“ΤΡΙΨΥΧΩ”-το κείμενο για την παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Σκιπητάρη

Το κείμενό μου, το οποίο τυπώθηκε στο αυτί του βιβλίου ΤΡΙΨΥΧΩ του Κώστα Σκιπητάρη

Η ζωή κάπου-κάπου συνηθίζει να έχει αιφνίδια, ανεξήγητα και τρομακτικά γυρίσματα.
Σε τέτοιες στροφές, το πόσο και πώς αντέχουμε τα νέα τοπία που ξεπηδούν και σκεπάζουν σαν χυμένο μελάνι την οικεία αίσθηση του εαυτού μας και του κόσμου, είναι ένα καθαρά ατομικό ζήτημα.
Και συχνά δοκιμάζεται στα άκρα η αντοχή της λεπτής μεμβράνης των λεπτών ισορροπιών μας, του πόσο και πώς ο καθένας μας μεταβολίζει αυτά που φέρνει η διαδρομή του.

Διαβάζοντας τα αναπάντεχα γυρίσματα της ζωής που αποτελούν το ΤΡΙΨΥΧΩ, είναι σαν να αλλάζει αδιόρατα ο αέρας που αναπνέουμε, ώσπου πια κάθε ανάσα γίνεται αγωνία.
Είναι σαν όλο και περισσότερο να ταλαντεύεται η σχεδία αυτού που λέμε “προσωπική πραγματικότητα”, χωρίς την πολυτέλεια χειρολαβών ασφαλείας. Πλοκή, γλώσσα και αφηγηματικό στυλ, είναι μόνο εργαλεία για τον Σκιπητάρη.

Με μαεστρία υφαίνει ένα πέπλο πραγματικότητας και μετά το σκίζει για να αποκαλύψει το επόμενο.
Λες και βαδίζει κάποιος σε μια σανίδα καλά στηριγμένη μόνο στο ένα άκρο και, με το γύρισμα των σελίδων, η σανίδα λεπταίνει, λεπταίνει και γέρνει, με απρόβλεπτα αποτελέσματα, προς το ελεύθερο άκρο της.

Παράλληλα, τα θέματα που πλέκονται στο ΤΡΙΨΥΧΩ αγγίζουν την ατμόσφαιρα αρχαίας τραγωδίας.
Τόσο γιατί οι ήρωες αγωνίζονται αγκαλιά με το αναπόφευκτο μιας “μοίρας” που μοιάζει να επιβάλλεται από αόρατες δυνάμεις, όσο και γιατί φανερώνεται σταδιακά το κόκκινο νήμα που συνδέει σαν αγωγός την κάθε γενιά των ηρώων με τις προηγούμενες, μέχρι τα τρίσβαθα του χρόνου και της “γης- μάνας” όλων μας.
_____________________

Η συμμετοχή μου στην παρουσίαση του βιβλίου

Καλησπέρα σας, είμαι ο Πέτρος Θεοδώρου, ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας.
Εστιάζω πάρα πολύ σε διάφορα υπαρξιακά θέματα και σε ορατές ή αόρατες όψεις των σχέσεων έρωτα αγάπης, πόθου.

Αυτό που μπορώ να πω σήμερα, εδώ, δεν είναι κάποια ανάλυση ή ερμηνεία του βιβλίου του Κώστα Σκιπητάρη.
Πέρα από το ότι βρίσκω άσκοπο κάτι τέτοιο, ούτως ή άλλως δεν θα με θεωρούσα αρμόδιο να το επιχειρήσω.

Μπορώ να πω όμως λίγα λόγια για το ποια τελικά ένιωσα να είναι τα θέματα του βιβλίου (πάντα από την υποκειμενική μου ματιά), για το πώς με άγγιξαν ως αναγνώστη, και για το πώς είδα τον Κώστα να τα χειρίζεται.
Και είναι μεγάλη τιμή μου η ευκαιρία να το κάνω. Γι’ αυτό και ευχαριστώ από καρδιάς τον Κώστα.

Μου εμπιστεύτηκε σήμερα αυτόν τον ρόλο, ο οποίος προϋποθέτει να κρατήσω στα χέρια μου και να φροντίσω το δημιούργημά του – δεν είναι καθόλου εύκολο να εμπιστεύεται κάποιος ένα μωρό σε ξένη αγκαλιά.
Θέλω να ελπίζω ότι το φρόντισα με αγάπη και ευθύνη.

