Από τη ζωή και από τις βιωματικές συναντήσεις μου με ανθρώπους και ομάδες, μού γεννήθηκαν μερικά ανοιχτά προς ΣΧΟΛΙΑΣΜΟ ερωτήματα για τα “παράδοξα” των σχέσεών μας:
Με αξιοθαύμαστη επιμονή
και μάλλον θεαματικά συχνά, προδίδουμε και προδιδόμαστε.
Βέβαια, όταν είμαστε ο προδότες λέμε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς, ενώ όταν οι Άλλοι είναι οι κακοί και μας προδίδουν, λέμε ότι είναι άτιμοι και ότι «έπρεπε», ότι όφειλαν να είναι έντιμοι και συνεπείς μ’ εμάς.
Επίσης, όταν προδίδουμε βράζουμε στις ενοχές γιατί
χρειαζόμαστε να εξιλεωθούμε πρωτίστως στα ίδια μας τα μάτια – και συχνά τα καταφέρνουμε.
Αν όμως ανακαλυφθεί η προδοσία μας, εξίσου συχνά αγανακτούμε όταν οι άλλοι μας διώχνουν και αδιαφορούν για τις τόσες συγνώμες που κραυγάζουμε με απόγνωση, διαβεβαιώνοντας ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξανακάνουμε κάτι τόσο φρικτό.
Και τις φορές που οι Άλλοι μας προδίδουν
κι εμείς τους πιάνουμε και λιώνουν στην ενοχή και μας προσφέρουν γην και ύδωρ για εξιλέωση, συχνά, με τη σειρά μας, το παίζουμε δύσκολοι και αθεράπευτα πληγωμένοι.
Γιατί όλα αυτά; γιατί η προδοσία είναι αναπόφευκτη και γιατί εμείς τη βιώνουμε τόσο συμφεροντολογικά;
_____
Από το βιβλίο μου: “Στις Σκιές του Έρωτα – τα μάτια που με κοίταξαν”
Εάν θέλετε μία 2μηνη περίπου σύντομη ενημέρωση
σχετικά με αυτά που κάνω (video-κείμενα, ομιλίες-ομάδες, βιβλία, “Διαμέρισμα 5”, Πολύτεχνο, Playback θέατρο, εργαστήρια, συμπράξεις – συνεργασίες), παρακαλώ σημειώστε το e-mail σας σ’ αυτήν τη φόρμα. Δεν είναι απαραίτητο το όνομα.