Μια εξομολόγηση – μανιφέστο και μια ιδιότυπη ίωση

Η Σημείωση του Οκτωβρίου 2018 (στο fb)

Παθαίνω πολλά και διάφορα όταν μολύνομαι από σκάνδαλα, τα οποία

βγαίνουν για την επεκτατική και εγκληματική συμπεριφορά τεράστιων εταιριών και των δίδυμων κυβερνήσεων ή για την απάτη και την υποκρισία κάθε μορφής εξουσίας πολιτικής, οικονομικής, κοινοτικής, οικογενειακής ή διαπροσωπικής – βέβαια, αυτά τα παθαίνω κάποιες φορές και απλώς δεχόμενος διάφορες ειδήσεις ή εμπλεκόμενος με τα media.

Αυτό όμως που θέλω να πω είναι ότι όταν τα παθαίνω, συχνά και συνειδητά δεν προσπαθώ να “απαλύνω” την τρομερή θύελλα που ξεσπά μέσα μου, αλλά επιλέγω να την αφήνω να κάνει τον κύκλο της.

Κυρίως, βέβαια, σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν νιώθω το αιμοσταγές θηρίο και τον δολοφόνο να ξυπνά, δεν διαλογίζομαι και αποφεύγω κάθε κατασταλτική τεχνική προκειμένου να φτάσω κάποιες υπερβατικές διαστάσεις και πνευματικά επίπεδα, όπου “όλα αυτά δεν έχουν νόημα και δεν ‘πρέπει’ να με αγγίζουν” – γιατί όχι μόνο με αγγίζουν, αλλά μου ξεσκίζουν την ψυχή και τη σάρκα.

Δεν ντρέπομαι λοιπόν να δηλώσω τα εξής:

Πρώτα, γίνομαι σκληροπυρηνικός παλαιολιθικός Σταλινικός κομουνιστής (με όλη του τη γραφικότητα και επικινδυνότητα),

μετά ψυχρός βομβιστής αναρχικός τρομοκράτης με τυφλή οργή κάτω από το ψύχος,

βρίζω ακατάπαυστα, χυδαιότατα και απολαυστικά, επινοώ νέες ολοδικές μου υπέροχες βρισιές, σκορπώ αφειδώς νταλικιέρικες κατάρες και χολή (η απόλαυση, εδώ, είναι τεράστια!),

μετά, αγαναχτισμένος, νιώθω σαν λέρα την απύθμενη βλακεία της μάζας του λεγόμενου ανθρώπινου είδους που καταναλώνει τα μεγαλειώδη εξελικτικά δώρα του σε παιχνίδια εξουσίας – χρήματος και απύθμενης ηλιθιότητας,

μετά η σιχασιά εξατμίζεται και πικραίνομαι γιατί θυμάμαι ότι τίποτα από αυτά δεν οδηγεί κάπου, μια που είμαι πολύ μικρός σ’ έναν τεράστιο και ακατανόητο κόσμο,
μετά θλίβομαι με κάπως ενεργητική (ακόμα) λύπη, που όμως σπαρταρά με απόγνωση, πνέοντας τα λοίσθια,

έπειτα καταλαβαίνω για ν-οστή φορά ότι το βαθύτερό παράπονό μου δεν είναι ακριβώς ο έξω κόσμος αλλά το ότι σ’ εμένα, το μεγάλο και ενήλικο παιδί, δεν αρέσει που είναι ο κόσμος έτσι κι όχι αλλιώς,

έπειτα πάει στο μεδούλι μου (επίσης για ν-οστή φορά) η βεβαιότητα ότι τα πράγματα είναι όπως είναι κι ότι όχι μόνο δεν μπορούμε αλλά δεν έχει και κανένα νόημα να πάμε να “διορθώσουμε” τίποτα,

στη συνέχεια η λύπη γίνεται παθητική, βαραίνω, αδιαφορώ, αποτραβιέμαι -σιωπή βελούδινη και οδυνηρή-, απομονώνομαι από όλους και μπαίνω σε οικεία τοπία μοναξιάς, ματαιότητας και παραίτησης (εδώ είναι που ξανασυνδέομαι με κάτι γνωστά μου κιλά και σταματώ τη γυμναστική) και,

μετά, ξαφνικά…

γεμίζω δύναμη, χαρά, ενθουσιασμό και με πάθος κι εντιμότητα και όρεξη και δύναμη τρομερή ρίχνομαι στο να καταπιάνομαι και πάλι ήσυχα και αποδοτικότατα με αυτά που αγαπώ, νιώθοντας πως σε ό,τι κάνω κεντώ με τη γαλήνη ενός σοφού σύννεφου,

επίσης ρίχνομαι στο να φροντίζω όσα κάνω και τρυφερά να τα μεγαλώνω με την κάθε φορά σοφότερη δημιουργικότητα που αναβλύζει μετά από την ανάρρωση ενός τέτοιου κύκλου “εταιριο-media-ανθρωπο-ίωσης”.