Διάβασα λοιπόν το ΤΡΙΨΥΧΩ του Κώστα Σκιπητάρη προτού κουβεντιάσω με τον ίδιο οτιδήποτε σχετικό.
Κλείνοντας το βιβλίο, το πρώτο που ένιωσα ήταν η πολύχρωμη ένταση των διαφόρων συναισθημάτων που είχαν γεννηθεί άμεσα στη διάρκεια της ανάγνωσης λόγω πλοκής, εικόνων, γεγονότων.

Με το κλείσιμο του βιβλίου, τα συναισθήματα αυτά έδεσαν πλέον μεταξύ τους παίρνοντας τελικό σχήμα και συγκροτώντας μια ολοκληρωμένη και συμπαγή αίσθηση.
Σιγά-σιγά όμως, χωρίς να κάνω καμία σκέψη, καμία ανάλυση, κάτι βουβό αλλά δονούμενο σαν μακρινή ηχώ – ή μάλλον σαν αχός από τα πέρατα μέσα μου – άρχισε να ανεβαίνει.

Ήταν η απόκριση άλλων πραγμάτων που είχε διεγείρει σ’ εμένα το βιβλίο.

Κι αυτή η απόκριση ερχόταν να συμπληρώσει κάθετα το πρώτο, άμεσο συγκινησιακό του βίωμα – κατά πώς συχνά πρώτα βλέπουμε ένα αεροπλάνο και με καθυστέρηση το ακούμε.
Κι έτσι είχα μία τρισδιάστατη πλέον αίσθηση του βιβλίου, η οποία, πέρα από τις ζωντανές συγκινήσεις που μου πρόσφεραν οι σελίδες του, άγγιζε και συντόνιζε ευαίσθητα και πολύ σημαντικά κομμάτια μου.

Οπότε, είδα και βίωσα αυτό το βιβλίο ως μία πόρτα, μία πύλη, για να κοιτάξω και πάλι κλεφτά κάποια μέρη από την άβυσσο προς τα κάτω και μέσα μου – μία άβυσσο που αναπόφευκτα εμπεριέχουμε όλοι μέσα μας, λόγω κατασκευής.

Και θεωρώ μεγάλη αρετή του συγκεκριμένου βιβλίου, αυτό ακριβώς το γεγονός: να διεγείρει αθόρυβα στον αναγνώστη πράγματα σημαντικά και πανανθρώπινα.

Ποια είναι αυτά τώρα τα κατ’ εμέ σημαντικά θέματα που δονήθηκαν μέσα μου με το ΤΡΙΨΥΧΩ.
Αυτό που λέμε “κόσμος”, “φύση”, από μία οπτική γωνία είναι ένας αδιανόητος χορός θαυμάτων.

Πολλά από αυτά τα θαύματα, συγκεντρώνονται ως γνωρίσματα του είδους μας – άσχετα αν είμαστε συνήθως αγνώμονες και εμείς οι ίδιοι κατακρεουργούμε την ίδια μας τη θαυμαστή φύση.
Θεωρώ ότι ένα από αυτά τα άπειρα θαύματα που εκφράζονται στο είδος μας, είναι η ικανότητά μας να ξεχωρίζουμε την ιδιωτική, ατομική μας ύπαρξη, το “εγώ είμαι”, σε σχέση με ό,τι ο καθένας μας βιώνει και ορίζει ως “μη εγώ” – ως περιβάλλον.

Με άλλα λόγια μπορώ να λέω “εγώ είμαι”, “εσύ είσαι”, “εσείς είστε”, “αυτό, αυτά, είναι εκεί κι εγώ είμαι εδώ”.
Κι έτσι, σε ό,τι και αν βιώνω, διαχωρίζω την προσωπική μου πραγματικότητα “εδώ μέσα”, από όλα τα στοιχεία του βιώματός μου που τα βλέπω να είναι “εκεί έξω”.
Ταυτοχρόνως, έχω πάντα μία αδιαμφισβήτητη αίσθηση “ιδιοκτήτη” της εμπειρίας μου: ότι διαρκώς, είτε σκέφτομαι είτε όχι, είμαι πάντα “εγώ ο ίδιος”, το υποκείμενο της εμπειρίας μου.
Βέβαια, όλα αυτά ισχύουν μόνο στην υποκειμενική πραγματικότητα. Και η φυσική και η νευροβιολογία, μας λένε πως η ενότητα όλων μεταξύ μας και με τον κόσμο είναι πλέον αδιαμφισβήτητη.

