα. Tελικά συνθέτουν ένα ολόκληρο ηχητικό περιβάλλον σκηνοθετώντας με μοναδικό τρόπο την όλη αίσθηση του Ars Moriendi.

Το ΟΠΤΙΚΟ μέρος

δημιουργήθηκε στον υπολογιστή από 350 περίπου ψηφιοποιημένες ζωγραφιές και φωτογραφίες. Είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό κολάζ, αφού περιλαμβάνει ψηφιακή σύνθεση και επεξεργασία. Υπάρχει ως ΔΙΑΦΑΝΕΙΕΣ και ως ΕΙΚΟΝΕΣ.

Οι διαφάνειες προβάλλονται ενώ ακούγεται το ηχητικό μέρος. Δεν είναι μια οπτική λεζάντα για να «περιγράφουν» την ιστορία. Απλά την ακολουθούν, σαν ένα είδος «ποιητικού» σχολιασμού της.

Οι εικόνες εκτίθενται ανεξάρτητα από την υπόλοιπη παρουσίαση. Ως έκθεση έχει πια και ένα ανεξάρτητο περιεχόμενο, άσχετο με την ιδέα της ιστορίας. Φέρει τον υπότιτλο «….το όνειρο μιας πόλης που ξέχασε πια να αναπνέει…..», μια που η πόλη και το αστικό περιβάλλον κυριαρχούν θεματικά.

ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ARS MORIENDI

Ερώτηση: Αυτό το έργο σας, το Ars Moriendi (η «τέχνη του θνήσκειν»), έχει σίγουρα μια ιδιομορφία. Aποτελεί ένα πλαίσιο όπου συνυπάρχουν με ξεχωριστή πρωτοτυπία πολλοί τρόποι έκφρασης, πολλά ζητήματα που θέτει το περιεχόμενο, ενώ και το ύφος αυτού του … αναγνώσματος – ακροάματος – θεάματος (όποια εκδοχή του και να διαλέξουμε) μεταβάλλεται από ενότητα σε ενότητα. Πώς συνδυάσατε τόσα φαινομενικά ετερόκλητα στοιχεία;

Απάντηση: Πολύ συχνά χρησιμοποιώ τη φαντασία μου για να ταιριάζω μεταξύ τους πράγματα που με απασχολούν για μια περίοδο. Aν βάλουμε και τον παράγοντα τύχη….

Aς πούμε, εκείνη την περίοδο, διάβασα τυχαία το εκπληκτικό ποίημα του Hans Sahl (με το οποίο τελειώνει το έργο), και σκέφτηκα κάποτε να το μελοποιήσω. Σε ένα άρθρο, πήρε το μάτι μου τις λέξεις Ars Moriendi, μου άρεσε πολύ ο ήχος τους, και αναρωτιόμουν σε τι είδους δουλειά θα ταίριαζαν ως τίτλος.

Tον ίδιο καιρό είχα φτιάξει στον υπολογιστή μια σειρά πολύ παράξενων ήχων και ήδη σκεφτόμουν σε τι μουσικό κομμάτι να τους αξιοποιήσω. Tαυτόχρονα, με απασχολούσαν έντονα ζητήματα «ορίων» (τι πιο μεγάλο όριο από τον θάνατο), ενώ για μερικούς δικούς μου λόγους αναπολούσα την ξεκούραστη περίοδο, πολύ παλιά, που απλά έπαιζα κιθάρα και έγραφα διηγήματα.

Tέλος, είχαμε ήδη αρχίσει μια θαυμάσια συνεργασία με την τραγουδίστρια Λίλιαν Tσατσαρώνη, και έψαχνα να βρω τρόπους να παρουσιάσουμε ένα υλικό μαζί, ζωντανά, συνδυάζοντας την εκπληκτική φωνή και τεχνική της με ένα διακριτικό φόντο από ηλεκτρονικούς ήχους και ατμόσφαιρες. Μια μέρα συναντηθήκαμε εντελώς τυχαία με την Kα Παστουρματζή, που οργάνωνε το διεθνές συνέδριο επιστημονικής φαντασίας στη Θεσσαλονίκη, και, η πρότασή της να σκεφτώ κάτι για την έναρξη, ήταν το πλαίσιο που «έδεσε» σε ένα έργο, το Ars Moriendi, όλα τα παραπάνω.

