Αυτό είναι το ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΡΘΡΟ της κατηγορίας περί Playback Θεάτρου, η οποία περιλαμβάνει 3 άρθρα για το πώς βλέπω με το πρίσμα της PSP το Playback Θέατρο: (α) τη φιλοσοφική που στηρίζει την πράξη και την εκπαίδευση σε αυτό, (β) τα πολλαπλά σημαντικότατα επίπεδα στα οποία λειτουργεί (χωρίς να είναι το ίδιο μία “ψυχοθεραπεία” – για το θέμα αυτό βλ. το 3ο άρθρο).
Σημείωση:
Μέσω αυτού του ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ, μπορείτε να δείτε ένα άρθρο μου (ΜΟΝΟ σε pdf και στα ΑΓΓΛΙΚΑ) βασισμένο στην ύλη του ανέκδοτου ακόμη βιβλίου μου “Relational Playback Theatre in the PSP approach”. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό: “The Journal of practical psychologist” (Ρωσία).
*** Γνώρισα το Playback Θέατρο στη Βουδαπέστη, τον Μάρτιο του 2003.
*** Δημιουργήσαμε μαζί με άλλους την ομάδα «Ελληνικό PLAYBACK Θέατρο», και εκπαιδευτήκαμε με τον Jozsef Paradi, ενώ δουλέψαμε, σε σεμινάρια, με τον J. Fox, την J. Sallas, την A. Chesner.
*** Από την ομάδα αποχώρησα τον Μάρτιο του 2006 (ως τότε συμμετείχα στην εκπαίδευση και τις παραστάσεις της ως ιδρυτικό μέλος).
*** Στο μεταξύ, από το 2005, έχτιζα σταδιακά την προσωπική μου προσέγγιση «PSP-Process Stage Praxis» (βλ. εδώ τη σχετική κατηγορία: έναν τρόπο συνδυασμού της προσέγγισης Gestalt, με την ενσώματη αυτοσχεδιαστική διάδραση).
Σήμερα, ό,τι κάνω στο Playback Θέατρο όσον αφορά τη θεωρία, την πράξη και την εκπαίδευση, γίνεται μέσα από την PSP.
έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην όλη έμπνευση της PSP, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως η PSP είναι μία παραλλαγή του Playback (όπως άλλωστε συνέβη και με το εργαστήρι «ΠΟΛΥΤΕΧΝΟ», στο οποίο συνεργαζόμαστε από το 2000 με την ηθοποιό και σκηνοθέτιδα Τίνα Στεφανοπούλου).
Το 2006 σχημάτισα στη Θεσσαλονίκη την ομάδα Playback T!NG, με την οποία συνέπραξα σε όλη τη διάρκεια της ζωής της (ως το 2015), και η οποία εκπαιδεύτηκε στη βάση της PSP.
Παράλληλα, ασχολούμαι με τον σχηματισμό, εκπαίδευση και εποπτεία ομάδων Playback, καθώς και με κύκλους εργαστηρίων διαφορετικής διάρκειας, εντός και εκτός Ελλάδας (Ιταλία, Ρωσία, Σερβία, Ουγγαρία).
Επίσης, από το 2008, μου εμπιστεύτηκε την εκπαίδευσή της η ομάδα AquNa This (3 χρόνια). Την εκπαίδευση υποστήριξαν μέλη της ομάδας T!NG, τα οποία είχαν παρακολουθήσει τον εισαγωγικό κύκλο εκπαίδευσης στην προσέγγισή μου PSP – εφαρμοσμένη στο πεδίο του Playback Θεάτρου.
Κι αυτό, γιατί πιστεύω βαθύτατα, μέσα από την προσωπική μου εμπειρία, πως το Playback μπορεί δυνητικά να γίνει για κάθε θεραπευτή ένας μοναδικός τρόπος περαιτέρω βελτίωσης των δεξιοτήτων που ήδη διαθέτει.
Στο 9o Πανευρωπαϊκό Συνέδριο της EAGT – Σεπτέμβριος 2007, Αθήνα (EAGT: European Association for Gestalt Therapists), συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα ένα εργαστήρι και μία παράσταση Playback.
Και τα δύο αυτά γεγονότα ήταν αποτέλεσμα της σταθερής συνεργασίας μου με την Ιταλική ομάδα «META Playback Theatre».
Κι ακόμη, ανάμεσα σε πολλές άλλες σχετικές δράσεις σε διάφορα πλαίσια, κάτι ανάλογο έγινε και στο 10o Συνέδριο της EAGT (Σεπτέμβριος 2010, Βερολίνο – χωρίς την παράσταση).
*** Πρόκειται για μία ευέλικτη εκπαιδευτική δομή της PSP. Απευθύνεται σε ανθρώπους από το Playback, οι οποίοι επιθυμούν να ασχοληθούν οι ίδιοι με το εκπαιδευτικό κομμάτι του Playback.
*** Τέσσερα μέλη της ομάδας T!NG ξεκίνησαν και ολοκλήρωσαν το πρόγραμμα.
Με την υποστήριξή τους, όπως ήδη σημείωσα, εκπαιδεύσαμε μαζί, την ομάδα Playback «AquNA This», σε ένα πλήρες 3ετές πρόγραμμα.