Αλλά δεν είναι η ενότητα αυτή το τωρινό μας θέμα, μιλώντας για το ΤΡΙΨΥΧΩ.

Το θέμα που εγώ είδα ως κύριο κορμό στο έργο του Κώστα είναι το “πώς” βιώνουμε την ξεχωριστή μας ύπαρξη μέσα σε ένα απρόβλεπτο, αχανές και κατά κανόνα αδιάφορο σύμπαν.

Ο Κώστας, μέσω της ιστορίας που μας αφηγείται και της διαδρομής των ηρώων της, μιλά:

…Για το ποια είναι τα όρια του “εδώ μέσα” και του “εκεί έξω”.
…Για το πόσο ελαστικά και ανθεκτικά είναι αυτά τα όρια, για το πώς δοκιμάζεται στα άκρα η αντοχή της λεπτής μεμβράνης των εύθραυστων ισορροπιών του “έσω” και του “έξω”μας..
…Για το τι κάνουμε εμείς οι θνητοί, για να αντέχουμε τον “έσω” μας κόσμο όταν δεν αντέχουμε τη σχέση του με το “έξω”.
…Για το τι σημαίνει να τεντώνονται και να σπάζουν αυτά τα όρια και κατά πόσο και πώς ο καθένας μας έχει την ικανότητα να μεταβολίζει αυτά που
φέρνει η διαδρομή του.
…Για το τι μπορεί να συμβεί όταν, απλώς, κάποιος φτάνει να κατακλύζεται από ένα φρικαλέο “δεν αντέχω άλλο”.

Γιατί, όλοι το ξέρουμε από πρώτο χέρι, ότι η ζωή έχει κάποιες πολύ κακές συνήθειες.
Κάπου-κάπου της αρέσει να ξεχνιέται και να παράγει αιφνίδια, ανεξήγητα και τρομακτικά γυρίσματα – και μάλιστα, χωρίς να μας ρωτά, να μας προειδοποιεί ή να ζητά την άδειά μας.
Σε τέτοιες στροφές, όλα κλονίζονται.
Οι βαθύτατες τεκτονικές πλάκες της προσωπικής μας πραγματικότητας ανακατατάσσονται και οι ήπειροι και οι ωκεανοί της ύπαρξής μας αλλάζουν
σχήμα και σχέσεις.

Στα δικά μου μάτια, ο Κώστας πλέκει τα τόσα και τόσα επί μέρους θέματα του ΤΡΙΨΥΧΩ, γύρω από τον κεντρικό κορμό αυτού ακριβώς του θέματος:

του πόσο και πώς αντέχουμε τα νέα τοπία που ξεπηδούν και σκεπάζουν σαν χυμένο μελάνι την οικεία αίσθηση του εαυτού μας και του κόσμου, όταν η ζωή σπέρνει τους κεραυνούς της.

Τώρα, σε σχέση με τη διαχείριση της κεντρικής αυτής θεματολογίας του ΤΡΙΨΥΧΩ από τον Κώστα, το πρώτο που μπορώ να πω είναι ότι δεν αναλώνεται καθόλου σε ζητήματα ευθύνης – “φταίω”, “έφταιξα”.
Επίσης, δεν ασχολείται με το τι και πώς “θα μπορούσαν” να είναι τα πράγματα.

Για τον συγγραφέα, τα πράγματα απλώς συμβαίνουν, κι εμείς δίνουμε νόημα στη ζωή μας και στις αντοχές μας με αυτόν ή τον άλλον τρόπο.
Η ενοχή ωστόσο, “παίζει” σε κάποια πρόσωπα του βιβλίου.
Όχι όμως για τα ίδια τα γεγονότα που χτυπούν, αλλά για τις σχέσεις των προσώπων μ’ αυτόν που χτυπιέται κατακέφαλα από τα γεγονότα.