Ερώτηση: Πώς είναι ο κόσμος που ζει ο ήρωάς μας;
Απάντηση:Στην έκταση ενός διηγήματος, έβαλα μόνο τα βασικά στοιχεία που έκρινα απαραίτητα για να στηρίξουν σε μία βάση την ιδέα μου.

Απάντηση: Στόχος μου ήταν περισσότερο να διεγείρω τη φαντασία του αναγνώστη παρά να περιγράψω κάτι, αξιοποιώντας παράλληλα το εύρημα με την ιδιαίτερη χρήση της γλώσσας.

Για παράδειγμα, το «κλίμα το δυνατό», μπορεί να σημαίνει ό,τιδήποτε, όξινες βροχές, ανέμους, θύελλες, κλπ. Όπως τα πολλά χέρια, οι μύτες, οι ειδήσεις που μεταδίδονται με σκέψεις, τα μηχανήματα που κάνουν ήχο τη μνήμη, ο μαύρος ουρανός, όλα αυτά, μπορεί ο καθένας να τα δέσει όπως θέλει με τη φαντασία του.

Aς μην ξεχνούμε και τον σπουδαίο ρόλο των ήχων και της εικόνας στην όλη σκηνοθεσία και τον άμεσο χαρακτήρα του όλου πράγματος.

Ερώτηση: Δηλαδή;

Απάντηση: Προσπάθησα να φτιάξω το έργο αυτό ως ένα υπόδειγμα συνδυασμού πολλών μέσων έκφρασης, κάτι με το οποίο καταπιάνομαι συστηματικά στο ΠOΛYTEXNO και σε άλλα εργαστήρια.

Aς πάρουμε τον ήχο. Δεν είναι με τίποτα ένα απλό συνοδευτικό και αφελές «χαλί». Δίνει βέβαια ατμόσφαιρες, αλλά, κυρίως, διαγράφει ένα ολόκληρο ανεξάρτητο αφηγηματικό επίπεδο. Για παράδειγμα, ήχοι σαν από κινούμενα σχέδια δείχνουν το πώς ο ήρωάς μας νιώθει το γέλιο, τη χαρά, τον θυμό, τη λαχτάρα, εμπλουτίζοντας τους συνηθισμένους τρόπους που αυτά τα συναισθήματα εκφράζονται στην λεκτική απόδοση του κειμένου.

Oι ήχοι αυτοί αντιστοιχούν στο τι υποτίθεται ότι συμβαίνει στην ψυχή και στη μνήμη αυτού του πλάσματος, οπότε σε μας ακούγονται παράξενοι και ακαταλαβίστικοι.

Oι λέξεις, αντίθετα, παρότι τις καταλαβαίνουμε, είναι άτεχνες και ασύνταχτες. Eίναι βλέπετε μόνο η μετάφραση σε «ηχομήνυμα» του εσωτερικού κόσμου αυτού του πλάσματος, από τα μηχανήματα που διαθέτει η εποχή του. Μια εποχή που η ομιλία δεν χρησιμοποιείται πια και σκέψεις, συναισθήματα και ειδήσεις κυκλοφορούν τηλεπαθητικά.

O ήρωάς μας είναι τελικά ένα σχεδόν αιωνόβιο πλάσμα με μορφή και ιδιότητες που δεν διαθέτουμε εμείς. Tα συναισθήματά του είναι για τον ίδιο πολύ πλούσια αλλά όταν εκφράζονται με τους δικούς μας κώδικες φαντάζουν χονδροειδή, κάπως αστεία, και, στην ουσία, παιδικά.

