Το βίντεο από την ομιλία μου στον ΙΑΝΟ (Αθήνα), στις 5 Δεκεμβρίου 2019
Στη ζωή συχνά ταρακουνιόμαστε εκ θεμελίων.
Και είναι φορές που «γέρνουμε» κάπως περισσότερο προς τον κόσμο, γιατί αυξάνει το εύρος της ταλάντωσής μας.
Μοιάζουμε με μολύβια που παλεύουν να σταθούν όρθια διαγράφοντας άγαρμπους κύκλους με στήριγμα τη μύτη τους, σαν μεθυσμένα – και πέφτουν.
Μοιάζουμε με ακροβάτες που αναζητούν ισορροπία μετά από μια κακή στιγμή – και δεν τη βρίσκουν.
Έτσι κι εμείς, θέλουμε από κάπου να πιαστούμε, κάτι να γίνει, για να βρούμε παρηγοριά και να πάψουν οι κλυδωνισμοί.
Χρειαζόμαστε μία ασφαλή πτώση, κάποιον να μας «πιάσει» στην αγκαλιά του καθώς πέφτουμε.
Κι έτσι επιλέγουμε κάποιον από τους ανθρώπους που συναντούμε
εμπράκτως ή στη φαντασία μας και επινοούμε, μέσω διαφόρων μηχανισμών, έναν «παραλήπτη» μας, ικανό να γίνει ο υποδοχέας που χρειαζόμαστε.
Είναι όπως κάποιος που έχει πέσει από ένα πανύψηλο γκρεμό και, βλέποντας το αμείλικτο έδαφος να πλησιάζει ταχύτατα, φαντάζεται ότι πετά ή κάτι μαγικό έρχεται και τον σηκώνει απαλά.
Στην περίπτωση της δικής μας πτώσης, το μαγικό στοιχείο που επινοούμε είναι ο ΕΡΩΤΑΣ για κάποιον συγκεκριμένο Άλλον, ο οποίος, ακριβώς επειδή τον χρειαζόμαστε έτσι και τόσο, νιώθουμε ότι μας έχει ληστέψει, ότι έχει αποσπάσει και κατέχει το κέντρο μας.