Κάτι άλλο, για μένα σημαντικό στην ατμόσφαιρα του ΤΡΙΨΥΧΩ και απόρροια του τρόπου διαχείρισης της κεντρικής του θεματολογίας, είναι ότι οι ήρωες φαίνονται να αγωνίζονται μέσα στη δίνη των γεγονότων αγκαλιά με το αναπόφευκτο μιας “μοίρας”, που δοκιμάζει τα όρια της ιδιωτικής τους πραγματικότητας.
Μιας “μοίρας” τόσο ισχυρής, που μοιάζει να κατευθύνει τις εξελίξεις, επιβαλλόμενη από αόρατες δυνάμεις.
Ωστόσο, ένα άλλο σημαντικό για μένα γνώρισμα του μυθιστορήματος, είναι πως το ΤΡΙΨΥΧΩ δεν περνάει στο μεταφυσικό.
Είναι απολύτως πραγματικό, διαδραματίζεται στον κόσμο μας.

Έτσι, μιλώντας παραπάνω για “μοίρα”, εννοώ γεγονότα των οποίων η υφή ή η κλίμακα, τα χρίζει καθοριστικά για τους πρωταγωνιστές τους, μόνο και μόνο γιατί ο κόσμος και η ζωή ούτως ή άλλως μάς ξεπερνούν κατά πολύ.
Πρόκειται για ευρύτερα φαινόμενα τα οποία όχι μόνο δεν κατανοούμε αλλά ούτε και ελέγχουμε στις μεγάλες τους κλίμακες.

Έτσι, μάς φαίνεται ότι προκύπτουν με τρόπους ακατανόητους και χωρίς λόγους ορατούς από τη λογική και τη συνείδησή μας.
Το ΤΡΙΨΥΧΩ λοιπόν είναι πραγματικό, προσδίδοντας ωστόσο στο “πραγματικό” χρώματα που εκ των πραγμάτων παραμένουν ακατανόητα για τα ανθρώπινα μέτρα μας.
Εννοώ κάτι ανάλογο, με το ότι, αν πάθω καρκίνο ή κάποιο σοβαρότατο ατύχημα, είναι ένα απολύτως πραγματικό γεγονός, αλλά κανείς δεν μπορεί να μου απαντήσει το “γιατί σ’ εμένα”.

Από αυτήν την άποψη, το ΤΡΙΨΥΧΩ μου θύμισε πάρα πολύ την ατμόσφαιρα αρχαίας τραγωδίας, όπου οι ήρωες παλεύουν με τη δίνη γεγονότων που τους ξεπερνούν.

Και ο Κώστας είναι σαν κορυφαίος του χορού: απλώς λέει, παραθέτει, δεν αιτιολογεί, δεν δικαιολογεί τίποτα.

Μάλλον δεν νοιάζεται να κάνει ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Φυσικά, σε επίπεδο πλοκής όλα κάθονται εξαιρετικά στη θέση τους.
Αυτό που εννοώ είναι ότι ο Κώστας δεν πάει να εξηγήσει φιλοσοφικά ή ηθικά τα όσα συμβαίνουν στο μυθιστόρημά του – μια κατ’ εμέ πολύ μεγάλη αρετή του βιβλίου.

Ο Κώστας είναι και παραμένει αφηγητής.
Δεν ερμηνεύει.
Δεν νοιάζεται να είναι επιεικής ή αυστηρός.
Χωρίς ποτέ να γίνεται ακριβώς ψυχρός κι αδιάφορος, παραθέτει διακριτικά τα γεγονότα.
Δεν συμπονά τους ήρωές του φανερά.
Έχει όμως στιγμές που με μαεστρία αφήνει να διαφανεί η ευαισθησία του για τα δεινά που μπορεί να φέρει η ζωή στις ανθρώπινες διαδρομές – και, ποιος ξέρει; πιθανότατα η ευαισθησία του για κάποιες ίσως δικές του ταυτίσεις…
Για την ακρίβεια, αφήνει να διαφανεί η λεπτή του βαθιά ενσυναισθητική “στάση” για τον άνθρωπο, τον όποιον άνθρωπο, ο οποίος υφίσταται τα όσα μπορεί να φέρει η ζωή και ταυτοχρόνως αγωνίζεται να τους προσδώσει νόημα, για να συνεχίσει.

