Tα «Στιγμιότυπα» είναι σύντομες αναρτήσεις μάλλον υπαρξιακής – ποιητικής διάθεσης για διάφορες πτυχές της ζωής
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2020:
[5] άντα-ήντα-όντα
Καθώς κάθε καινούρια χρονιά γράφει την τροχιά της στο συνεχές του δικού μας διαθέσιμου χρόνου, λέμε συχνά, μετά τα 29, “Μπαίνω στα -άντα”. Αργότερα. λέμε “Μπαίνω στα -ήντα”. Κι ακόμη αργότερα, “Μπαίνω στα -όντα”, κι αν το λέει η φυσική και η ψυχολογική καρδούλα μας κι είμαστε και λίγο τυχεροί, ίσως ξαναπούμε “Μπαίνω στα -ήντα”, όμως μ’ ένα εννιάρι μπροστά.
Αργότερα; Τι μας μένει να πούμε έχοντας κατά νου τα 100 του αιώνα; “Μπαίνω στα -ό;” Ίσως – το εύχομαι σε όλους μας και σ’ εμένα.
Όμως, αυτό το ο δεν μοιάζει με μια τρύπα; Ή αν μεγαλώσει κι άλλο, δεν γίνεται ένας τεράστιος κύκλος, ένα τεράστιο ταψί που χωρά τα πάντα μέσα; Κι αυτή η οξεία… Δεν θυμίζει λίγο αστροπελέκι;
Ίσως γίνεται, μόνο για τον διαθέσιμο δικό μας χρόνο, να μην διαλυθούμε μέσα στο ταψί του μεγάλου ο – αν επιτέλους τιμήσουμε λίγο ό,τι κάνουμε καθώς κινούμαστε μέσα του, τώρα, εδώ, στιγμή τη στιγμή, και αν δούμε τη οξεία να φωτίζει κι όχι να διαλύει το μεγάλο, άδειο και πανέμορφο ο …
[6] Ξεκούραση, χαλάρωση, ναι, αλλά …
Στους υστερικούς, άρρωστους και ανέραστους ρυθμούς των ημερών μας, η “ξεκούραση”, το “χαλάρωσε”, “ηρέμησε”, “κάνε λίγο relax”, “μην αγχώνεσαι”, έγιναν πανάκεια. Το ίδιο και ένα σωρό μαγικές τεχνικές τσαρλατάνων που υπόσχονται γαλήνη.
Οι λέξεις αυτές λέγονται πλέον παντού και πάντα. Δυστυχώς όμως, η παθολογία των ημερών μας φανερώνει ότι οι λέξεις αυτές παραμένουν σαν την ασπιρίνη, που κάπως διώχνει για λίγο το σύμπτωμα, αλλά αδυνατεί να πιάσει την αιτία.
Μάλιστα, όταν υπερτονίζονται, ακριβώς επειδή πατικώνουν στα τρίσβαθα τους τρόμους μας στο προσομοιωτικό σκλαβοπάζαρο των κινητών, των τάμπλετ, των social media, η αγωνία μας για την ασταμάτητη απώλεια πολύτιμων σταγόνων λαμπερής ζωής χτυπάει κόκκινο.
Και τότε, οι ασπιρίνες αυτές αρχίζουν πλέον να κάνουν ζημιά, γιατί ναρκώνεται η ζωική ενέργεια, η οποία θα ήταν και η ώση για να κάνει κάποιος κάτι πραγματικό για τις αγωνίες του.
Κι εμείς γινόμαστε σαν κλαταρισμένα λάστιχα σκονισμένων, ξεχασμένων αυτοκινήτων, βγαίνουμε από τη ροή της ζωής.Ναι, ξεκούραση, ηρεμία κλπ αλλά τι είδους; Πότε όλα αυτά τα “χαλαρωτικά” της ψυχής μας τη νεκρώνουν;Χίλιες φορές καλύτερα να μείνω αγκαλιά με τις αγωνίες, τους τρόμους μου, τους νυχτερινούς ιδρώτες, τα αδιέξοδά μου. Θα είμαι ζωντανός, πονεμένος αλλά ζωντανός.
Τελικά, θέλω, ζητώ τα άγχη μου, την απόγνωσή μου, γιατί μου δίνουν ζωή.
Η ανακούφιση και η ευημερία δεν σημαίνουν αναγκαία προχώρημα, εξέλιξη. Μπορεί κάλλιστα να σημαίνουν φυγοπονία, αποφυγή της ζωικότητας, βούλιαγμα στο τίποτα πίσω από τη σκηνή των γλεντιών της κατανάλωσης.
Αντιθέτως, αν σπαρταρώ πιασμένος σαν ψάρι στο αγκίστρι, ίσως κάποια στιγμή ξεφύγω από το αγκίστρι (κι ας πάρει μαζί του λίγη σάρκα, δεν πειράζει – ιδιαιτέρως αν πάρει και λίγο από το μαζεμένο λίπος της νεκρής ζωής…)
Κι αν ξεφύγω από το αγκίστρι, μπορεί να και να δώσω μια και να ξαναπέσω στην αγκαλιά της απέραντης, αδιάφορης και ταυτόχρονα φιλόξενης θάλασσας που βρίσκεται πάντα εκεί, να με περιμένει.