Εισαγωγή
❓Το Share*dots project είναι ένας πειραματικός κύκλος μηνιαίων, αυτόνομων, διαδικτυακών και διαδραστικών συναντήσεων.
Ως τον ΙΟΥΝΙΟ του 2022 που ο κύκλος ολοκληρώθηκε, έγινα 23 συναντήσεις.
🎯 ΣΤΟΧΟΣ στο μοντέλο αυτό που επινόησε ο Πέτρος Θεοδώρου, είναι να μοιράζονται ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΑ οι συμμετέχοντες ιδέες, συναισθήματα, ερωτήσεις, εντυπώσεις, αισθήματα, σκέψεις και ό,τι άλλο επιθυμούν, ως προς ένα εκ των προτέρων ΟΡΙΣΜΕΝΟ κάθε φορά θέμα, για το οποίο κάνει και ο συντονιστής μία σύντομη εισήγηση.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ του 2021 (από την 15η συνάντηση και μετά), οι συναντήσεις ΔΙΑΡΚΟΥΝ 2.30 ΩΡΕΣ (19,00 – 21.30, μία ΠΕΜΠΤΗ ανά μήνα).
📖 Επίσης, ο συντονιστής (Πέτρος Θεοδώρου – ψυχοθεραπευτής, συγγραφέας), πάντα με βάση το πώς εξυφαίνεται ζωντανά ο ιστός της κάθε συνάντησης, παρουσιάζει σημαντικές πτυχές του εκάστοτε θέματος, σε μία δική του σύντομη εισήγηση.
👥 Οι συναντήσεις αυτές δεν είναι μία συνηθισμένη ομιλία που στο τέλος διαθέτει λίγο χρόνο για ερωτήσεις.
Αντιθέτως, το θέμα ΕΞΑΡΧΗΣ αναπτύσσεται ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΑ, μέσω σύμπραξης των συμμετεχόντων και του εισηγητή, στη βάση μιας ειδικά σχεδιασμένης διαδικασίας.
🎥 Το θέμα κάθε συνάντησης θα έχει ΗΔΗ παρουσιαστεί σε βίντεο ή σε κείμενο λίγες μέρες προηγουμένως και κοινοποιείται με email – newsletter (σε όσους έχουν δηλώσει ότι επιθυμούν να ενημερώνονται), και στο fb.
🕵️ Κόστος: οι 5 πρώτες συναντήσεις ήταν με ελεύθερη συμμετοχή. Από την 15η και μετά υπάρχει η συμβολική τιμή των 15Ε ανά αυτόνομη συνάντηση.
ΔΕΝ είναι απαραίτητο να καταβάλλεται το κόστος προκαταβολικά, ούτε κάθε φορά (γίνεται αναφορά σ’ αυτό το θέμα στην αρχή της συνάντησης), γιατί αυτή η ιδέα στηρίζεται στην προσωπική ευθύνη του κάθε συμμετέχοντα να έχει έναν ενεργητικό ρόλο στη συνάντηση, πέρα από το να είναι ένας απλός παθητικός δέκτης.
Στο πλαίσιο αυτής της ευθύνης, είναι (α) να ενημερώσει για τη συμμετοχή του (β) να έχει ο ίδιος ενημερωθεί για το θέμα, έχοντας δει ή διαβάσει το εκάστοτε εισαγωγικό κείμενο ή βίντεο, (γ) να καταβάλλει το κόστος με δική του πρωτοβουλία όποτε θέλει μετά τη συνάντηση ή μετά από κάποιον αριθμό συναντήσεων, εφόσον βέβαια ενδιαφερθεί να συμμετέχει σε περισσότερες.
📌 Τέλος, οποιοσδήποτε (που όμως έχει επικοινωνήσει μαζί μου πριν τη συνάντηση) μπορεί να ΖΗΤΗΣΕΙ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ της συνάντησης αν για χ λόγους δεν μπορεί να είναι παρών, και θεωρείται κανονικά ως συμμετέχων, εφόσον το γνωρίζω εκ των προτέρων.
