Τα «Ημερομήνια»
είναι κάποιες κατά καιρούς μικρές, πολύ μικρές, εμπνεύσεις μου.
Ή, αλλιώς, αρχεία με τις πολύ μικρές «σοφίες» που κάθε τόσο σημειώνω στο τέλος της αρχικής σελίδας της ιστοσελίδας μου – κυρίως παίζοντας και σαρκάζοντας τα αποφθέγματα που απλώνονται πλέον ως πετρελαιοκηλίδα στο διαδίκτυο….
[Η εικόνα είναι της Ermia Ersi]
Τα ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ, θα προστίθενται ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ.
ΤΟ ΠΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ:
“Λοιπόν, αυτός ο μήνας μπούκαρε σαν παλαβός, όρμησε και τα ΄κανε όλα άνω κάτω, και μετά χάθηκε μονομιάς – κι εγώ δεν έχω την παραμικρή ιδέα πού διάολο πήγε και γιατί έπρεπε να φύγει τόσο γρήγορα” – Tony F.
______________
Ας συναντούμε ό,τι βαθιά
κι αληθινά επιθυμούμε, ακόμα κι αν δεν γνωρίζουμε με τον νου και τη λογική μας ποιο είναι αυτό…
*Aύριο μπορεί να είναι μια ακόμα
καινούρια λαμπρή μέρα ή ακόμα ένα καινούριο μεγαλειώδες σκατό… Για καμία από τις δύο εκδοχές του αύριο δεν μπορούμε να κάνουμε δυστυχώς τίποτα, ώσπου να τελειώσει η τωρινή μέρα…
* Είναι σίγουρο
ότι δεν έχω αυτό που θέλω, αλλά είναι εξίσου σίγουρο ότι, αυτό που ήδη έχω, δεν ξέρω ότι το θέλω – τι στο καλό γίνεται μ’ εμάς τους ανθρώπους;
* Ο χρόνος όλα τα χωρά
όχι γιατί έχει χωρητικότητα αλλά γιατί όλα τα διαλύει σαν οξύ και πιάνουν λιγότερο χώρο
* Η μέρα, η κάθε μέρα,
είναι σπουδαίο πράγμα κι ακόμη σπουδαιότερο η μέρα που φτιάχνεται.…
* Αταξίες δεν κάνουμε
γιατί φοβόμαστε ή γιατί επιλέγουμε; Κάνουμε γιατί θέλουμε ή γιατί δεν μάθαμε ότι δεν είμαστε άρχοντες του σύμπαντος;
* Αμέτρητα τα αποφθέγματα που πλημμυρίζουν πλέον το διαδίκτυο και συχνά,
μόνο που τα βλέπω να ξεπηδάνε, μου φέρνουν αναγούλα γιατί αναδύεται η καταναλωτική, παθητική, διακοσμητική χρήση τους από όσους κουνούν εκστατικά το κεφάλι διαβάζοντάς τα όπως τις ετικέτες στα σούπερ-μάρκετ και χωρίς να νοηματοδοτούν τις βαθύτερες σημασίες τους.
Απάντησή μου σε σχόλιο στη σελίδα μου:
ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ τα ίδια τα αποφθέγματα, τα οποία συχνότατα είναι πανέμορφες συμπυκνώσεις νοημάτων.
Είναι αυτή η παθητική τους χρήση που τα καθιστά βρωμερούς λεκέδες στην όραση.
Έτσι, κουρελιάζεται η κεντρική τους ιδέα,
όσο όμορφη και να ήταν προτού τη βεβηλώσουν εκατομμύρια νεκρά μάτια καταναλωτών με την κτηνώδη αδιαφορία τους να σχετιστούν ουσιαστικά με κάτι, με τον εαυτό τους ή οτιδήποτε, αντί να καταβροχθίζουν αμάσητη ό,τι σσαβούρα ίπταται στο διαδίκτυο.