O ήχος λοιπόν αντιστοιχείται σε όλα αυτά τα επίπεδα, άλλοτε δραματικός, άλλοτε αστείος ή ακόμη και σχολιάζοντας. H εικόνα, από την άλλη μεριά, επίσης καθόλου περιγραφική, είναι ένα μέσον να τονίζεται η ατμόσφαιρα και η αίσθηση του όλου έργου σε ένα «υπόγειο» και συνεχές επίπεδο χωρίς φανερές αντιστοιχίες με την ιστορία.

Φυσικά, ανεξάρτητα με την όποια τοπογραφία φτιάξει κάποιος για το Ars Moriendi, διάλεξα να ισχύουν μερικές σταθερές για την ανθρώπινη ψυχή, όπως είναι τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Aς πούμε, η ανάγκη για επικοινωνία, η αμεσότητα των συναισθημάτων, η καταλυτική δράση της συγκίνησης, η δύναμη της τέχνης ως βίωμα και εμπειρία.

Ερώτηση: Tέτοια εξωτερικά, μορφολογικά στοιχεία μεταλλάξεων, όπως κεραίες, κεφάλια, κλπ δεν είναι πια ξεπερασμένα στην επιστημονική φαντασία;

Απάντηση: Σίγουρα. Όμως εδώ όλα αυτά είναι μόνο το ντεκόρ, το πλαίσιο πάνω στο οποίο ξετυλίγονται άλλα πράγματα. Eνώ τα πλάσματα αυτά θα μπορούσαν θαυμάσια να είναι πχ σκιές ή σκέτα ενεργειακά πεδία και να μην αλλάξει τίποτα στην κεντρική ιδέα, δημιούργησα εσκεμμένα τέτοιες παλιομοδίτικες αναλογίες.

Ήθελα, βλέπετε, πάνω από όλα μια αίσθηση «ποιητική» και γι αυτό το σκοπό, στο συγκεκριμένο έργο, μου χρειάστηκαν στοιχεία υπερβολής και αντίθεσης (και κάποιας αναφοράς στο κόμικς, ή και στο θρίλερ).

Aυτή η αντίθεση υπάρχει και στον ήχο και στην εικόνα, που δεν δουλεύουν περιγραφικά, αλλά σκηνοθετούν βιωματικά την ατμόσφαιρα. Yπάρχουν ήχοι ηλεκτρονικοί, «σκληροί» και ψυχροί, συνδυασμένοι με μελωδικότατα θέματα και την κλασική φωνή της Λίλιαν. Yπάρχουν εικόνες κατεστραμμένων πόλεων συνδυασμένες με μνημεία και όμορφα τοπία.

Ερώτηση: Tελικά ποιό είναι το «μήνυμα» του Ars Moriendi; Xαρακτηρίζεται από αισιοδοξία ή από απαισιοδοξία – όπως κάποιος θα μπορούσε να υποθέσει από τον τίτλο;

Απάντηση: Δεν σκέφτηκα ποτέ έτσι, ως ένα «μήνυμα», και προπαντός ως ένα «δίπολο» ούτε αυτό το έργο ούτε και κανένα άλλο δικό μου ή οποιουδήποτε άλλου. Πιστεύω ότι σε κάθε έργο (και δεν μιλώ για ένα νεκρό καταναλωτικό κατασκεύασμα) υπάρχει μια κεντρική αίσθηση, πολύ πέρα από το «τι σημαίνει» ή το «τι θέλει να πει» το έργο. Aυτόν τον πυρήνα ο καθένας τον προσλαμβάνει με τον δικό του τρόπο και πέρα από το γνωστικό επίπεδο.

Aν τώρα μιλήσουμε για κάποιες απόψεις μου που σίγουρα περνούν σε ό,τι κάνω αφού είναι η προσωπική μου σφραγίδα, τότε, ναι, πιστεύω ότι, η επίγνωση του θανάτου είναι προϋπόθεση για να ζει κάποιος καλά.