Ο Κώστας είναι σαν χειρούργος που συμπάσχει διακριτικά και μετρημένα, προχωρώντας όμως με ευθύνη και αδιαλλαξία στο έργο του.
Ο τρόπος του, ανεξάρτητα από τις εντάσεις, είναι, για μένα, ήπιος.
Ο ρυθμός του σταθερός.

Η πένα του σαν κάμερα που αιχμαλωτίζει καρέ-καρέ τα γεγονότα.
Κι αυτό το στυλ γραφής, χωρίς περιττές δραματικότητες, χωρίς λεξιλαγνείες και υπερβολές, λειτουργεί πολύ πιο δραματικά από ό,τι οποιαδήποτε τεχνητή δημιουργία έντασης.
Γιατί τα θέματα και τα νοήματα αναδύονται στο βιβλίο του μόνα τους.
Υπόγεια, ύπουλα, η δραματικότητα αναδύεται από αυτά τα ίδια που συμβαίνουν και όχι μέσω της περιγραφής τους.

Και καθώς αναδύονται, ο κάθε αναγνώστης μπορεί να τα συναρθρώσει κατά βούληση μεταξύ τους – όπως μπορούμε να φτάσουμε σε έναν αριθμό αθροίζοντας με πολλούς τρόπους πολλούς μικρότερους.
Δηλαδή, ο Κώστας ξέρει τι θέλει να πει.
Και το λέει.
Παράλληλα, αφήνει τον αναγνώστη να αλληλεπιδράσει με το έργο του.

Επιπλέον, στον απολύτως “πραγματικό” πυρήνα του ΤΡΙΨΥΧΩ, υπάρχει όντως το “άγνωστο”.
Αλλά, πρόκειται μόνο για το “έσω μέγα άγνωστο” που φέρουμε “εδώ μέσα” όλοι οι άνθρωποι, λόγω της ψυχοσωματικής μας κατασκευής, δομής και λειτουργίας.
Είναι η ίδια μας η Σκιά, ο αχανής ψυχολογικός χώρος εντός μας όπου αποθηκεύεται ό,τι δεν μπορεί ή δεν πρέπει να αντιληφθεί ο συνειδητός μας νους με τη λογική του.

Δεν εννοώ τον χώρο αυτόν ως το “ασυνείδητο” με τη στενή Φροϋδική έννοια, γιατί είναι πλέον αρκετά περιοριστική.

Με άλλα λόγια, το άγνωστο μέσα μας δεν είναι μόνο ένας χώρος απωθημένων και απαγορευμένων επιθυμιών, αλλά όλα, κυριολεκτικά όλα, τα στοιχεία της ύπαρξής μας που βρίσκονται εκτός συνειδητής αντίληψης (απλώς σημειώνω ότι ο νους μας και οι νοητικές μας λειτουργίες δεν είναι ούτε καν το 12% της ύπαρξής μας).

Εμείς όμως, μπορεί να βιώνουμε τη Σκιά μέσα μας όντως μεταφυσικά – όπως τις φορές που δεν καταλαβαίνουμε γιατί κάνουμε ό,τι κάνουμε, λες και μας κατευθύνει ένας αόρατος μαριονετίστας παρά τη θέλησή μας.

Αλλά στην ουσία πρόκειται για ζητήματα αυτορύθμισης της ύπαρξής μας, η οποία κάθε στιγμή είναι τόσο αυτό που εμείς γνωρίζουμε συνειδητά, όσο και αυτό που δεν γνωρίζουμε.
Οπότε, ούτε από αυτήν τη μεριά μπορούμε να ονομάσουμε το βιβλίο “μεταφυσικό”, ανεξάρτητα αν το “άγνωστο”, νοούμενο όπως σημείωσα μόλις τώρα, δίνει και παίρνει στο κείμενο του Κώστα.
Αλλά δίνει και παίρνει όπως η μεταβλητή χ σε κάποια εξίσωση, η οποία επιδρά καταλυτικά στο αποτέλεσμα της εξίσωσης.

