Ο φίλος Achilleas Anagnostou ανέβασε στην ΟΜΑΔΑ ΠΟΙΗΣΗΣ – ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ 5 κάτι για τη συλλογική συνείδηση, με αφορμή μια συζήτηση που είχαμε στην ομάδα.
Είναι για ένα πείραμα με ποντίκια, το οποίο θεωρητικά τουλάχιστον “αποδεικνύει” το ότι υπάρχει συλλογική συνείδηση και το οποίο βρίσκεται ΕΔΩ.
Αυτό το άρθρο μου γέννησε κάποιες σκέψεις, οι οποίες είναι:
Το ότι υπάρχει σύνδεση ανάμεσα σε όλα τα πράγματα του σύμπαντος γιατί όλα είναι φτιαγμένα από την ίδια πρώτη ύλη (τα κβαντικά πεδία), είναι γεγονός πλέον.
Το ότι όλα τα είδη όπως και τα μέλη κάθε είδους είδη συγκροτούν κάτι σαν ένα κοινό πεδίο είναι επίσης γεγονός.
ΟΜΩΣ: το πώς θα το ονομάσουμε αυτό, το τι είναι και το τι εννοεί ο καθένας λέγοντας “συνείδηση”, είναι άλλη ιστορία!!! – και πολύ πονεμένη μάλιστα!
Γιατί, οι άνθρωποι, μέσα στην απόγνωση που γεννά η ίδια μας η ύπαρξη με τα ακατανόητα και τα εγγενή της άγχη, τείνουμε να λατρεύουμε με αφέλεια και σχεδόν θρησκευτικά ό,τι πάει να απαλύνει τις αβάσταχτες υπαρξιακές μας αγωνίες.
Είναι αστείο να θεωρούμε ότι, το τι σημαίνει η “ενότητα των κβαντικών πεδίων” είναι κάτι που μπορεί να γίνει κατανοητό από τον ανθρώπινο νου.
Το ότι μπορεί να υπάρχει κάτι σαν συλλογική συνείδηση (αφού πρώτα ξεκαθαρίσουμε τον όρο “συνείδηση” και τον όρο “συλλογική συνείδηση”) ΔΕΝ σημαίνει καθόλου ότι η συλλογική συνείδηση είναι όντως αυτό που χρειάζεται ή μπορεί να συλλάβει ο νους μας, μέσα στην απόγνωση της ύπαρξής μας.
Εξάλλου, είναι γνωστή η σχετικότητα των εγχειρημάτων να αποδειχτούν “επιστημονικά” τέτοια μεγαλειώδη και αφηρημένα θέματα, παντελώς έξω από τα όρια του τι λέμε “επιστήμη”.
Σαφώς η λεγόμενη “επιστήμη” προσφέρει πολλά αλλά όπως είπε κι ο Γιουγκ, δεν είναι ούτε ο μόνος ούτε ο καλύτερος δρόμος για να γνωρίζουμε τα πράγματα.
Εξάλλου, κανένας επιστήμονας δεν μπορεί να δεχτεί ότι σε λίγους μήνες άλλαξε όντως αυτό που λέγεται συλλογική συνείδηση των ποντικών, ανεξάρτητα αν δεν μπορούν να ερμηνευτούν τα αποτελέσματα του πειράματος.
Εννοώ ότι αυτό το πείραμα, κυριολεκτικά “επιστημονικά”, δεν αποδεικνύει τίποτα απολύτως γιατί πανεύκολα αμφισβητείται η ίδια του η “επιστημονικότητα” – πχ τι θα γινόταν αν το πείραμα πραγματοποιούνταν 1000 φορές;
Κι ακόμη, ας πάρουμε το ότι είναι όντως ουσιαστική η ιδέα του να αλλάζω έτσι ώστε να υπάρχω αρμονικότερα με ό,τι με περιβάλλει – κάτι που πιστεύω και προσωπικά.
Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι η όποια αλλαγή μου θα επιφέρει και κάποια ορατά αποτελέσματα στο ανθρώπινο είδος, όπως μας λέει το πείραμα ότι έγινε με τα ποντίκια.
Τώρα, αν εμένα μου χρειάζεται και θέλω να πιστεύω ότι η όποια αλλαγή μου υπηρετεί μία αρχή, μία ευρύτερη ιδέα περί βελτίωσης του ανθρώπινου είδους, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Δηλαδή, το ότι εγώ νοηματοδοτώ και πιστεύω κάτι, είναι απλώς ζήτημα επιλογής και όχι απόδειξη του ότι αυτό που πιστεύω είναι και γεγονός.
