Στιγμιότυπα 3-Ιανουάριος ’20 [#7,8]

Tα «Στιγμιότυπα» είναι σύντομες αναρτήσεις μάλλον υπαρξιακής – ποιητικής διάθεσης για διάφορες πτυχές της ζωής

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2020:


[7] Εν αναμονή ενός ανύπαρκτου εαυτού

**Δεν είναι σπάνιο στις μέρες μας να νιώθουμε ότι η ζωή τρέχει σαν ακούραστος κατοστάρης δρομέας. Και οι άπειροι στόχοι μας τρέχουν πάντα μπροστά μας, πάντα άπιαστοι. Επίσης, έχουν την πολύ κακιά συνήθεια, μόλις τους αγγίξουμε να καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι ακριβώς όπως τους φανταζόμασταν, ενώ δίνουν ταχύτατα τη θέση τους σε νέους στόχους, πάντα μπροστά μας.

**Και φτάνουμε να ζούμε μια διαρκή αναμονή ζωής που τώρα είναι φαντασία, αλλά “θα” έρθει, όπου νάναι. Κι εμείς, τσαλαβουτώντας στην κατάθλιψη, γκρινιάζουμε που δεν μας φτάνει ο χρόνος.

**Όμως και 300 χρόνια να ζούσαμε, το ίδιο θα γινόταν. Δεν είναι ζήτημα χρόνου, αλλά στόχων.

**Ζούμε στη νέα τάξη των πραγμάτων, “εντός” της οθόνης του κινητού μας. Εκεί μέσα, μοιάζουμε λίγοι, ανεπαρκείς. Και ονομάζουμε “στόχο” το να πιάσουμε φαντασιωτικές εικόνες του εαυτού μας, έτσι που να χωράμε στον δυσδιάστατο κόσμο της οθόνης μας.

**Όμως ήδη γλιστρούμε, σαν σε τσουλήθρα, μέσα από τον λαιμό της κλεψύδρας που μετρά ανελέητα τόσο τον διαθέσιμο χρόνο μας σ’ αυτήν την όμορφη ζωή, όσο και τον άλλον, τον αλόγιστα σπαταλημένο χρόνο μας.


[8] Τι σημαίνει “έχω ταυτότητα”;

**Συχνά εννοούμε το να έχει κάποιος εκτόπισμα, έρμα. Μια σαφή θέση στη ζωή, μια “δυνατή” στάση στα πράγματα, μπόλικη αυτοπεποίθηση και δυναμική συμπεριφορά.
Εξίσου συχνά, τείνουμε να λέμε ότι αποκτούμε ταυτότητα προσθέτωντας επάνω μας διάφορα ξεχωριστά γνωρίσματα. Νομίζουμε ότι η ταυτότητα είναι ζήτημα άθροισης ιδιοτήτων, επέκτασης (με τη λογική του plug-in) και μάλιστα σύμφωνα με τη λογική των κοινωνικά αναγνωρισμένων “αξιών” της “επιτυχίας”.

**Ωστόσο, ίσως μπορούμε να δούμε την “ταυτότητα” περισσότερο ως ζήτημα του “πώς υπάρχω με ό,τι είμαι”  και όχι “αυτού που σκέφτομαι ότι πρέπει να γίνω”.
Όμως το “είμαι” είναι κάτι που διαρκώς εξελίσσεται. Είναι το να υπάρχω ζωντανά μέσα στον κόσμο, παρών στη ροή της εμπειρίας μου στιγμή τη στιγμή.

**Οπότε, η “ταυτότητα”, δεν έχει και πολλά να κάνει με τα συστατικά μου αφεαυτών, αλλά με το πώς συνδέω, ενορχηστρώνω, εναρμονίζω δυναμικά τα γνωρίσματά μου, ώστε να παράγω αυθεντικά, την ίδια την εξέλιξή μου.

**Έτσι, η περίφημη “ταυτότητα” φαίνεται να είναι ζήτημα του “πώς” και όχι του “τι” είμαι. Ώστε η επίγνωση του “πώς”  είμαι, να γεννά το κάθε επόμενο περίλαμπρο “τι” είμαι.


