Tα «Στιγμιότυπα» είναι σύντομες αναρτήσεις μάλλον υπαρξιακής – ποιητικής διάθεσης για διάφορες πτυχές της ζωής
Φεβρουάριος 2020:
[9] 🌹 Τι είναι η περίφημη «προσωπική ανάπτυξη»;
** Έγινε μόδα πολλοί να την αντιλαμβάνονται «κάθετα»: να ανεβαίνει κάποιος σκαλί σκαλί μια κλίμακα βελτίωσης για να φτάσει μια θολή ιδέα περί πνευματικής πληρότητας.
Εκεί, θα πρέπει να ξεπερνιούνται οι συνήθεις αντιφάσεις της θνητότητας, όπως: απαιτήσεις και κραυγές του σώματος, ανάγκη για ικανοποίηση κάθε είδους, τα λεγόμενα «αρνητικά» συναισθήματα και γενικώς όλη η απόγνωση της ανθρώπινης ύπαρξης.
** Βρίσκω αυτήν την ιδέα «ανάπτυξης» ανέραστη και καταθλιπτική, τυφλώνομαι ενοχλητικά από το υποτιθέμενο “φως” που υποτίθεται ότι θα βρω, και δεν θέλω καθόλου, μα καθόλου να “αναπτυχθώ” έτσι, προς μία καθέτως νοούμενη πνευματικότητα.
** Προτιμώ και συνειδητά επιλέγω να παραμείνω ένα φτηνό, γήινο και, έστω, διόλου πνευματικό ον, ριζωμένο στο χώμα από όπου ήρθα, με χαρές, λύπες, ηδονές και πόνους αισθητούς στο κέντρο της καρδιάς μου, σαν το χάδι της βροχής στο σώμα μου.
** Δεν θέλω να γίνω μονόχνωτος, να παλεύω νευρωσικά να ενδυθώ μια έξωθεν επιβεβλημένη αυτοεικόνα αρτιότητας, αλλά δυστυχώς πάντα να νιώθω κατώτερός της, όλο ντροπή και ενοχές.
** Λέγοντας «προσωπική ανάπτυξη» εννοώ μερικά απλά πράγματα.
Να είμαι υπεύθυνα κι έντιμα ζωντανός μαζί με άλλους ζωντανούς ανθρώπους.
Να πετώ περήφανα προς τα πάνω και να κατρακυλώ ένδοξα προς τα κάτω.
Να «γίνομαι», διαρκώς, νιώθοντας πάντα ολόκληρος κι ας είμαι κομμένος σε χίλια κομμάτια.
_
[10] 🍼 Η άδικη ζωή
** Συχνά περιμένουμε τη ζωή να μας χαρίσει πράγματα. Γινόμαστε υπερφυσικοί μπεμπέδες που διαρκώς αράζουν ξάπλα με το στόμα ανοιχτό, μπας και περάσει κάποιο βυζί της ζωής να στάξει γάλα – ή μπας κι από τις οθόνες των κινητών μας ξεπηδήσει κάτι πραγματικό.
** Κι από πάνω γκρινιάζουμε όταν όλα μένουν ξερά, θαρρείς κι η ζωή μας χρωστά, θαρρείς κι η ζωή οφείλει να μας ξεπληρώσει για όσα θελήσαμε και δεν πήραμε, για όσα χάσαμε ή μας κλέψανε, για όσα τραγικά πάθαμε και γονατίσαμε (ή σωριαστήκαμε) στην αφετηρία μας ή στη διαδρομή μας.
** Πιστεύω ότι η ζωή τίποτα απολύτως δεν μας χρωστά. Σε κανέναν. Εμείς πρέπει να μάθουμε την ευγνωμοσύνη που τη γευόμαστε.
Γι’ αυτό ας το χωνέψουμε επιτέλους ότι το κέρας της κατσίκας Αμάλθειας που χάριζε αφειδώς αγαθά, είναι μύθος.
** Ας το χωνέψουμε ότι η ίδια η σχέση με τα πράγματα και το πώς τη δουλεύουμε ακατάπαυστα είναι το δώρο, όχι τα πράγματα.
Αλλιώς θα πιαστούν τα σαγόνια μας να μένουν ανοιχτά καταπίνοντας παθητικά το τίποτα και περιμένοντας το κάτι.
** Δεν θέλει μόνο η ελευθερία “αρετή και τόλμη”, καθώς λέει ο ποιητής, αλλά και η κάθε μας ανάσα.
[11] 🛠️ Αποχαιρετισμοί και καλωσορίσματα
** Λέγεται ότι αυτό που πρέπει να κάνω για να καλωσορίζω το καινούριο, είναι πρώτα να αποχαιρετώ το παλιό. Αυτό ακούγεται εντάξει στις περισσότερες περιπτώσεις.
** Ωστόσο, θα πρότεινα και μία ανtιστροφή: πρώτα να καλωσορίζω το καινούριο που τώρα χρειάζομαι, έτσι ώστε να παίρνω δύναμη:
** (α) για να κλωτσώ αποφασιστικά από πάνω μου ό,τι παλιό δεν επιθυμώ πλέον να κρατώ και με βαραίνει αφόρητα,
** (β) για να κάνω πράξη τους οδυνηρούς μου αποχαιρετισμούς σε ό,τι παλιό θα λαχταρούσα να παραμείνει κι άλλο κοντά μου ή απλώς δεν θα ήθελα καθόλου, μα καθόλου, να χάσω ακόμα.