Σημειωτέον ότι ο ίδιος προσπαθώ όντως να υπάρχω όσο αρμονικότερα δύναμαι με ό,τι νιώθω να με περιβάλλει, όμως για λόγους τελείως διαφορετικούς από το να “βελτιώσω” το ανθρώπινο είδος και να βοηθήσω την επικράτηση της αγάπης ανάμεσά μα – οι λόγοι αυτοί δεν χωρούν να παρατεθούν εδώ.
Απλώς θα έλεγα ότι αφήνω το ανθρώπινο είδος να εξελίσσεται όπως θέλει, υπέροχο, αιμοσταγές, μεγαλειώδες και φρικαλέο όπως είναι – μ’ ενδιαφέρει να νοηματοδοτώ το πώς υπάρχω στον υποκειμενικό μου μικρόκοσμο, εκεί όπου όντως μπορώ να έχω επιλογή, ευθύνη και πραγμάτωση των ιδεών μου, και να παλεύω γι’ αυτές πληρώνοντας το εκάστοτε κόστος.
Επιστρέφοντας στο θέμα της συλλογικής συνείδησης,
τονίζω εμφατικότατα ότι αδιαφορώ απολύτως για την επιστημονική απόδειξη τέτοιων θεμάτων ύπαρξης – αλλιώς θα έσκιζα την. ταυτότητα του ψυχοθεραπευτή, πάραυτα, γιατί η ψυχοθεραπεία, όπως και όλα όσα έχουν να κάνουν με την ύπαρξη, ΔΕΝ Είναι και δεν μπορεί ποτέ, εκ φύσεως, να είναι επιστήμη.
Σέβομαι την ιδέα της συλλογικής συνείδησης, αλλά ΔΕΝ μου χρειάζεται κανένα επιστημονικοφανές πείραμα για απόδειξη. Και, ως γνήσιος αγνωστικιστής, σέβομαι ταπεινά ό,τι δεν γνωρίζω – και δεν μ ενδιαφέρει να το γνωρίσω επιστημονικά για να δεχτώ ότι υπάρχει.
Προτιμώ να γεύομαι το δέος του σύμπαντος παρά να πηγαίνω ως Προκρούστης να το απλώσω στο περιορισμένο κρεβάτι του νου μου με τα εργαλεία που έφτιαξα για να επιβιώνω και τα οποία ονομάζω “επιστήμη”, γιατί η “επιστήμη” μου αυτή έχει όρια, παρά την αδιαμφισβήτητη πολυτιμότητά της.
Γι’ αυτό και οι φυσικοί σήμερα δεν διατυπώνουν πλέον νόμους αλλά, σεμνότατα, απλώς θεωρίες – επιτέλους, η ανθρώπινη αλαζονεία ότι μπορούμε να γνωρίσουμε με τη λογική και τον εγκέφαλο που διαθέτουμε τα πάντα, αρχίζει κάπως να βάζει νερό στο κρασί της!
Άλλωστε, η αφελής ανθρώπινη προσπάθεια να “γνωρίσει” και να συμπιέσει στα όρια του ανθρώπινου νου το σύμπαν,
γέννησε και την αδιανόητη ζημιά της εμπορευματοποίησης του Νew Age και τους πανηλίθιους συνδυασμούς εκλαϊκευμένης κβαντικής φυσικής και πνευματικότητας – συνδυασμούς που ασπάζονται πλήθη ολόκληρα τρέχοντας πίσω από “δασκάλους” για να αποφύγουν τον πόνο και την απόγνωση της αποδοχής του ακατανόητου και των αντιθέσεων της ύπαρξής μας.
ΣΑΦΩΣ και υπάρχουν σοβαρότατοι διανοητές που δεν το παίζουν καθόλου “δάσκαλοι”, αλλά αυτό δεν αλλάζει την γενικότερη τραγική κατάντια των συνοικεσίων “επιστήμης” – πνευματικότητας.
Συζητώ λοιπόν
οτιδήποτε περί συλλογικής συνείδησης, οτιδήποτε περί πνευματικότητας, αλλά ας αφήσουμε στην άκρη επιχειρήματα μέσω αυτού που οι άνθρωποι ονομάζουμε “επιστήμη”….