**Στην κατηγορία αυτής της ανάρτησης θα βρείτε όλα τα θέματα που δουλεύτηκαν στις μέχρι σήμερα συναντήσεις:
https://petrostheodorou.gr/category/videos/ta-airetika-2019/
Η αρχή της όλης ιδέας: ένα διπλό “προσωπικό φιλμ”
Σε κάποια στιγμή κούρασης κατά τη συμμετοχή μου σε μία διαδικτυακή συνάντηση τον ΜΑΡΤΙΟ του 2020 (στην 1η καραντίνα), καθώς έβλεπα πρόσωπα και πρόσωπα διάσπαρτα στην οθόνη, σκέφτηκα για πολλοστή φορά πόσο διαφέρει αυτή η προσομοιωτική εμπειρία από τη συνάντηση ανθρώπων στη φυσική πραγματικότητα.
Τότε, ξεπήδησαν ξαφνικά δύο σουρεαλιστικές εικόνες.
Αυτές οι εικόνες, που στον ξύπνιο μας θυμίζουν ονειρικό υλικό, αντιπροσωπεύουν στιγμιότυπα βαθύτερων εσωτερικών μας διαδικασιών. Αποτελούν θεμέλιο λίθο της προσέγγισής μου PSP και τις ονομάζω «προσωπικό φιλμ» (υπάρχει σχετικό άρθρο μου στα Αγγλικά, στο BRITISH GESTALT JOURNAL: 2011, Vol. 20, No. 1, 34–41 – αν ενδιαφέρεστε, πατήστε εδώ).
(α) Στο πρώτο,
ήταν ένα ασώματο πρόσωπο που έπλεε στο τίποτα και μιλούσε στο κενό, ωστόσο γνωρίζοντας ότι ακούγεται από κάποιες άλλες διάχυτες και αόριστες παρουσίες. Το πρόσωπο ένιωθε ένα ζεστό συναίσθημα που παρήγε αυτή η επίγνωση, έστω και μέσα στο πουθενά. Ήταν ένα συναίσθημα πολύτιμο για το αιωρούμενο πρόσωπο.
(β) Το δεύτερο
«προσωπικό φιλμ» είχε μια «θεατρική» διάσταση: άνθρωποι που καθόταν σε σειρές, όπως το κοινό σ’ ένα θέατρο. Κάποιος σηκώνεται, κάνει μερικά βήματα μπροστά και στέκεται με την πλάτη στους άλλους, έχοντας μπροστά του έναν αχανή και εντελώς κενό χώρο. Αρχίζει κάτι μεταξύ λόγου και τραγουδιού, ένα παράξενο μοτίβο που ηχεί από τον λαιμό του.
Αυτός ο άνθρωπος έχει επίγνωση των ανθρώπων πίσω του και γνωρίζει ότι τον ακούν, καθώς αντικρίζει το κενό μπροστά του. Κάπως σαν να ταυτίστηκα λίγο μαζί του και τα συναισθήματα ήταν τεράστιος φόβος για το αχανές τίποτα μπροστά και πολλή ζεστασιά που ερχόταν από τους ανθρώπους πίσω, έστω και αν δεν ήταν ορατοί από τον άνθρωπο που στεκόταν όρθιος με την πλάτη γυρισμένη.
Και στις δύο αυτές εικόνες:
η τεράστια αντίθεση του κενού με το ζεστό συναίσθημα που γεννιόταν από την επίγνωση “κάποιοι με ακούν”, είχε για μένα μια πολύ ισχυρή και συγκινητική υπαρξιακή αίσθηση.
Άλλωστε, το “είμαι ορατός και ακούγομαι” αντιπροσωπεύει για όλους τους ανθρώπους τη θεμελιακή ανάγκη να εισπράττουμε αντανακλάσεις μας από τους Άλλους, ακόμα και αν αυτές οι αντανακλάσεις δεν είναι απολύτως συγκεκριμένες. Κάποιος στη φυλακή βρίσκει ανακουφιστικό το «ταπ-ταπ» στον τοίχο, τον οποίον κτυπά ο συγκρατούμενος στο διπλανό κελί, ακόμα και αν δεν έχει δει ποτέ το πρόσωπό του.
Σκέφτηκα πολύ τις δύο αυτές εικόνες και εστίασα στο εξής:
Στις διαδικτυακές συναντήσεις, δεν έχουμε την “3D” (τρισδιάστατη, στερεοσκοπική) αίσθηση από τους Άλλους γύρω μας, ενώ ο ήχος έρχεται μονοδιάστατα, πάντοτε από την ίδια κατεύθυνση – τα ηχεία του υπολογιστή μας.
