Η Γιώτα Αγαπητού έκανε την ανάρτηση που ακολουθεί, στην ομάδα του fb ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ ΓΙΑ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
Το φάσισμπουκ δεν αφήνει το Share, κι έτσι με έγκριση της @ΓΙΩΤΑΣ ΑΓΑΠΗΤΟΥ αναδημοσίευσα την ανάρτησή της, με τον Van Gogh κλεισμένο στο φρενοκομείο του Σαιν Ρεμύ.
Εμπνεύστηκα, γιατί μια που νάμαστε πάλι για 2η φορά στην απομόνωση στα σπιτάκια μας,
έτοιμοι να καταβροχθιστούμε από το τέρας της ματαιότητας όσο βουτάμε βαθύτερα στην υποκουλτούρα των social media, ας δούμε αυτό το υπέροχο δείγμα της ανθρώπινης ικανότητας να δίνουμε ενεργητικά νόημα στα πράγματα.
Μαζί με το βαθύ σφίξιμο που βγάζει αυτό το απόσπασμα, είναι και η συγκίνηση που γεννιέται καθώς βλέπουμε ότι η υπέρβαση και η αναζήτηση νοήματος ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ, ιδιαίτερα στο μονοπάτι της δημιουργίας – και δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι Van Gogh για να μπούμε σ’ αυτό το μονοπάτι.
Αρκεί να πάμε ένα τόσο δα βηματάκι πέρα
από τη ματαιότητα και την κατάθλιψη που βγάζει η άσκοπη, παθητική περιπλάνηση στις οθόνες του κινητού μας καταβροχθίζοντας βουλιμικά ασύλληπτες ποσότητες άχρηστης πληροφορίας, ακριβώς για να ξεχάσουμε την ανάγκη μας για νόημα…. για κάποιο νόημα… έστω….
(Τώρα, η σχέση της απομόνωσης σ’ εκείνο το φρενοκομείο με την τωρινή μας απομόνωση εντός αλλά κυρίως ΕΚΤΟΣ καραντίνας, είναι ζήτημα ανησυχίας ή εφησυχασμού του καθένα μας).
Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ήταν η εξής:
“Drawing is at the root of everything” Vincent Van Gogh, (3 Ιουλίου, 1883)
“1889, φρενοκομείο του Σαιν Ρεμύ.
Βρίσκομαι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο που μου έχουν παραχωρήσει για ατελιέ. Άχρωμο, μουντό, με μυρωδιά που θυμίζει διασταύρωση δημόσιου ουρητηρίου και μούχλας. Του βίου το ανάθεμα με έφερε εδώ… παραλήρημα το λένε ο γιατρός Μερκυρέν και ο Τεό.
Και να ‘μαι εδώ θλιβερός μέσα στη σάρκα μου, με μάγουλα βαθουλωμένα και χείλια στεγνά να μαθαίνω τον θάνατο. Να τον πίνω μικρές γουλιές.Ωραία η θέα από ψηλά. Λίγο γέρνεις στα κάγκελα και σα μαγνήτης σε τραβάει το κενό.
Το κενό που η νύχτα κάνει ορατό… ο επίγειος μικρός θάνατος. Κάτω κοιμάται το χωριό ασάλευτο στο μέγα του μαρτύριο, που σα σάβανο του τυλίγει την ψυχή. Το όνειρο ρέει από πάνω του, μα αυτό φοβάται, δεν το θωρεί.
Ο ουρανός τη νύχτα είναι πιο πλούσιος χρωματικά, είναι ζωντανός. Έντεκα ασημένια αστέρια, λάγνα στολίδια, και το πορτοκαλί φεγγάρι, ήλιος ακοίμητος, υφαίνουν στον ορίζοντα ένα λαμπερό μονοπάτι φωτός που ρέει στις καμπύλες των βράχων. Αυτοί αντιστέκονται, στήνοντας μαύρα περιγράμματα σαν οδοφράγματα που υπογραμμίζουν την ταυτότητα τους.
Δεν ανήκουν στο φως, αλλά στο γήινο σκοτάδι. Σπειροειδή νεφελώματα γλιστράνε στο μπλε του ουρανού, ενώ μέσα τους λεπτές σιλουέτες σαν στροβιλισμοί νερού σε ένα ταραγμένο ποτάμι χορεύουν και ψάλλουν μπροστά σε χρυσά προσευχητάρια. Κι εγώ μπροστά, με τα πόδια καρφωμένα στη ζωή και το βλέμμα ανένδοτο στο θάνατο, στέκομαι σαν φλογόμορφο κυπαρίσσι και θαυμάζω τη μαγεία της ελευθερίας.”
painting: “Starry Night” Vincent van Gogh Drawing, pen and ink on paper Saint-Rémy: June, 1889
** iWrite: γ’ έκδοση του βιβλίου μου περί ΣΚΙΑΣ:
https://iwrite.gr/bookstore/i-skia/
** Εάν θέλετε αραιά και πού μια σύντομη ενημέρωση σχετικά με αυτά που κάνω (video-κείμενα, ομιλίες-ομάδες, βιβλία, Πολύτεχνο, Playback θέατρο, εργαστήρια, συμπράξεις – συνεργασίες, το Share*Dots project), παρακαλώ σημειώστε το e-mail σας σ’ αυτήν τη φόρμα. Δεν είναι απαραίτητο το όνομα.