Στιγμιότυπα – Πέτρος Θεοδώρου

Στιγμιότυπα (12)-Δεκέμβριος ’20 [29]

Και μου πετάει καθώς ταχτοποιούσε τρυφερά στο ράφι τη σκόνη, τη σόδα και το μαλακτικό: «Κοίτα, ένα πράγμα είναι δεν τα παρατάω και παλεύω μέχρι τελικής πτώσεως, κι άλλο πάω να γκρεμίσω το Σινικό τείχος με κεφαλιές»

Στιγμιότυπα (11)-Νοέμβριος ’20 [26,27,28]

Στη θέση της λέξης «μήνας» μπήκε, χωρίς καθόλου να το σκεφτώ ούτε στιγμή και χωρίς να ξέρω γιατί, η λέξη «ζωή μου».... Χλώμιασα. Η επόμενη γουλιά του καφέ ήταν η ζεστή πνοή του κόσμου ολόκληρου μέσα μου.

Στιγμιότυπα (10)- Οκτώβριος ’20 [24, 25]

Άραγε είναι η βαθιά θάλασσα ή εκείνο το εξωτικό πουλί που ποτέ δεν θα δω άμεσα παρά μόνο στις εικόνες της οθόνης μου; Ίσως να είναι η γαλάζια σου πουκαμίσα, τα μάτια σου, ο τόνος του γέλιου σου όταν είσαι χαρούμενη

Στιγμιότυπα (9)- Σεπτέμβριος ’20 [22, 23]

Τελικά, τι γίνεται με την ίδια, προ και μετά τον ιό, “άλλη”, έσω καραντίνα, εκείνη τη βαθιά απομόνωση που ξέρει να απλώνει σαν λεκές χωρίς πανδημίες κάτω από τα χρώματα των social media;

Στιγμιότυπα (8)- Αύγουστος ’20 [20,21]

Όταν σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, γιατί με βιώνω μισό, εξακολουθώ και πάλι να είμαι κάτι ολόκληρο, το οποίο απλώς νιώθει μισό και βασανίζεται από την ανάγκη του να σε ξαναβρεί, για να ξανανιώσει ολόκληρο

Στιγμιότυπα (7)- Ιούλιος ’20 [18, 19]

Ήμουν γύρω στα 4 όταν η γιαγιά μου με ρώτησε τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγάλωνα. Απάντησα χωρίς δισταγμό, “Βασιλιάς!” - γιατί ως Βασιλιάς θα μπορούσα να έχω ένα τεράστιο χρυσό WC, που θα περιλάμβανε μία πισίνα με ζεστό νερό και παιχνίδια

Στιγμιότυπα (6)-Ιούνιος ’20 [15,16,17]

Ξαφνικά είδα μπροστά μου αυτόν τον άνθρωπο κλεισμένο σ’ ένα κλουβί και νάχει πετάξει ο ίδιος τα κλειδιά έξω. Τα όνειρά μας όμως τα κάνουμε μάλλον για να πατάμε γερά στο παρόν μας

Στιγμιότυπα (5)-Απρίλιος ’20 [12,13,14]

Δεν επιμένω λοιπόν να σου μιλώ για να αλλάξεις εσύ ή να με ακούσεις και να «καταλάβεις». Επιμένω να μιλώ για να αλλάξω εγώ και να καταλάβω εγώ το κόστος που έχει να σου μιλώ και να μην με υπολογίζεις

Στιγμιότυπα (4)-Φεβρ. ’20 [9, 10, 11]

Κι από πάνω γκρινιάζουμε όταν όλα μένουν ξερά, θαρρείς κι η ζωή μάς χρωστά ή οφείλει να μας ξεπληρώσει για όσα θελήσαμε και δεν πήραμε, για όσα χάσαμε ή μας κλέψανε, για τα τραγικά που πάθαμε

Στιγμιότυπα (3)-Ιανουάριος ’20 [7,8]

Φτάνουμε να ζούμε μια διαρκή αναμονή ζωής που τώρα είναι φαντασία, αλλά “θα” έρθει, όπου νάναι. Κι εμείς, τσαλαβουτώντας στην κατάθλιψη, γκρινιάζουμε που δεν μας φτάνει ο χρόνος να δούμε το ρολόι μας

Στιγμιότυπα (2)-Ιανουάριος ’20 [5,6]

Τελικά, θέλω, ζητώ τα άγχη μου, την απόγνωσή μου, γιατί μου δίνουν ζωή. Η ανακούφιση και η ευημερία δεν σημαίνουν αναγκαία προχώρημα, εξέλιξη. Μπορεί κάλλιστα να σημαίνουν βούλιαγμα στο τίποτα

Στιγμιότυπα (1)-Ιανουάριος ’20 [1,2,3,4]

Να επινοήσουμε μέσα μας φαντασιωτικά περισσότερη βροχή για να ηρεμούμε; Κι αν πλημμυρίσει το μέσα μας κι εμείς πνιγούμε; Κι αν η πολλή βροχή γίνει ποτάμια δάκρυα κι εμείς στερέψουμε;

Category

Εγγραφή στο Newsletter