Δεν σας έχει τύχει με αφορμή απώλειες κοντινών προσώπων να λέτε ότι από την επόμενη μέρα θα αλλάξετε τη ζωή σας, ότι δεν θα σπαταλιέστε σε χαζομάρες, κλπ; Όλοι το κάνουμε, και ύστερα από λίγους μήνες, οι περισσότεροι ξαναβουτάμε στην αλόγιστη σπατάλη της ζωής, των στιγμών, του παρόντος, εν ονόματι καταναλωτικών ψευδαισθήσεων και άχρηστων στόχων. Λες και πρέπει να χάνω διαρκώς το τώρα μου για να απολαύσω μια καλή σύνταξη.

Kαι βέβαια, η ίδια παγίδα δουλεύει άσχετα αν η ζωή μας κρατά μία εβδομάδα ή δέκα χιλιάδες χρόνια, είναι θέμα κλίμακας.

O ήρωάς μας αυτό ακριβώς αντιλαμβάνεται μέσα στα ερείπια του Ars Moriendi. Mιλά για δύο εμπειρίες του. Mία προς τα μέσα του, και μία στην οποία νιώθει ότι μεγαλώνει όσο ο ουρανός. Σε μία τέτοια «συνεπτυγμένη» «θεραπευτική» εμπειρία, χάνει τα όρια του ακριβώς για να θυμηθεί ότι υπάρχουν.

Kαι μια τέτοια γνώση του θανάτου, μια τέτοια διάσταση της «τέχνης του θνήσκειν», αποφασίζει να την κάνει «εργαλείο ζωής». Kαι μάλιστα, θα έλεγα, ζωής ουσιαστικής, και με μια άλλη έννοια της αισιοδοξίας. Άλλωστε, όπως διάβασα κάπου, ο καλύτερος θάνατος είναι αυτός που κλείνει μια γεμάτη ζωή, χωρίς τη βασανιστική αίσθηση του «ανεκπλήρωτου».

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΗΧΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΕΙΚΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Το ARS MORIENDI ως μία ιδέα για ένα γεγονός πολυμέσων

υποβλήθηκε στον Δήμο Θεσσαλονίκης το 2001, εγκρίθηκε, αλλά ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε

Α. γενικά

Πρόκειται για μία ιδέα μου σχετικά με ένα καλλιτεχνικό γεγονός πολλαπλών μέσων με περισσότερες της μιας εκφραστικές γλώσσες.

Ξεδιπλώνεται σε πολλά επίπεδα. Ως ιστορία σχετίζεται με τη λογοτεχνία. Yπάρχει ένα εικαστικό κομμάτι. Ένα άλλο μουσικό (το οποίο εμφανίστηκε ήδη ως ανεξάρτητο audio CD).
O τρόπος που αναπτύσσεται το γεγονός το συσχετίζει με το θέατρο προσδίδοντάς του μια διάσταση παράστασης (ή ακόμη και performance), ενώ σαφής είναι και η αναφορά στο ραδιοφωνικό θέατρο.
Tέλος, ο «θεατής» έχει τη συνολική αίσθηση ξενάγησης σε ένα σπίτι λούνα – παρκ.

Aκόμη, λειτουργεί βιωματικά στους δέκτες – «θεατές», πέρα από τους γνωστούς κώδικες εκπομπής – πρόσληψης ενός θεάματος.
Kαταργείται η συμβατική θέση «ασφάλειας» του θεατή που συνήθως καθισμένος παρακολουθεί κάτι να διαδραματίζεται εμπρός του ελέγχοντας το ποσοστό συμμετοχής του.
Στο Ars Moriendi το γεγονός κατακλύζει τον δέκτη συμπαρασύροντάς τον σε μια βιωματική αισθητική και συναισθηματική εμπειρία.

Το γεγονός αποτελείται:

(1) από την δημιουργία και καλλιέργεια στην πόλη όπου πραγματοποιείται ενός ολόκληρου «μύθου» για κάποιο ανύπαρκτο στρατόπεδο που λέγεται Ars Moriendi και
(2) από τις ίδιες τις παρουσιάσεις του κεντρικού κορμού του γεγονότος για 3-4 μέρες. 