Ασφαλώς, εννοείται πως υπάρχουν και πολλές άλλες διαφορές ανάμεσα στη διαδικτυακή και τη φυσική συνάντηση. Για παράδειγμα, μία από αυτές είναι η έλλειψη των αμέτρητων μη συνειδητών βιωματικών στοιχείων που παράγονται διαρκώς κατά τις ζωντανές συναντήσεις μας.
Σε κάθε περίπτωση, για τον κάθε συμμετέχοντα, οι Άλλοι στις διαδικτυακές συναντήσεις βρίσκονται μόνο μπροστά του, επί της οθόνης, και ο ήχος έρχεται πάντα από την ίδια πηγή και κατεύθυνση.
Θεωρώ ότι η συνήθης 3D αντίληψη σε μία φυσική συνάντηση,
δημιουργεί την αίσθηση απτών δομών στον γύρω χώρο. Δηλαδή, «σημείων αναφοράς» (“anchor points”), τα οποία λειτουργούν ως συντεταγμένες, αναγκαίες για να γειώνεται κάποιος στη συνεχή ροή της εμπειρίας του.
Έτσι, χάνοντας τη τρισδιάστατη αντίληψη, ακόμα και αν βλέπουμε πρόσωπα σε μια οθόνη, δημιουργείται πάντοτε ένα είδος «κενού» – ανάλογο με το κενό στα «προσωπικά φιλμ» που ανέφερα παραπάνω.
Αν γνωρίζουμε καλά το άλλο πρόσωπο (ή πρόσωπα), αυτό κενό κάπως συγκαλύπτεται διότι μέσω της φαντασίας προβάλλουμε ό,τι έχουμε αποθηκευμένο στη μνήμη και τον εν γένει εσωτερικό μας κόσμο, το οποίο να αναφέρεται στο άλλο πρόσωπο (ή πρόσωπα).
Ωστόσο, σε μία διαδικτυακή συνάντηση με περισσότερα πρόσωπα και αν μάλιστα είναι άγνωστα, δεν μπορούμε τόσο εύκολα να γεμίσουμε το κενό λόγω της έλλειψης της τρισδιάστατης αντίληψης.
Πώς το Share*Dots project πήρε τη μορφή του.
Η δομή του Share*Dots project προέκυψε από τα εξής σημεία:
***** Με βάση τα παραπάνω χαρακτηριστικά
των διαδικτυακών συναντήσεων, σκέφτηκα: πως θα ήταν αν κάποιο σχήμα διαδικτυακής συνάντησης, γινόταν κάπως πιο καινοτόμο και τολμηρό;
Πώς θα ήταν αν σε ένα τέτοιο σχήμα παραλείπαμε κάποια στοιχεία μιας συνηθισμένης διαδικασίας ομάδας; – εννοώ τον αρχικό εισαγωγικό κύκλο συστάσεων, τις ανατροφοδοτήσεις των συμμετεχόντων, τον κύκλο κλεισίματος της συνάντησης κλπ.
***** Παράλληλα, έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους στο διαδίκτυο
να λένε ότι χρειάζονται ένα πλαίσιο που να τους δίνει απλώς την ευκαιρία να ανοιχτούν και να μοιραστούν με λίγα λόγια την εμπειρία τους. Έλεγαν πως έστω και ένα στοιχειωδώς οργανωμένο πλαίσιο θα ήταν μεγάλο δώρο γι’ αυτούς.
Οπότε, μία μορφή συνάντησης απλά οργανωμένη αλλά με γερό συντονισμό ο οποίος θα δημιουργούσε ασφάλεια, φαίνεται να είναι μια καλή ιδέα.
***** Στο διαδίκτυο, ήδη πολύ πριν τον covid-19, υπήρχε και υπάρχει τεράστια προσφορά στήριξης και συμβουλών
για το πώς να αντεπεξέλθει κάποιος στην περίοδο του ιού και της καραντίνας. Για μένα, δεν είναι πάντα δόκιμη όλη αυτή η τεράστια ποσότητα προσφοράς, ασχέτως αν σίγουρα πολλοί άνθρωποι βρήκαν ουσιαστική στήριξη και βοήθεια, μια που ειδικά την περίοδο της πανδημίας, η παροχή στήριξης είναι ασφαλώς ένα αποτελεσματικό είδος επείγουσας “πρώτης βοήθειας” παρέμβασης.