*** Από το 2014, μέλη των «AquNA This» ακολούθησαν επίσης το πρόγραμμα «T.T.», και μαζί με όσους από την ομάδα T!NG το έχουν ήδη ολοκληρώσει, σχεδιάσαμε και υλοποιήσαμε διάφορα εκπαιδευτικά προγράμματα και δραστηριότητες, εντός και εκτός Ελλάδας, τα οποία έχουν να κάνουν με το Playback μέσα από την PSP.
Μία από τις πιο σημαντικές τότε δραστηριότητες, ήταν και το εθελοντικό εκπαιδευτικό στο Playback Θέατρο Πρόγραμμα «Playback Junior» (βλ. αρχείο μόνο σε pdf), το οποίο απευθύνθηκε αποκλειστικά σε εφήβους.
Σήμερα, κάποιοι από αυτούς τους συνεργάτες έχουν πλέον αυτονομηθεί ως εκπαιδευτές του Playback: εκπαιδεύουν και δημιουργούν οι ΙΔΙΟΙ ΝΕΕΣ ΟΜΑΔΕΣ.
Oπότε, σήμερα, ήδη εμφανίζονται ομάδες δεύτερης, τρίτης και τέταρτης «γενιάς» που βλέπουν το Playback μέσα από την PSP.
Πιστεύω ότι αυτό που έκαναν ο J. Fox και οι συνεργάτες του με το Playback, ήταν μία εκπληκτική σύλληψη, η οποία αγγίζει και διεγείρει βαθιά την ανθρώπινη ύπαρξη.
Βλέπω στο Playback δύο δυναμικές που δουλεύοντας ταυτόχρονα, δημιουργούν με τη διαρκή αλληλεπίδρασή τους την πανίσχυρη και συναρπαστική εμπειρία στο Playback.
*** Σε μία κάθετη διάσταση, ο καθένας θεωρείται με σεβασμό, κυριολεκτικά και πραγματικά ως «πρόσωπο», με τη δική του μοναδικότητα και βάθος, με πλήρη ευθύνη επιλογών και προσωπικών νοηματοδοτήσεων στο προσωπικό σύμπαν.
*** Στην οριζόντια διάσταση, το «πρόσωπο» θεωρείται μέσα στο πολυσύνθετο πλέγμα σχέσεων που αναπτύσσεται με άλλα «πρόσωπα» στη ροή της διαδικασίας της παράστασης.
Κι αυτό σημαίνει κάτι πάρα πολύ σημαντικό για την ανθρώπινη ύπαρξη:
*** Η μία είναι η ανάγκη μας να είμαστε «ορατοί», να μας αναγνωρίζουν, να μας σέβονται, και τιμούν ως πρόσωπα.
*** Η άλλη ανάγκη έχει δύο όψεις. Αφορά την υπέρβαση των ατομικών μας περιγραμμάτων και την επαφή μας με τον Άλλον, ωστόσο χωρίς να χάνουμε το προσωπικό μας σχήμα διαχεόμενοι «μέσα» στον Άλλον.
Έχω τη γνώμη πως η παράσταση του Playback παρέχει ένα θαυμάσιο λειτουργικό πλαίσιο για να ικανοποιηθούν πραγματικά αυτές οι ανάγκες, βιωματικά και τελετουργικά.
Και επειδή αυτές οι ανάγκες αφορούν σχεσιακές διαδικασίες, πιστεύω πως το κυρίαρχο γνώρισμα του Playback είναι η εγγενής σχεσιακή του φύση.
Το μοίρασμα των ιστοριών, ο σεβασμός στον αφηγητή, η τεχνική και το στιλ του αυτοσχεδιασμού ως προς το πώς παίζονται οι ιστορίες, όλα αυτά, δεν είναι αυτοσκοποί αλλά επί μέρους παράμετροι που γίνονται αμέσως σαφείς και θεωρητικά και πρακτικά, αν δούμε το Playback ως ένα σχεσιακό γεγονός.
Και ανάλογα με το τι φιλοσοφικά επιλέγουμε να πιστεύουμε πως είναι σημαντικό σε αυτήν τη σχεσιακή οπτική, μπορούμε να σμιλέψουμε οτιδήποτε σχετικό με το Playback Θέατρο.
Συγκεκριμένα, στην PSP και στην εφαρμογή της στο Playback Θέατρο, η ματιά μας στη σχέση είναι μέσα από τις ιδέες των φιλοσοφικών ρευμάτων του υπαρξισμού, της φαινομενολογίας, της σκέψης στη θεωρία πεδίου και τη θεωρία συστημάτων.
Βασιζόμενος σε τέτοια «φίλτρα» να βλέπω κάθε τι σχετικό με το Playback Θέατρο, επιχειρώ με ευγένεια και σεβασμό, μέσω της προσέγγισής μου PSP, να το εμπλουτίσω και να το πλαισιώσω περαιτέρω συμβάλλοντας με τον τρόπο μου στη σχετική ανάπτυξη της θεωρίας, της φιλοσοφίας, της πρακτικής του καθώς και της εκπαίδευσης σε αυτό.
Σήμερα, αν και ασχολούμαι πολύ λιγότερο με το Playback, ευελπιστώ ότι οι προοπτικές που αναδύονται στο Playback από τις PSP προτάσεις για τη σχεσιακή του θεώρηση, διευρύνουν τα στέρεα θεμέλιά του, προσθέτοντάς τους παράλληλα και άλλα, συμπαγή και συνεκτικά δομικά στοιχεία.