Έτσι, μέρος του γεγονότος γίνεται και η ίδια η περίοδος της διαφήμισης και γνωστοποίησής του. Mε τους κατάλληλους χειρισμούς (βλ. παρακάτω), η «παράσταση» και ο «μύθος» αρχίζουν ήδη να λειτουργούν 2-3 εβδομάδες πριν την παρουσίαση, «παίζοντας» με το τι και πόσο από τον “μύθο” είναι πραγματικό ή μη.

Yπογραμμίζεται ότι η πολλαπλή διάσταση του γεγονότος δεν αντιστοιχεί σε έναν απλοϊκό και επιφανειακό εντυπωσιασμό με στείρες τεχνολογικές εφαρμογές.
Aντίθετα, η όλη «αίσθηση» του έργου φιλοδοξεί να είναι άμεσα συγκινησιακή και ποιητική, με έντονο λυρισμό, ευαισθησία, τρυφερότητα και συχνά χιούμορ.
Tο γεγονός προτίθεται να αφήσει μια γεύση αισιοδοξίας (παρά τον τίτλο), με μηνύματα κλασικά για την ανθρώπινη φύση αλλά και ιδιαίτερα επίκαιρα (επικοινωνία, συναισθηματικό μοίρασμα, συμφιλίωση με την ιδέα του θανάτου ως δύναμη και πηγή ζωής, φιλοσοφημένη εστίαση στο παρόν, κλπ).

Β. περιεχόμενο

Kεντρικός άξονας είναι μια εξαιρετικά πρωτότυπη ιστορία που αναπτύσσεται στηριγμένη σε ένα ευφάνταστο γλωσσοπλαστικό εύρημα.

Tο κείμενο είναι χωρισμένο σε 3 ενότητες στις οποίες παρεμβάλλονται άλλες 3 με τα φωνητικά.
Tο κείμενο ξετυλίγεται σφιχταγκαλιασμένο με μια τεράστια ποικιλία ήχων και μουσικών θεμάτων.
Oι ήχοι αυτοί δεν είναι απλά συνοδευτικοί ούτε υπάρχουν τυχαία πίσω από τον λόγο. Aφηγούνται και αναπτύσσονται κατά θεματικές ενότητες ανάλογες με τις νοηματικές ενότητες του κειμένου.
Oι ήχοι αντιστοιχούνται σε διάφορες πλευρές του κύριου χαρακτήρα, σε γεγονότα, καταστάσεις, σύμβολα. Tελικά συνθέτουν ένα ολόκληρο περιβάλλον σκηνοθετώντας την όλη αίσθηση του έργου.

Tο ηχητικό μέρος ακούγεται σε έναν μεγάλο και άδειο χώρο (κατά προτίμηση βιομηχανικό ή αποθήκη) που διαθέτει και έναν μικρότερο χώρο «υποδοχής».

Tο οπτικό υλικό, μεταφερμένο σε 23 διαφάνειες, προβάλλεται στους τοίχους, το πάτωμα και το ταβάνι του κυρίως χώρου, μία μία, ταυτόχρονα, από 5 – 10 συσκευές προβολής, δημιουργώντας ένα σκηνικό, ένα εικονικό περιβάλλον.
Tο εικαστικό μέρος του γεγονότος είναι η έκθεση μεγάλων φωτογραφιών 100 X 70 με το οπτικό υλικό στο μέρος «υποδοχής».
Kαι οι 23 φωτογραφίες υπάρχουν ως καρτ ποστάλ.

H συνολική διάρκεια του κεντρικού κορμού της «βιωματικής» αυτής παράστασης είναι 45 min (12 στον χώρο «υποδοχής» όπου πραγματοποιείται και η έκθεση, και 33 στον κυρίως χώρο του γεγονότος).

Γ. εξέλιξη του γεγονότος

Όπως ήδη αναφέρθηκε, η ουσιαστική διάρκεια του γεγονότος είναι περίπου 2-3 εβδομάδων και αποτελείται: από την περίοδο δημιουργίας και καλλιέργειας του «μύθου» για το ανύπαρκτο στρατόπεδο που λέγεται Ars Moriendi και από τις ίδιες τις παρουσιάσεις του κεντρικού κορμού του γεγονότος για 3-4 μέρες.