Οι ήρωές του κάποιες φορές, κάτω από την επιρροή του “αγνώστου” μέσα τους (της μεταβλητής “χ”), 

λειτουργούν με τρόπους που κάπως αποκλίνουν από τις αναμενόμενες αποκρίσεις και σιγά-σιγά εμείς αρχίζουμε να έχουμε απορίες για τις συμπεριφορές τους.
Κατά πώς λέμε βλέποντας ένα θρίλερ “τώρα, τι ήθελε και μπήκε στο σκοτεινό αυτό δωμάτιο…”, “μη!, μην πας εκεί βρε ανόητε, αφού ξέρεις ότι….”.
Βέβαια, στα θρίλερ, αυτό είναι συνήθως δείγμα κακοτεχνίας και βλακώδους χρήσης κλισέ.

Για τον Κώστα όμως είναι αλλιώς.
Αυτό το στοιχείο, σαν να θολώνει αδιόρατα ο λογικός φακός της κάμεράς μας, είναι ένα εξαιρετικό ψυχολογικό εργαλείο του συγγραφέα.
Ένα νυστέρι που αργά, μεθοδικά, κόβει περίτεχνα τους αρμούς του οικείου, του αναμενόμενου, του συλλογικά παραδεκτού.

Από αυτό το πρίσμα, το πλαίσιο του θρίλερ μέσα στο οποίο υφολογικά και στυλιστικά κινείται το ΤΡΙΨΥΧΩ, είναι ιδανική επιλογή.
Τα καλά θρίλερ δεν στοχεύουν στον ίδιο τον τρόμο για τον τρόμο.
Η αγωνία, συχνά η φρίκη, οι εντάσεις, τα αδιέξοδα, δεν είναι παρά ένας ιστός για να βιωθούν εκ της ασφαλούς θέσης του θεατή οι συνιστώσες αυτού του “αγνώστου” μέσα μας.

Σε όλες τις παραδόσεις του κόσμου, σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, υπάρχουν μύθοι, παραμύθια, δοξασίες που κινούνται στη σκοτεινή ατμόσφαιρα του θρίλερ – συχνά μάλιστα υπογείως, κρυφά, ανομολόγητα.

Για μένα, το θρίλερ είναι ένας υπέροχος “ισοσταθμιστής” της κάπως “ροζ” και πουπουλένιας γλυκανάλατης οπτικής των πραγμάτων, που χρειαζόμαστε για να επιβιώνουμε συλλογικά.
Ιδιαίτερα στις μέρες μας, θεωρώ ότι το θρίλερ είναι αναγκαίο όσο ποτέ, ακριβώς γιατί αυτό το φαινόμενο της αισιοδοξίας, ευδαιμονικής ευκολίας και αναγκαστικής θετικής σκέψης, παίρνει διαστάσεις πλέον νόσου.

Διαβάζοντας λοιπόν στο έξυπνα στημένο πλαίσιο του θρίλερ τα αναπάντεχα γυρίσματα της ζωής που αποτελούν το ΤΡΙΨΥΧΩ, είναι σαν να αλλάζει αδιόρατα ο αέρας που αναπνέουμε.
Ώσπου πια κάθε ανάσα γίνεται αγωνία.
Είναι σαν όλο και περισσότερο να ταλαντεύεται η σχεδία αυτού που λέμε “προσωπική πραγματικότητα”, χωρίς την πολυτέλεια χειρολαβών ασφαλείας.

Πλοκή, αφηγηματικό στυλ, ακόμα και η εκ προθέσεως συχνά σχεδόν αφελής καθημερινή γλώσσα,

είναι κάποια από τα βασικά εργαλεία του Κώστα, με τα οποία κλονίζει μεθοδικά τους αρμούς της σχεδίας της σιγουριάς μας για τον κόσμο.
Μ’ αυτά τα εργαλεία, η τακτική του είναι να υφαίνει ένα πέπλο πραγματικότητας και μετά να το σκίζει, για να αποκαλύψει το επόμενο, το οποίο σκίζει και πάλι κοκ.

Ξεφλουδίζει κυριολεκτικά, στρώμα-στρώμα ό,τι φαντάζει σταθερό και οικείο, μετά προτείνει νέες δομές, μετά τις διαλύει, κι έτσι φτάνει κάποια στιγμή στον πυρήνα αυτού που θέλει να πει, στο κέντρο.
Λες και βαδίζει κάποιος σε μια σανίδα καλά στηριγμένη μόνο στο ένα άκρο και με το απέραντο κενό να χάσκει από κάτω.
Με το γύρισμα των σελίδων, η σανίδα λεπταίνει, λεπταίνει και γέρνει, με απρόβλεπτα αποτελέσματα, προς το ελεύθερο άκρο της.