***** Ωστόσο, στον δικό μου τρόπο σκέψης, πάντοτε οι μεγάλες κρίσεις
περνούν κάποια στιγμή σε ένα ΔΕΥΤΕΡΟ βήμα.
Αυτή η «επόμενη φάση» χαρακτηρίζεται από (α) πράξη, δράση και (β) προσωπική ευθύνη επιλογών.
Και καθώς μπαίνουμε στην «επόμενη μέρα» της πανδημίας, αυτό το δεύτερο βήμα πρέπει οπωσδήποτε να περάσει στην επίγνωσή μας γιατί διαφορετικά θα μείνουμε κολλημένοι στην ανακύκλωση της αρχικής κατάστασης επείγουσας ανάγκης.
Αυτό σημαίνει ότι, αν μείνουμε υπερβολικά στην υποστήριξη που δινόταν με τη μορφή της αρχικής επείγουσας πρώτης βοήθειας, θα κολλήσουμε σε μία κατάσταση πολύ «ζαχαρωμένη», κινδυνεύοντας να γίνουμε παθητικοί, σαν υπερτροφικά παραταϊσμένα μωρά.
Εξάλλου, πιστεύω ότι στις μέρες μας (ακόμα και πριν τον ιο) κυριαρχεί βία, αγριάδα και σκληρότητα πίσω από τα χαμόγελα στα social media.
Έτσι, το να αναπτύσσουμε την επίγνωση προς μία υπεύθυνα ενεργή στάση, είναι ούτως ή άλλως σημαντικό στις μέρες μας, πόσο μάλλον κατά την πανδημία.
*****Άλλωστε, θεωρώ ότι όλος αυτός ο κύκλος ζήτησης – προσφοράς στην ψυχολογία και ψυχοθεραπεία
έχει πλέον μπει για τα καλά στην αγορά, με πολλές συνέπειες.
Μεταξύ τους, είναι και το ότι μέσα στο ευρύτερο πνεύμα του κέρδους και του marketing, συχνά:
(α) ο στόχος της προσφοράς μετατοπίζεται προς το κέρδος,
(β) οι αποδέκτες (όπως μόλις σημείωσα στα παραπάνω) “καλοβολεύονται” σε μία παθητική στάση αιώνιας αναζήτησης του εαυτού και της αλήθειας του, καταναλώνοντας απλώς ό,τι ακούνε σιωπηλά και παθητικά από τους σοφούς “ειδικούς”.
Με αυτόν τον τρόπο σκέψης, γενικότερα, προτιμώ προσωπικά να προσφέρω ερεθίσματα και αφορμές ενεργοποίησης και δράσης με προσωπική ευθύνη του αποδέκτη παρά απλώς “συμβουλές” στο τι να κάνει για να νιώθει καλύτερα.
Συμπερασματικά:
Προτιμώ να σχεδιάσω τη δική μου συμβολή στους καιρούς μας προς μία μάλλον υπαρξιακά «αγωνιστική» στάση, επιχειρώντας να εμπνεύσω στους ανθρώπους υπεύθυνη δράση και πράξη και αυτό ακριβώς είναι το πνεύμα στον πυρήνα του Share*Dots project.
Από την πρώτη στιγμή γνώριζα καλά πως το όλο πλαίσιο ΔΕΝ θα ήταν κυριολεκτικά ψυχοθεραπευτικό, κάτι το οποίο ασφαλώς θα διευκρινιζόταν στους συμμετέχοντες.
Η όλη ιδέα ήταν χαρακτηρισμένη από μία δυνατή υπαρξιακή αίσθηση, ρεαλιστικότατη στις μέρες μας και ανάλογη με αυτήν στα “προσωπικά μου φιλμ”. Εξάλλου, υπάρχουν πάμπολλες θεραπευτικές ομάδες παντού και μπορεί κάποιος να δουλέψει με διαφορετικά ζητούμενα σε οποιαδήποτε από αυτές.
Το Share*Dots project διαμορφώθηκε ως μία διαδικτυακή πρόσκληση συνάντησης στον οποιονδήποτε για ένα διαδικτυακό μοίρασμα, όπου ο καθένας θα μιλά για οτιδήποτε θέλει να μιλήσει. Το θέμα κάθε συνάντησης θα έχει ήδη παρουσιαστεί σε ένα βίντεο ή κείμενο, το οποίο θα αναρτάται λίγες μέρες πριν την εκάστοτε αυτόνομη συνάντηση.