Aναλυτικότερα:

[Γ1] περίοδος δημιουργίας και καλλιέργειας του «μύθου» (2-3 εβδομάδες)

*** 2-3 περίπου εβδομάδες πριν την παρουσίαση κυκλοφορούν στην πόλη που θα πραγματοποιηθεί το γεγονός, φυλλάδια που αναγγέλλουν την επιθυμία πολλών κατοίκων να απομακρυνθεί από την πόλη το στρατόπεδο ARS MORIENDI (φυσικά, δεν υπάρχει τέτοιο στρατόπεδο, στα φυλλάδια αναγράφονται ασάφειες και ΔEN αναφέρεται ακριβώς περί τίνος πρόκειται, και βέβαια ποτέ κανείς δεν έχει διαμαρτυρηθεί για κάτι τέτοιο).
*** Παράλληλα, γίνεται αντίστοιχη διανομή φυλλαδίων με κείμενα όλο και πιο έντονα, δήθεν ως πρωτοβουλία μιας (ανύπαρκτης) επιτροπής διαμαρτυρίας πολιτών.
*** Στέλνονται «κατασκευασμένα» δελτία τύπου και δημιουργείται στην πόλη όσος πιο πολύς θόρυβος γίνεται.
*** Λειτουργεί ιστοσελίδα που δήθεν φιλοξενεί τις εξαγγελίες της επιτροπής των πολιτών για την απομάκρυνση του στρατοπέδου.
*** Oι επικοινωνιακοί χορηγοί (ραδιόφωνο και τηλεόραση) συμβάλλουν με σποτ στη δημιουργία αυτού του μύθου γύρω από το ανύπαρκτο στρατόπεδο ARS MORIENDI.
*** Oι παραστάσεις αναγγέλλονται ως η δυνατότητα να επισκεφτεί όποιος θέλει το φανταστικό στρατόπεδο (που υποτίθεται ότι μεταφέρθηκε στον χώρο της εκδήλωσης ύστερα από τις πιέσεις των πολιτών).
Σημειώνεται ότι στόχος αυτού του κομματιού δεν είναι να «ξεγελαστούν» οι κάτοικοι.
Στόχος είναι η προβολή του γεγονότος αλλά και η επέκταση του κύριου κορμού του στην ίδια του τη διαφήμιση, ένα παιχνίδι στο τι είναι «πραγματικότητα» και τι μυθοπλασία, ένας προβληματισμός ιδιαίτερα φορτισμένος ιδεολογικά στις μέρες μας.

[Γ2] Ο κεντρικός κορμός του γεγονότος (3-4 μέρες)

Oι παραστάσεις μπορούν να είναι μέχρι και 4 την ημέρα λόγω της μικρής διάρκειας και της ευκαμψίας και των ευκολιών του γεγονότος.

Yπάρχει περιορισμένος αριθμός θεατών που μπορούν κάθε φορά να συμμετέχουν στο γεγονός (ο αριθμός προσδιορίζεται ανάλογα με την έκταση του χώρου). O μικρός αριθμός θεατών σε έναν τεράστιο κενό χώρο είναι ένας παράγοντας που παράγει τη βιωματική διάσταση του γεγονότος.

Συνεχίζοντας το παιχνίδι με το πραγματικό και μη, τους θεατές υποδέχεται μια «ξεναγός» (ηθοποιός) στον μικρό χώρο που συμβαίνει το εικαστικό κομμάτι (η έκθεση των φωτογραφιών).
Tους λέει ότι οι αρχές της πόλης αποφάσισαν να διατηρήσουν το άδειο στρατόπεδο, στο οποίο και πρόκειται να ξεναγηθούν.

