Και μου πετάει καθώς ταχτοποιούσε τρυφερά στο ράφι τη σκόνη, τη σόδα και το μαλακτικό: «Κοίτα, ένα πράγμα είναι δεν τα παρατάω και παλεύω μέχρι τελικής πτώσεως, κι άλλο πάω να γκρεμίσω το Σινικό τείχος με κεφαλιές»Read More
Στη θέση της λέξης «μήνας» μπήκε, χωρίς καθόλου να το σκεφτώ ούτε στιγμή και χωρίς να ξέρω γιατί, η λέξη «ζωή μου».... Χλώμιασα. Η επόμενη γουλιά του καφέ ήταν η ζεστή πνοή του κόσμου ολόκληρου μέσα μου.Read More
Άραγε είναι η βαθιά θάλασσα ή εκείνο το εξωτικό πουλί που ποτέ δεν θα δω άμεσα παρά μόνο στις εικόνες της οθόνης μου; Ίσως να είναι η γαλάζια σου πουκαμίσα, τα μάτια σου, ο τόνος του γέλιου σου όταν είσαι χαρούμενηRead More
Τελικά, τι γίνεται με την ίδια, προ και μετά τον ιό, “άλλη”, έσω καραντίνα, εκείνη τη βαθιά απομόνωση που ξέρει να απλώνει σαν λεκές χωρίς πανδημίες κάτω από τα χρώματα των social media;Read More
Όταν σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, γιατί με βιώνω μισό, εξακολουθώ και πάλι να είμαι κάτι ολόκληρο, το οποίο απλώς νιώθει μισό και βασανίζεται από την ανάγκη του να σε ξαναβρεί, για να ξανανιώσει ολόκληροRead More
Ήμουν γύρω στα 4 όταν η γιαγιά μου με ρώτησε τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγάλωνα. Απάντησα χωρίς δισταγμό, “Βασιλιάς!” - γιατί ως Βασιλιάς θα μπορούσα να έχω ένα τεράστιο χρυσό WC, που θα περιλάμβανε μία πισίνα με ζεστό νερό και παιχνίδιαRead More
Ξαφνικά είδα μπροστά μου αυτόν τον άνθρωπο κλεισμένο σ’ ένα κλουβί και νάχει πετάξει ο ίδιος τα κλειδιά έξω. Τα όνειρά μας όμως τα κάνουμε μάλλον για να πατάμε γερά στο παρόν μαςRead More
Δεν επιμένω λοιπόν να σου μιλώ για να αλλάξεις εσύ ή να με ακούσεις και να «καταλάβεις». Επιμένω να μιλώ για να αλλάξω εγώ και να καταλάβω εγώ το κόστος που έχει να σου μιλώ και να μην με υπολογίζειςRead More
Κι από πάνω γκρινιάζουμε όταν όλα μένουν ξερά, θαρρείς κι η ζωή μάς χρωστά ή οφείλει να μας ξεπληρώσει για όσα θελήσαμε και δεν πήραμε, για όσα χάσαμε ή μας κλέψανε, για τα τραγικά που πάθαμεRead More
Φτάνουμε να ζούμε μια διαρκή αναμονή ζωής που τώρα είναι φαντασία, αλλά “θα” έρθει, όπου νάναι. Κι εμείς, τσαλαβουτώντας στην κατάθλιψη, γκρινιάζουμε που δεν μας φτάνει ο χρόνος να δούμε το ρολόι μαςRead More
Τελικά, θέλω, ζητώ τα άγχη μου, την απόγνωσή μου, γιατί μου δίνουν ζωή. Η ανακούφιση και η ευημερία δεν σημαίνουν αναγκαία προχώρημα, εξέλιξη. Μπορεί κάλλιστα να σημαίνουν βούλιαγμα στο τίποταRead More
Να επινοήσουμε μέσα μας φαντασιωτικά περισσότερη βροχή για να ηρεμούμε; Κι αν πλημμυρίσει το μέσα μας κι εμείς πνιγούμε; Κι αν η πολλή βροχή γίνει ποτάμια δάκρυα κι εμείς στερέψουμε;Read More
This website uses cookies to improve your experience.AcceptRead More
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.