Στιγμιότυπα 12-Δεκέμβριος ’20 [#29]

» Στιγμιότυπα & Ημερομήνια » Στιγμιότυπα 12-Δεκέμβριος ’20 [#29]

Tα «Στιγμιότυπα» είναι σύντομες αναρτήσεις μάλλον υπαρξιακής – ποιητικής διάθεσης για διάφορες πτυχές της ζωής

Δεκέμβριος 2020:

---

[29] 🪓🛠️ Το Σινικό τείχος και το πλυντήριο

** “Θα το καταφέρω το ρημάδι, πού θα μου πάει, θα το φτιάξω”, έλεγε εδώ και μια εβδομάδα ο θείος μου ο Σωτήρης και δώστου παιδευόταν να διορθώσει το παμπάλαιο πλυντήριο ρούχων. Όμως από δω τόπιανε, από κει τόπιανε, δεν τα κατάφερνε. Αλλά ούτε και ήθελε ν’ ακούσει για καινούριο – για τεχνικό; Ούτε λόγος.

** Είχε γαϊδουρινή υπομονή ο θείος μου ο Σωτήρης και σιδερένια θέληση. Ήταν και φοβερός μάστορας κι όταν ήθελε κάτι δεν τα παρατούσε. Όμως με το πλυντήριο, τα είχε βρει σκούρα.

** Εκείνο τον καιρό περνούσα τακτικά από το σπίτι του γιατί είχα αναλάβει μια μεγάλη ανακαίνιση που ήθελε να κάνει στην κουζίνα. Τον είχε στοιχειώσει το πλυντήριο. Το διέλυε, το ξανάδενε. Μέρες τώρα ήταν ξεκοκαλισμένο, τα εξαρτήματά του λυμένα, σκόρπια στο μπάνιο και τον διάδρομο κι ο θείος Σωτήρης να ξεφυσά από πάνω τους. Ωστόσο ήμουν απολύτως βέβαιος, με την επιμονή του πιστού, ότι θα τα κατάφερνε.

** Τον θαύμαζα και παίνευα διαρκώς τη θέλησή του. Τον εμψύχωνα, γιατί ήθελα πάρα πολύ να νικήσει – ποιος ξέρει τι έβλεπα στον αγώνα του θειου μου και το είχα πάρει κι εγώ πολύ προσωπικά το όλο ζήτημα.

** Ώσπου μια μέρα, νάσου ο διάδρομος πεντακάθαρος. Το μπάνιο συμμαζεμένο κι ένα ολοκαίνουριο αστραφτερό πλυντήριο να γουργουρίζει με τον θείο Σωτήρη από πάνω του, πανευτυχή και χαμογελαστό, να καμαρώνει.

** Απογοητεύτηκα φρικτά. Μου κόπηκαν τα γόνατα, το είδα ως φοβερή ήττα. “Τι ήθελες να κάνω;” με πρόλαβε. “Αφού τελικά ήταν όντως εκείνο το ανταλλακτικό που σούλεγα τις προάλλες, δεν υπήρχε πουθενά, έφαγα τον κόσμο…” Ήταν ήσυχος, ικανοποιημένος και δεν έδειχνε καθόλου, μα καθόλου ηττημένος.

** Κάτι όμως φαίνεται έπιασε στην έκφρασή μου, γιατί μου πετάει καθώς ταχτοποιούσε με μεγάλη προσοχή, τρυφερά, στο ράφι τη σκόνη, τη σόδα και το μαλακτικό: «Κοίτα, ένα πράγμα είναι δεν τα παρατάω και παλεύω μέχρι τελικής πτώσεως, κι άλλο πάω να γκρεμίσω το Σινικό τείχος με κεφαλιές».

** Ωστόσο εγώ, από τότε μέχρι σήμερα, ακόμα αναρωτιέμαι: γιατί άραγε ματώνω το κεφάλι μου τόσο πολύ και τόσο συχνά; Γιατί τόσο με δυσκολεύει να δεχτώ ότι κάποτε, για όλα και για όλους μας, έρχεται η στιγμή της τελικής πτώσης; Γιατί μέχρι να έρθει η δική μου η στιγμή δεν μ’ αφήνω να χαίρομαι κι εγώ,  κάπου-κάπου και χωρίς πολλά-πολλά, ένα καινούριο γουργουριστό πλυντήριο;