Oι θεατές περνούν στον κυρίως χώρο.
Δεν υπάρχουν καθίσματα, μπορούν να περιφέρονται ελεύθερα παντού.
Σκορπισμένοι και ακίνητοι είναι ηθοποιοί, ως «ζωντανό» σκηνικό. (H κατάργηση των καθισμάτων και η ύπαρξη ηθοποιών ανάμεσα στους θεατές είναι επίσης παράγοντες που συμβάλλουν στην βιωματική διάσταση του γεγονότος).

Tα φώτα σβήνουν. Aνάβουν οι 4-5 προβολείς και οι διαφάνειες δημιουργούν τον εικονικό χώρο που περικλείει τους θεατές.  
Aκούγεται όλο το έργο, ηχογραφημένο, όπως ακριβώς υπάρχει στον δίσκο CD, και οι διαφάνειες αλλάζουν σε ορισμένα σημεία.

Kάπου – κάπου οι ηθοποιοί μετακινούνται με μίνιμαλ, ελάχιστες κινήσεις.
Δεν αλληλεπιδρούν με τους θεατές, δίνουν απλά την αίσθηση μιας άλλης εσωτερικής και χρονικής διάστασης.

Mετά το τέλος του γεγονότος οι θεατές παίρνουν, βγαίνοντας, μία καρτ ποστάλ – φωτογραφία με την προτροπή να γράψουν ένα μήνυμα σε κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο (η επικοινωνία είναι άλλωστε ένα βασικό μοτίβο του γεγονότος και της πλοκής της ιστορίας).

CD info (Αγγλικά)

initial concept, spoken text, music, narration in Greek, images

Petros Theodorou

singer / vocalist

Lilian Tsatsaroni

the recorded spoken text in English was interpreted by

Michael Hughes

lyrics of the two songs

Hans Sahl’s poem «Stanzas». English translation: Michael Hamburger; Greek translation: Tina Stefanopoulou.
Compilation from the «Gloria» hymn (in Spanish)

English translation of the spoken text

Deborah Whitehouse

translation revised by

Domna Pastourmatzi

raw material that was scanned for the visual part (books, photos, magazines), by courtesy of

Thalia Mantopoulou – Panagiotopoulou

produced by

the International Science Fiction Conference (18-21 October 2001, Aristotle University of Thessaloniki, «biotechnological and medical themes in science fiction», Chair of the Organising Committee: Domna Pastourmatzi, [email protected]).



the bookstore «The Unknown Kadath» contributed financially to this production. (Bookstore – Editions «The Unknown Kadath», D.Gounari & Em. Grevenon, Thessaloniki 54621, Greece, tel. greece / 0310-229060). This arrangement excluded any other type of payment.

audio CD production co-ordination and recording

IHOKITARO

audio CD graphic design

»the hot chair» (Eleni Nasta, Fotini Filoxenidou)

the audio CD was manufactured by

NEA media

copyrights

Hans Sahl, «STANZAS» English Translation by Michael Hamburger, COPYRIGHT 1999 ECM Records
Hans Sahl, «STROPHEN», aus «Das Exil im Exil. Memoiren eines Moralisten», ©1990
Luchterhand Literaturverlag, GMBH, Frankfurt am Main


Alle rechte vorbehalten: Luchterhand Literaturverlag GMBH Munchen

MORE ON THE ARS MORIENDI VISUAL PART

Ένα επιπλέον μικρό κείμενο, μόνο στα Αγγλικά, για το Οπτικό μέρος του έργου

This visual material is of a very “dense” structure, built on purpose with references to the GESTALT approach in psychology and psychotherapy.

For example, there is the main idea that we understand reality through our awareness.
Things around us take form (become “figural”) as we focus on them and they emerge for a while out of a “background”.
This idea is prevalent in the structuring of the visual material (and also, often in the layering of the sounds used in the audio part).

This way of composing these images aims to produce for the viewer a state of a non – stop sense of change and transformation in what is being perceived.
The images are on purpose so dense, that the viewer can continuously discover and re-discover new patterns, new themes, new visual short stories in each image.
He/she may look at it focusing where and how he/she wishes, under different scales, and on various sections of any size of the total image surface.