Οι υπαρξιακές όψεις και η δομή του Share*Dots project – ρισκάροντας δράση με προσωπική ευθύνη
Το να παρακολουθήσει κάποιος το βίντεο πριν τη συνάντηση, να προβληματιστεί για την κεντρική του ιδέα και να την επεξεργαστεί με τον δικό του τρόπο, είναι ήδη «πράξη» που απαιτεί προσωπική ευθύνη και απόφαση, αν σκεφτούμε ότι στις μέρες μας με το ζόρι βλέπουν οι άνθρωποι κατά μέσο όρο 3-5 sec από τα βίντεο στο διαδίκτυο.
Κι έπειτα, στη συνάντηση, επί τούτοις δεν περιλαμβάνω τον αρχικό γύρο των συστάσεων – μάλιστα, αυτός είναι ο λόγος που αφήνω τη συνάντηση ανοιχτή έως την έναρξή της, σε όσους θέλουν να συμμετέχουν.
Στην αρχή, υπενθυμίζω κάπως τα της ιδέας αυτών των αυτόνομων συναντήσεων και το θέμα του ήδη προ ημερών αναρτημένου βίντεο. Αμέσως μετά, αρχίζει το μοίρασμα.
Η συνάντηση δεν εξελίσσεται όπως μία ομιλία. Καθώς αλληλεπιδρώ λιγότερο ή περισσότερο με τον κάθε συμμετέχοντα που παίρνει τον λόγο, λέω αυτά που είναι να πω για το θέμα, αλλά σε μία δομή που προκύπτει ΣΥΝΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕΝΗ από μένα και τους συμμετέχοντες.
Αντί δηλαδή να είναι μία μονοκόματη παρουσίαση, το θέμα εξυφαίνεται στον καμβά που συνθέτουν οι συμμετέχοντες με τα σχόλια, τις καταθέσεις και τις ερωτήσεις τους.
Κι αυτό, θεωρώ ότι είναι ένα ακόμα σημείο που χαρακτηρίζει την ενεργητικότητα του αποδέκτη, στην οποία αποσκοπεί ευρύτερα η ιδέα του Share*Dots project.
Χωρίς κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία λοιπόν, κάποιος μοιράζεται τον λόγο του όχι σε τρισδιάστατες φυσικές παρουσίες, αλλά μόνο σε πρόσωπα που φαίνονται σε μια οθόνη.
Αυτό, συμβολικά, είναι σαν κατά μία έννοια να μιλά στο κενό (βλ. τα «προσωπικά φιλμ» που περιέγραψα στην αρχή του κειμένου).
Το γεγονός ωστόσο πως γνωρίζει ότι άλλοι άνθρωποι είναι «εκεί» και τον ακούν, αντιστοιχεί στη ζεστασιά που μπορεί να πάρει κάποιος καθώς απευθύνεται σε άλλους σε σκληρές συνθήκες, οι οποίες δεν επιτρέπουν σαφή σημάδια απόκρισης (κι αυτό επίσης αντιστοιχεί στην αίσθηση των «προσωπικών φιλμ»).
Όλη δε αυτή η διαδικασία θεωρώ ότι ταιριάζει καλά με την τραχύτητα των ημερών μας:
Εννοώ ότι στους καιρούς μας θα πρέπει μάλλον να ρισκάρουμε
να ανοίγουμε, να στέλνουμε το μήνυμά μας στο τίποτα, ενώ διαισθητικά εμπιστευόμαστε ότι κάπου “εκεί” όντως υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, πρόθυμοι να μας συναντήσουν ακούγοντάς μας.
Στο Share*Dots project, το να τολμήσουμε να εκπέμψουμε το μήνυμά μας (δηλαδή να μοιραστούμε), είναι στην ουσία η ώθηση σε δράση, ακόμα και αν βασιζόμαστε σε μία ασαφή αίσθηση της παρουσίας των άλλων.
Είναι να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τη ροή των πραγμάτων ακόμα και στην έλλειψη καθαρών σημαδιών πλοήγησης – ό,τι ακριβώς ζητούν οι μέρες μας.
