Με αφορμή τη συζήτηση που ακολούθησε ομιλία μου για το θέμα της μάταιης αναμονής του “ιδανικού” Άλλου – σωτήρα, να μερικές σκόρπιες σκέψεις της επόμενης μέρας:
Όταν νιώθουμε ξεχαρβαλωμένοι,
με το στόμα ορθάνοιχτο και περιμένουμε ακίνητοι να μας “σώσει” ελεώντας μας ο τέλειος, ιδανικός Άλλος, ο καιρός περνά κι εμείς σκουριάζουμε ακόμη περισσότερο…
Αλλά και στην καθημερινότητά μας, συχνά, σκοτώνουμε τις μέρες και τις στιγμές μας περιμένοντας να ξεπροβάλλει ο πρίγκιπας ή η πριγκίπισσα των ονείρων μας.
Όμως οι μέρες εξανεμίζονται και εμείς, συνήθως, παραμένουμε μόνοι, κρίνοντας όλους όσους συναντούμε ακατάλληλους για εμάς, με κριτήριο αμέτρητους λόγους που επινοούμε ευφυέστατα. Το παλάτι μας αραχνιάζει κι εμείς κυρτώνουμε από τον άδειο χρόνο μιας ατέρμονης αναμονής, ακόμα κι αν έχουμε εξασκηθεί να χαμογελούμε παγωμένα παίζοντας τους ευτυχείς.
Τελικά, ο μύθος του ιδανικού Άλλου που μας προσμένει κάπου χαμένος στο σύμπαν ως ένα έτερον ήμισυ,
φαίνεται να είναι μεν μορφίνη για τη μοναξιά μας αλλά, ταυτοχρόνως, να είναι επίσης η καταδίκη και ο εγκλεισμός μας σ’ αυτήν.
Με άλλα λόγια, περιμένοντας αιωνίως το τέλειο πιάτο, κινδυνεύουμε να πεθάνουμε από την πείνα, καθώς διαρκώς αναρωτιόμαστε:
“Κι εσύ; Πού κρύβεσαι; Γιατί δεν εμφανίζεσαι για να με γλιτώσεις; Μήπως δεν μπορείς ή δεν γίνεται να με γλιτώσεις; Κι αν σε καταφέρω να κάνεις ό,τι ακριβώς χρειάζομαι; Μήπως σωθώ;…”
Όμως, ποιος φταίει που είμαι μόνος; Ή μήπως είμαι μόνος από “λάθος”; Από ατυχία; Και τι άλλο μπορώ να είμαι αν δεν είμαι μόνος; Κι εσύ; Πού κρύβεσαι για να με γλιτώσεις; Μήπως δεν μπορείς ή δεν γίνεται να με γλιτώσεις; Κι αν, σε μία σπάνια κι ευτυχή συγκυρία, γνωρίσω κάποιον που εκείνη τη στιγμή θεωρώ ιδανικό Άλλον, ο οποίος θα κάνει ό,τι ακριβώς και όπως το χρειάζομαι, τελικά, θα σωθώ; Θα νιώσω λιγότερο μόνος;
Ερωτήματα χωρίς απαντήσεις… Όχι γιατί είναι δύσκολες ή κρυμμένες, αλλά απλώς γιατί ίσως είναι ανυπόστατες και το μόνο σημαντικό να είναι να ζούμε, ανοιχτοί στις συναντήσεις μας, αντί να περιμένουμε τον τέλειο Άλλον για να μας πάρει από το χέρι και να μας δώσει την άδεια να ζήσουμε…
Επειδή ταιριάζει απολύτως με το θέμα, παραθέτω σε ένα ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ το 14ο από τα 25 αυτόνομα κείμενα του βιβλίου μου (μαζί με την εικόνα που το συνοδεύει) «Σημειώσεις για σένα»
14. «Η ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ»
Όλοι μας είμαστε διαμάντια μοναδικής κοπής και λάμψης. Ανεπανάληπτοι, λόγω της κατασκευής και των υλικών μας, γι’ αυτό και μόνοι στο κέντρο μας. Ανεξάρτητα αν συναντιόμαστε και, τις λίγες φορές που καταφέρνουμε να σκύβουμε με καρτερία και αγάπη στην ετερότητά μας, γινόμαστε ικανοί να κεντούμε τόσα πανέμορφα πράγματα μαζί.
Αυτό, όταν το πετυχαίνουμε, είναι μια άλλη ιστορία – που σε κάνει να λες «αξίζει να ζω». Είναι ένα άλλο “μαζί”. Άλλοτε σκληρό (βράχος ανελέητος), κι άλλοτε γαλήνια θάλασσα (μήτρα τρυφερή). Αλλά κυρίως είναι ένα “μαζί” πραγματικό. Πολύ διαφορετικό από το “μαζί” που φανταζόμαστε, όταν μας δαγκώνει εκείνη, η “άλλη” μοναξιά του κέντρου μας, ικανή να μας διπλώνει σαν μωρά ή έκπτωτους αγγέλους στη μέση ενός ατέλειωτου πουθενά. Τότε, γινόμαστε ναυαγοί που, στην απόγνωση της δίψας, πίνουν θαλασσινό νερό εκσφενδονίζοντας μπουκάλια με σημειώματα στον αχανή και αδιάφορο ωκεανό.