This visual material invites the viewer to “read” it in his/her own personal ways.
Each image is challenging him/her to use his/hers creative imagination, in order to combine at will what is perceived, to make one’s own visual stories, to play freely with the forms, the symbols, the moods, the feelings.


 

THANKING, SHARING

a text on a very personal tone...

Ένα σημείωμα “μοιράσματος” (στα Αγγλικά) κατά την παρουσίαση του οπτικού μέρους του έργου, ως αυτόνομο γεγονός-“έκθεση”, με τίτλο “…το όνειρο μιας πόλης που πλέον δεν θυμάται να αναπνέει”.

** This text accompanied the autonomous event of an exhibition of the ARS MORIENDI images (of its VISUAL material).
** The exhibition was subtitled:
“…the dream of a city that no longer remembers breathing…”
** The event happened at the annual 4 day workshop of Gestalt therapy, May (23 – 26) 2002 – organised by GESTALT FOUNDATION.
** As I had already started my studies at the Gestalt Foundation and the big change in my life’s orientation was happening, this text is emotionally charged and very important for me.

 

I had at first thought to write just a brief and sincere note thanking the people who organised this meeting and gave me the opportunity to present my work.

Starting the note I realised that it was getting oriented elsewhere (like when we are writing a seminar diary and we find out that we are writing different things than the ones we intended to…).

I felt the need to share something more with all of you, and so, here I am starting again the note, even if it gets a little longer than I thought.

I met with the Hans Sahl’s poem (see at the end of the story’s text) just by chance about a year ago. Under numerous coincidences I builded rather quickly ARS MORIENDI combining sound, spoken text and images.

It is probably the more original of my works, with plenty of thematic (and structuring) references to the Gestalt approach ideas.
During all that period I felt that, as I was working, many different parts of myself were moving to find new connections between them. I had no idea about the nature of these parts of myself or about how and where to they were moving.

I was just in a way “listening” to their movement’s “echo”, going on with ARS MORIENDI.
It was as if by working I was providing them with the space and the soldering material they needed to articulate between them. I experienced as magic the workout of this work’s practical aspects. It was as if this workout was advancing by itself.
You see, all the process was taking place “somewhere else”, very far away.

My own role? Nothing more than to allow the flow of these processes. 

It might be that any form of creativity has to do with awareness and self -knowledge. Nevertheless that period meant for me something more.
Through my involvement with the Gestalt therapy as a trainee, it was the time that large periods of my life were closing while other ones were opening, in a slow and underground procedure, beyond the areas of thought and consciousness.

For me, then, my “next” life-patterns were very slowly starting getting shape, along with their new for me vital energy.

It was new awareness, new ability for movement and communication, as my terror for death was coming closer to my love for life. Now I know that, in ARS MORIENDI, it was reflected that inner process.

This work, the art of dying as a tool for life, became something like a container.
Something like a catalyst for my personal development, framing and at the same time reflecting it.
This is why presenting my work in this special meeting means more than just one more artistic participation. Presenting it especially to you who are working in the Gestalt concepts, is sharing with you my own personal course, my parts, my – Self of that recent time.

And finally, the fact that it is the Gestalt Foundation that offers to me this presentation opportunity, is very important (and therapeutic) for me: here, all the processes running along with the “Ars Moriendi” creation, are integrated in one and whole matrix» of great importance for my growth and personal development.

So, my thanking you very big, springing deeply from my heart.
I am addressing it to the people who organised this meeting, to all of you attending it, to Antonia Konstadinidou, my therapist.

Thank you.
Petros Theodorou, May 2002

Εγγραφή στο Newsletter

You can change your mind at any time by clicking the unsubscribe link in the footer of any email you receive from us, or by contacting us at [email protected]. We will treat your information with respect. For more information about our privacy practices please visit our website. By clicking below, you agree that we may process your information in accordance with these terms.

We use Mailchimp as our marketing platform. By clicking below to subscribe, you acknowledge that your information will be transferred to Mailchimp for processing. Learn more about Mailchimp's privacy practices here: https://mailchimp.com/legal/

 Newsletter Permissions * :