Ποίηση γενικά δεν γράφω, με εξαίρεση 1-2 χρόνια προ αμνημονεύτων 10ετιών, οπότε
έκανα απλώς ένα σύντομο πέρασμα – σπουδή από το είδος (ως γράφων).
Λατερύω την ποίηση, αλλά μου αρέσει να γράφω εκτός απο θεωρητικά κείμενα, πεζό λόγο – ή, στο ύφος του πεζού ποιήματος (όπως είναι περίπου το 3ο βιβλίο μου “ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΑΙ ΣΕΝΑ”).
Ωστόσο, στο τέλος του 2018, η “Υπερρεαλιστική Ομάδα Θεσσαλονίκης”, με την οποία κατά καιρούς συμπράττω σε διάφορα γεγονότα, έκανε έναν “διαγωνισμό” υπερρεαλιστικής ποίησης με θέμα τον θάνατο (διαγωνισμός – αφορμή για ζυμώσεις και έκφραση δημιουργικότητας).
Έτσι, ξέθαψα κάτι ηλικίας πολλών 10ετιών, το αναμόρφωσα πολύ και το έστειλα, θέλοντας να υποστηρίξω κι εγώ το όλο εγχείρημα. Το ποίημα ήταν το εξής:
Nocturne
Ο νεκρός: ένας συνηθισμένος νεκρός.
Οι παρευρισκόμενοι συγγενείς, φίλοι, γνωστοί και περαστικοί γύρω του:
η συνήθης μάζα σωμάτων, ρούχων μαύρων, σκουρόχρωμων ή και αγενώς εγχρώμων,
κάποιων δακρύων και ποικίλων εκφράσεων λύπης, απορίας, ανακούφισης και αδιαφορίας.
Η μέρα: μια οποιαδήποτε μέρα, χωρίς αξιώσεις, για όλους – αλλά σαφώς ξεχωριστή για τον νεκρό.
Σε μια στιγμή, μια σεμνή σταγόνα δάκρυ της νεαρής κυρίας στην πίσω σειρά,
κατάφερε να περικλείσει στη διαφάνειά της όλον τον γύρω χώρο
κι έσταξε αργά σαν χρόνος στο πέτρινο πάτωμα.
Τότε, θαρρείς από το πουθενά, το μεθυσμένο αηδόνι χύμηξε τραγουδώντας,
έφερε δυο-τρία πλαγιαστά οχτάρια ίσα να θυμίζουν αδιόρατα το άπειρο
και προσέκρουσε στο κρυστάλλινο τιρκουάζ πολυκάντηλο
προκαλώντας του σοβαρότατο διαμπερές τραύμα.
Κι εμείς, από κάτω, σηκώνοντας τα μάτια από τον νεκρό και τους συνανθρώπους μας,
παρακολουθούσαμε εκστατικοί το ανυπέρβλητης μεγαλοσύνης θέαμα
χιλιάδων πολύχρωμων κεριών να εκβλαστάνουν ταχύτατα
από χιλιάδες μέχρι πρότινος χαίνοντα κηροπήγια.
Ήταν λες και ο νεκρός μετάνιωσε κι αναστέναξε ενθυμούμενος μια κακιά του συνήθεια
που σφράγισε όσα λίγα όμορφα καλοκαίρια τόλμησε να διεκδικήσει πίσω από το γραφείο του.
Σ’ αυτά τα λίγα κι ευωδιαστά καλοκαίρια της φαντασίας του κανονιοβολούσε ανελλιπώς
τον άμαχο πληθυσμό της θάλασσας: ψάρια, μέδουσες, οστρακόδερμα, φύκια, φωσφορίζον πλαγκτόν,
αστραφτερούς κοραλλιογενείς υφάλους, ακόμα και πολύ ντροπαλούς ψαροντουφεκάδες
– ιδιαιτέρως πλήττονταν ανελέητα αντανακλάσεις αστεριών
και μακρυμαλλούσες γυμνόστηθες γοργόνες.
Πέτρος Θεοδώρου, Νοέμβριος 2018
Εάν θέλετε μία 2μηνη περίπου σύντομη ενημέρωση
σχετικά με αυτά που κάνω (video-κείμενα, ομιλίες-ομάδες, βιβλία, “Διαμέρισμα 5”, Πολύτεχνο, Playback θέατρο, εργαστήρια, συμπράξεις – συνεργασίες), παρακαλώ σημειώστε το e-mail σας σ’ αυτήν τη φόρμα. Δεν είναι απαραίτητο το όνομα.