Με αφορμή κάποιο σχόλιο στη σχετική ανάρτησή μου στο fb, σκέφτηκα τα παρακάτω, για το θέμα της ταυτότητας:
[Το σχόλιο ήταν μία αναφορά από το “Μάθημα κληρονομικότητας” (ΚΑΣΤΡΙΤΣΗΣ εν έτει 1975), ότι γεννιόμαστε με το 70/100της ύπαρξής μας και γινόμαστε με το υπόλοιπο 30/100]. Και οι σκέψεις μου ήταν:

Ίσως τα λέει καλά ο Κος αυτός, μόνο που (1) τα ποσοστά 30-70  αυτά είναι μόνον ενδεικτικά και καθόλου, μα καθόλου πλέον σίγουρα στις μέρες μας με βάση νέες προσεγγίσεις και, κυρίως, (2) το 70/100 αφορά σε ζητήματα πυρηνικών γνωρισμάτων μας (δηλαδή αυτό που λέγεται “χαρακτήρας”) ενώ το 30/100 σε ζητήματα “γίγνεσθαι”, δηλαδή “προσωπικότητας”.

Σε αυτή τη βάση, η όλη συλλογιστική του Κου Καστρίτση περί 70-30, για μένα, καταρέει εντελώς, αν αλλάξουμε προσέγγιση. Με άλλα λόγια:

Τα στοιχεία του “χαρακτήρα” μπορούμε να τα πούμε αναλλοίωτα και αυτά της “προσωπικότητας” εξελίξιμα.

*** Επίσης, όταν μεμονωμένα στοιχεία φτιάχνουν ένα όλον, αυτό το όλον

αποκτά ιδιότητες ΕΠΙΠΛΕΟΝ από το άθροισμα των ιδιοτήτων των ξεχωριστών του συστατικών (ολισμός και θεωρία συστημάτων – φυσική).
Το χέρι μου δεν είναι μόνο το άθροισμα πέντε δακτύλων και μιας παλάμης. Το χέρι μου, ως όλον, είναι κάτι περισσότερο στο νόημά του από τα αριθμητικό άθροισμα των δακτύλων και της παλάμης μου.

Ανάλογα, η ύπαρξή μου, όσο εξελίσσεται η προσωπικότητά μου, υπερβαίνει το άθροισμα των συστατικών μου, μέσα στα οποία είναι και το 70/100 του χαρακτήρα μου.
Οπότε, όσο μεγαλώνει η προσωπικότητά μου, και εντελώς πέρα από σχέσεις αριθμών, το ΟΛΟΝ που γίνομαι, απκτά το δικό του νόημα, ξεπερνώντας κατά πολύ τα στοιχεία του χαρακτήρα μου, κι ας είναι αυτά 90/100.
Μάλιστα, στην ολιστική προσέγγιση, το σύμπαν όλο, κι εμείς μαζί του, είναι διαδικασίες εξελισσόμενες, είναι σύνολα που ακατάπαυστα “γίνονται” και όχι που “είναι”.

Οπότε, το ΝΟΗΜΑ, που έχει για τη ζωή μας το 30/100 είναι ασύλληπτα, ασύγκριτα, αδιανόητα μεγαλύτερο

και σπουδαιότερο από το νόημα του 70/100 – ή οποιουδήποτε ποσοστού.
Όσο λιγότερο είμαστε δέσμιοι του “χαρακτήρα” και όσο αναπτύσσουμε την “προσωπικότητα”, τόσο πιο καλά ζούμε.

Ένα άτομο που “γίνεται” (που φτιάχνει “προσωπικότητα”), έχει τα στοιχεία του “χαρακτήρα”πίσω, μόνο σαν αδιόρατες πινελιές που μας κάνουν να αναγνωρίζουμε πίσω από ό,τι κάνει τον Φώτη, τον Πέτρο, τον χ, τον ψ.
Αν στη διαδρομή ζωής κάποιου κυριαρχεί ο “χαρακτήρας”, το άτομο γίνεται άκαμπτο, μονόπατο, μονοδιάστατο, εριστικό ή δειλό γιατί διαρκώς απειλείται η ακαμπτότητά του από τις μεταλλασσόμενες συνθήκες ζωής  κλπ.

Η ταυτότητα λοιπόν, για μένα, τοποθετειται στην “προσωπικότητα” που αναπτύσσεται, στο γίγνεσθαι, και όχι στον χαρακτήρα – στο “είναι”, στο πρωτογενές υλικό, κι ας είναι και το 90/100.

 

Εγγραφή στο Newsletter

You can change your mind at any time by clicking the unsubscribe link in the footer of any email you receive from us, or by contacting us at [email protected]. We will treat your information with respect. For more information about our privacy practices please visit our website. By clicking below, you agree that we may process your information in accordance with these terms.

We use Mailchimp as our marketing platform. By clicking below to subscribe, you acknowledge that your information will be transferred to Mailchimp for processing. Learn more about Mailchimp's privacy practices here: https://mailchimp.com/legal/

 Newsletter Permissions * :