* Όταν κάτι με βασανίζει
τρελαίνομαι να ψάχνω το αντίθετό του. Βλακεία μου. Στην πράξη, διαπίστωσα ότι γαληνεύω αν απλώς θυμάμαι ότι αυτό που με βασανίζει, ΜΑΖΙ με το αντίθετό του, κάνουν κάτι μεγαλύτερο από αυτό που με βασανίζει – γι’ αυτό και ικανό ικανό να με χωρά, να με ηρεμεί. Γιατί συνεχίζω να χάνομαι ανάμεσα στα αντίθετα;
* Όταν χαλάω 50ευρο
σε 20ρικα και 10ρικα σφίγγομαι λες και σπάζοντας η “ακεραιότητα” του χαρτονομίσματος μειώνεται η αξία του (για τα νομίσματα, ας μην πω καλύτερα…). Γιατί δεν σφίγγομαι όταν ασυλλόγιστα σπαταλάω καθημερινά τη δική μου ακεραιότητα σε χιλιάδες μικροηλιθιότητες;
* Αφού Σάββατο μεσημέρι
και Κυριακή πρωί θέλεις 4 ώρες να πας στη θάλασσα, στη Χαλκιδική, γιατί τόσοι πολλοί, ενώ το ξέρουν, επιμένουν να ξεκινούν; Αντίστοιχα και πέρα από τη Χαλκιδική, αφού ξέρω ότι η ζωή μου είναι πολύτιμη, μια που δεν είναι άπειρη, γιατί επιμένω να τη σπαταλώ τόσο συχνά;
* Στη δύση των ερώτων μας,
η αναπόφευκτη και βαριά προδοσία δεν έρχεται από τον Άλλον προς εμάς ή από εμάς προς τον Άλλον. Έρχεται από τα όνειρα και τις προσδοκίες μας για έναν εύκολο παράδεισο, τα οποία μας προδίδουν και μας περιγελούν θρασύτατα καθώς λιώνουν σαν παγωτό εκτεθειμένο σε Αυγουστιάτικο ήλιο…
* Προσφέρθηκα να την πάω
στην άλλη άκρη της πόλης για την τόσο επείγουσα δουλειά της. Όμως το αυτοκίνητό μου χάλασε. Θα πρέπει δηλαδή να της πληρώσω και το ταξί;
* Υπερρεαλισμός, στην πράξη,
πιστεύω ότι δεν σημαίνει άρνηση της πραγματικότητας και να κάνουμε ό,τι μας καπνίσει με μια ασυδοσία αναρχίας ή λατρεία του παράλογου και και του αυθαίρετου. Ο Υπερρεαλισμός, θα έλεγα, είναι το να βιώνουμε την όποια πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε με ΟΛΟ μας το είναι, λογικό, σωματικό, συγκινησιακό, φαντασιακό κι ό,τι άλλο τελοσπάντων μας αποτελεί. Υπερρεαλισμός, στην πράξη, είναι το να επιτρέπουμε σε ό,τι τώρα συμβαίνει να ποτίζει όλα τα κύτταρά μας πέρα από τους τύπους και τις μάσκες.
* Δεν είναι διόλου αμελητέο
το να νιώθω ζωντανός ακόμα και μέσα στον πόνο παρά να είμαι ακίνητος εν ονόματι μιας ψευδαισθητικής ασφάλειας, αναίσθητος, χοντρός στην ψυχή, συρρικνωμένος, ξεχασμένος κι από εμένα τον ίδιο, μουδιασμένος σε μια αραχνιασμένη γωνιά μου, όπου δεν με αγγίζει ούτε πόνος ούτε χαρά, διερωτώμενος τι διάολο έγινε και δεν κατάφερα αν επιθυμήσω “αρκετά” διακαώς κάτι, ώστε να μου το δωρίσει έτοιμο και πακεταρισμένο το σύμπαν, χωρίς εγώ να κουνήσω ούτε καν το δαχτυλάκι μου…
* Ασχολούμενος με τη διαδρομή μου,
άραγε χάνω ή συναντώ τα μονοπάτια των Άλλων; Κι ακόμη, τα μονοπάτια των Άλλων, τέμνουν το δικό μου σε διάφορα σημεία του ή είναι διαρκώς μέρος της δικής μου διαδρομής σ’ ένα ατέλειωτο τοπίο;
* Μήπως, στην έκφραση «Ο Δικός Μου Τρόπος»,
το «δικός μου» περιττεύει, γιατί ΚΑΘΕ τρόπος δεν μπορεί να είναι παρά αποκλειστικά «δικός μου»; – ακόμα κι όταν δεν μου αρέσει, ακόμα κι όταν τον πληρώνω επίπονα με σταγόνες ζωής, ακόμα κι όταν ψάχνω μανιωδώς τον δρόμο που έμαθα ασυλλόγιστα να ονομάζω «τον σωστό» για να μην ξεκουνιέμαι από το κινητό και και την πολυθρονάρα μου….
* Μακάρι να καταφέρνουμε,
μέσα στο άγριο, το ακατανόητο και το θαυμαστό του κόσμου, πάντα να βρίσκουμε τόσο μέσα μας όσο και έξω μας πράγματα άξια να τα γιορτάζουμε – ακόμα κι όταν τα θρηνούμε…
* Και ας υποδεχτούμε
τον κατά την παράδοση κουτσό Φλεβάρη, ο οποίος όμως επιμένει να υπάρχει περήφανα και αξιοπρεπώς… – παράδειγμα λαμπρό και μάθημα σοφό αποδοχής του ό,τι κακώς μάθαμε αψήφιστα να θεωρούμε επάνω μας, «λειψό» και «λάθος»…
* Άντε, πέρασαν πια τα καρναβάλια…
Είτε μεταμφιεστήκαμε είτε όχι, ας δούμε τι στολές διαλέξαμε ή θα θέλαμε να είχαμε διαλέξει για να κρύψουμε ακόμα για λίγο ό,τι μας πονά και ό,τι ονειρευόμαστε…
Εάν θέλετε μία 2μηνη περίπου σύντομη ενημέρωση
σχετικά με αυτά που κάνω (video-κείμενα, ομιλίες-ομάδες, βιβλία, “Διαμέρισμα 5”, Πολύτεχνο, Playback θέατρο, εργαστήρια, συμπράξεις – συνεργασίες), παρακαλώ σημειώστε το e-mail σας σ’ αυτήν τη φόρμα. Δεν είναι απαραίτητο το όνομα.