Έτσι, η δομή του Share*Dots project ίσως συμβολίζει εμπράκτως την υπαρξιακή διάθεση των δύο προσωπικών φιλμ στην αρχή του κειμένου αυτού. Δηλαδή:
το να κάνουμε κάτι ενεργητικά μέσα στο κενό, ωστόσο νιώθοντας τη ζεστασιά άλλων ανθρώπων που ακτινοβολούν “παρουσία” όχι σε ένα νοητικό επίπεδο αλλά σε ένα βαθύ, διαισθητικό και αφηρημένο.
Επίσης, ελπίζω ότι η όλη αυτή ατμόσφαιρα είναι συναφής με τις αναγκαιότητες του παρόντος μας εμπνέοντας ταυτόχρονα ενεργητική και όχι παθητική στάση.
Γνωρίζω καλά ότι αυτός ο τρόπος μοιράσματος ενέχει πολλά ρίσκα
για κάποιους συμμετέχοντες και πιθανώς πολλοί θα εκπλαγούν από την απουσία των συνηθισμένων διαδικασιών του συντονισμού μιας ομάδας.
Σε τέτοιες περιπτώσεις επεξηγώ όσο μπορώ καλύτερα τις ιδέες μου, υποστηρίζοντας ασφαλώς οποιονδήποτε συμμετέχοντα δεν νιώσει άνετα.
Άλλωστε, στο άλλο άκρο, όταν κάποιος βγαίνει στο διαδίκτυο και κάνει μια ομιλία σε παθητικούς δέκτες, κανένας δεν ενοχλείται από το ότι σε μία ομιλία λείπουν οι διαδικασίες του συντονισμού μιας ομάδας.
Οπότε, στο κάτω-κάτω, ας θεωρήσουμε ότι το Share*Dots project είναι μία «τρίτη» πρόταση διαδικτυακών συναντήσεων, κάπου στη μέση.
Τέλος, το μοίρασμα είναι προαιρετικό και αυτό αντιπροσωπεύει τον σεβασμό στην ατομική διαδικασία κάθε συμμετέχοντα.
Επίσης, το γεγονός ότι συνήθως δεν θα υπάρξει χρόνος αρκετός για να μοιραστούν όλοι, κάπως εξισορροπείται από τη σημασία που έχει απλώς το υπάρχει κάποιος μέσα σε ένα τέτοιο πεδίο με τον δικό του τρόπο.
Ασφαλώς, όλα αυτά δεν έχουν τίποτα να κάνουν με μία ανοιχτή συζήτηση στην οποία ανταλλάσσονται επιχειρήματα.
Και όσον αφορά στον συντονισμό της συνάντησης, πάντα προσέχω πάρα πολύ τη ροή της, το να παραμένει κοντά στην αρχική έμπνευση της όλης ιδέας, καθώς και το να «κρατώ», να πλαισιώνω σταθερά το συνδημιουργούμενο πεδίο.
Επίλογος.
Ο κύκλος των αυτόνομων συναντήσεων του Share*Dots project, φαίνεται ότι προχώρησε πολύ καλά, δικαιώνοντας την αρχική του έμπνευση (φυσικά, παρά τις αναλογίες, υπάρχουν πάρα πολύ ενδιαφέρουσες ομοιότητες και διαφορές στις συναντήσεις στα Ελληνικά και Αγγλικά).
Τα σχόλια των συμμετεχόντων είναι γενικά πολύ θετικά. Ειδικότερα, ανταποκρίνονται ευνοϊκότατα στο υπαρξιακό κλίμα που κυριαρχεί στη συνάντηση και διαισθητικά συλλαμβάνουν εύκολα, όπως αποδεικνύεται εμπράκτως, τον βαθύτερο πυρήνα της όλης ιδέας.
Επόμενοι κύκλοι του μοντέλου αυτού θα φέρουν ασφαλώς νέα δεδομένα.
Και, καθώς οι καιροί αλλάζουν, ελπίζω αυτή η πρόταση διαδικτυακών συναντήσεων να χαράξει τη δική της διαδρομή, προσαρμοζόμενη δημιουργικά και διαρκώς σε αυτές τις αλλαγές.
Εάν θέλετε μία 2μηνη περίπου σύντομη ενημέρωση
σχετικά με αυτά που κάνω (video-κείμενα, ομιλίες-ομάδες, βιβλία, Πολύτεχνο, Playback θέατρο, εργαστήρια, συμπράξεις – συνεργασίες), παρακαλώ σημειώστε το e-mail σας σ’ αυτήν τη φόρμα. Δεν είναι απαραίτητο το όνομα.