Το άγνωστο μέσα μας, όταν επαναστατεί γιατί το περιφρονούμε ή γιατί διεγείρεται υπερβολικά λόγω καταστάσεων, συχνά το κατηγοριοποιούμε για να ξεμπερδεύουμε μαζί του.
Το λέμε ψυχασθένεια, παθολογία, ψύχωση, το βάζουμε σ’ ένα ραφάκι με μία ετικέτα, κι είμαστε ήσυχοι.
Στην περίπτωσή μας, θα μπορούσε κάποιος να κάνει εύκολα κάποιους συνειρμούς: ΤΡΙΨΥΧΩ, “ψυχώ”, “ψύχωση” κλπ.
Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να χαθώ, παρασύροντας κι εσάς, σε αδιάφορους και ανερωτικούς λαβυρίνθους όρων, που ούτως ή άλλως περιορίζουν και στενεύουν επιβάλλοντας Προκρούστειες κατηγοριοποιήσεις.

 

Ο Κώστας αναφέρεται σε όλα αυτά μόνο υπαινικτικά, όπως πχ με τον τίτλο του – και κατ’ εμέ πράττει άριστα.
Ίσα για να φτιάξει κάποιες γέφυρες, για να δώσει κάποιες στοιχειώδεις αναγνωρίσιμες συντεταγμένες στο έργο του, από τη στιγμή που ώς πομπός το απευθύνει σε μία συγκεκριμένη συλλογική πραγματικότητα δεκτών.
Τα θέματά του είναι κατά πολύ ευρύτερα από την εννοιολογική γκάμα τέτοιων όρων και, σοφά, δεν τα διαβρώνει υποβιβάζοντάς τα σε ένα επιστημονικοφανές “ψυχολογίστικο” επίπεδο.

Το ΤΡΙΨΥΧΩ είναι και παραμένει, για μένα, μια καθαρά υπαρξιακή περιπέτεια με την τραγικότητα και το έπος, τον ηρωισμό του ανθρώπινου αγώνα, πέρα από νίκη ή ήττα.

Του αγώνα για κάποια ανακούφιση, προχωρώντας όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας, φέροντας όχι μόνο τα όσα φέρνει η ζωή αλλά και τα όσα του κληροδοτούνται από γενιά σε γενιά.

Τελικά, όλοι μας, κάπως, προχωρούμε, μέρα με τη μέρα, στιγμή τη στιγμή. Ακόμα και αν αυτό το προχώρημα δεν είναι παρά μία διαρκής επιστροφή στη αρχική μας μήτρα, στα τρίσβαθα του χρόνου της ενδομήτριας κυτταρικής μας μνήμης και της “γης- μάνας” όλων μας.

Σας ευχαριστώ.
Κώστα, καλό ταξίδι σε ό,τι με κόπο, αίμα και δικές σου φανερές και μυστικές ταυτίσεις, εναπόθεσες ευλαβικά, με τη δημιουργικότητά σου, στις σελίδες του ΤΡΙΨΥΧΩ.

Η παρουσίαση έγινε τη ΔΕΥΤΕΡΑ, 7 Μαίου 2018, στο ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ


Εάν θέλετε μία 2μηνη περίπου σύντομη ενημέρωση

σχετικά με αυτά που κάνω (video-κείμενα, ομιλίες-ομάδες, βιβλία, “Διαμέρισμα 5”, Πολύτεχνο, Playback θέατρο, εργαστήρια, συμπράξεις – συνεργασίες), παρακαλώ σημειώστε το e-mail σας σ’ αυτήν τη φόρμα. Δεν είναι απαραίτητο το όνομα.

http://eepurl.com/dBRg81

Εγγραφή στο Newsletter

You can change your mind at any time by clicking the unsubscribe link in the footer of any email you receive from us, or by contacting us at [email protected]. We will treat your information with respect. For more information about our privacy practices please visit our website. By clicking below, you agree that we may process your information in accordance with these terms.

We use Mailchimp as our marketing platform. By clicking below to subscribe, you acknowledge that your information will be transferred to Mailchimp for processing. Learn more about Mailchimp's privacy practices here: https://mailchimp.com/legal/

 Newsletter Permissions * :