Τότε, ξεχνούμε πολλά. Ξεχνούμε το ότι γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε μόνοι στο κέντρο μας, είναι ένα πράγμα. Το ότι ζώντας τη ζωή μας συναντούμε άλλους ανθρώπους, είναι ένα άλλο πράγμα. Το ότι αυτά που κάνουμε, όταν τους συναντούμε, είναι η γέφυρα που ενώνει τα δύο προηγούμενα πράγματα. Τα ξεχνούμε όλα αυτά γιατί, κουλουριασμένοι, νοσταλγούμε σπαρακτικά τον Άλλον, “κάποιον”, οποιονδήποτε Άλλον, παρόντα και απτό ή ανύπαρκτο και φανταστικό.
Για την ακρίβεια, νοσταλγούμε κάτι ιδανικό που έμπρακτα δεν είχαμε ποτέ. Κάτι ακαθόριστο, σαν μνήμη από ένα ιδανικό μέλλον ή και σαν σκόρπιες κυτταρικές μνήμες από το εμβρυϊκό μας παρελθόν – από εκείνες τις μνήμες που σφράγισαν το σώμα μας πολύ πριν ο εγκέφαλός μας γίνει ικανός να καταγράφει στον νου μας τον κόσμο. Μεθυσμένοι από την ανάγκη και τη νοσταλγία, θέλουμε να νομίζουμε ότι οι λάμψεις μας μπορούν να είναι στις ίδιες συχνότητες με τη λάμψη του Άλλου.
Κάποιες φορές, μάλιστα, μπερδευόμαστε πάρα πολύ. Και αναθέτουμε στον Άλλον, υπαρκτό ή φανταστικό, να μας “σώσει” από όσα δεν αντέχουμε στη ζωή. Όμως, η κατασκευή μας δεν προβλέπει να γινόμαστε μαγικά ραβδάκια για κανέναν. Κι έτσι, ο υπαρκτός Άλλος αποτυγχάνει να μας σώσει, ενώ ο φανταστικός Άλλος επιμένει να μην εμφανίζεται στη ζωή μας. Και στις δύο περιπτώσεις θυμώνουμε πολύ. Νομίζουμε ότι ο Άλλος μας αντιστέκεται, μας διώχνει. Και τον αναζητούμε ως στόχο, με την απόγνωση της πείνας. Του χυμούμε λαίμαργα, κραδαίνοντας ψευδαισθήσεις που, στην απελπισία μας, ονομάζουμε “καλή σχέση”. Ο Άλλος, από λιμάνι γίνεται κάστρο που πρέπει να αλωθεί. Από χάδι γίνεται χαστούκι. Από πρόσωπο, όμορφο και λαμπερό στην αυτοτέλειά του, μεταλλάσσεται σε πατσαβούρα προς ιδιωτική μας χρήση.
Όμως, όσο κι αν ζυμώνουμε την αυταπάτη, δεν υπάρχει σωτηρία μέσω κάποιου Άλλου, υπαρκτού/απτού ή φανταστικού/άυλου. Υπάρχει μόνο η προσπάθεια να βάζουμε πλάι-πλάι τις διαδρομές μας – κι αυτό είναι ήδη σπουδαίο και πανέμορφο. Σε τελευταία ανάλυση, υπάρχει μόνο η “διαδρομή”, παρέα με κάποιον συνοδοιπόρο, υπαρκτό ή φανταστικό. Αν είναι απτός, τόσο το καλύτερο.
Κι ακόμη, ένα βίντεο που χρησιμοποιώ στις ομιλίες μου για το συγκεκριμένο θέμα του Άλλου – σωτήρα, είναι αυτό που παραθέτω εδώ.
[Το περιλαμβάνω και στα βίντεο της ιστοσελίδας μου, σ’ αυτόν τον σύνδεσμο, ενώ η μουσική είναι από παλαιότερη σύνθεσή μου]
]
Το κείμενο που συνοδεύει αυτό το βίντεο, βρίσκεται εδώ, ως αυτόνομη ανάρτηση.
Εάν θέλετε μία 2μηνη περίπου σύντομη ενημέρωση
σχετικά με αυτά που κάνω (video-κείμενα, ομιλίες-ομάδες, βιβλία, “Διαμέρισμα 5”, Πολύτεχνο, Playback θέατρο, εργαστήρια, συμπράξεις – συνεργασίες), παρακαλώ σημειώστε το e-mail σας σ’ αυτήν τη φόρμα. Δεν είναι απαραίτητο το όνομα.