Παράλληλα, γεμίζω

και πάλι (λέω “πάλι” γιατί γνωρίζω πλέον τον κύκλο που διανύω), γεμίζω λοιπόν ζεστασιά κι ευγνωμοσύνη για όσους αγαπώ ή απλώς εκτιμώ και δεν είναι για μένα μάζα αλλά πανέμορφες υλικές (ή και ενίοτε λίγο άυλες) οντότητες,

θέλω να τους δω, το θέλω πολύ, λαχταρώ να πούμε σαχλαμάρες αλλά και να απολαύσουμε τη διαδικασία του να καταστρώνουμε σχέδια κάθε λογής, σχέδια που έχουν να κάνουν τόσο με μια απλή βόλτα και κανένα τσίπουρο σε επίπονα κλεμμένες ώρες μαβιού σούρουπου, όσο και με τα σχέδια για μια συντονισμένη κι ωραία στημένη σύμπραξη, μέσω της οποίας διεκδικούμε με σεμνή, ήρεμη αλλά και συμπαγέστατη μαχητικότητα την όποια θέση μας της μη-κόλασης στη μέση της κόλασης (όπως λέει ο Ίταλο Καλβίνο).

Κοντολογίς,

μιλώ για τις φορές κατά τις οποίες, λόγω του ότι με διαπερνά ο σαρωτικός αχός του μεγάκοσμου, συμβαίνει ένα παράδοξο: μετά τη θύελλα μέσα μου, ο μικρόκοσμός μου λάμπει, ομορφαίνει σπαραχτικά, αβάσταχτα σχεδόν και γίνεται πάρα πολύ όμορφος (αν και καθόλου ιδανικός ή φαντασιωτικός), ζεστός και σίγουρος, όχι μια φωλιά – καταφύγιο αλλά ένας βατήρας για να κάνω και να κάνουμε όσα μπορώ και μπορούμε, δηλαδή όσα νιώθω και νιώθουμε ότι αξίζουν οι πέρλες των μοναδικών στιγμών των ημερών μας.

Με άλλα λόγια, τα νοήματά μας έρχονται και παρέρχονται…

κι εμείς μαζί τους… και μάλλον είναι σίγουρο ότι η κάθε αλλαγή, ακόμα κι από το ένα λεπτό στο άλλο μέχρι και την αλλαγή από τη νιότη στο γήρας, είναι εξαιρετικά «παράδοξη», όλο αντιφάσεις, που απλά περιμένουν να τους κάνουμε χώρο μέσα μας για να γεννήσουν σίγουρα και καρτερικά τον επόμενο κύκλο μας.

Και δώστου πάλι απ’ την αρχή – που λέει και το τραγούδι…

Πέτρος Θεοδώρου, Οκτώβριος 2018


Εάν θέλετε μία 2μηνη περίπου σύντομη ενημέρωση

σχετικά με αυτά που κάνω (video-κείμενα, ομιλίες-ομάδες, βιβλία, “Διαμέρισμα 5”, Πολύτεχνο, Playback θέατρο, εργαστήρια, συμπράξεις – συνεργασίες), παρακαλώ σημειώστε το e-mail σας σ’ αυτήν τη φόρμα. Δεν είναι απαραίτητο τ


ο όνομα.

http://eepurl.com/dBRg81

 

Εγγραφή στο Newsletter

You can change your mind at any time by clicking the unsubscribe link in the footer of any email you receive from us, or by contacting us at [email protected]. We will treat your information with respect. For more information about our privacy practices please visit our website. By clicking below, you agree that we may process your information in accordance with these terms.

We use Mailchimp as our marketing platform. By clicking below to subscribe, you acknowledge that your information will be transferred to Mailchimp for processing. Learn more about Mailchimp's privacy practices here: https://mailchimp.com/legal/

 Newsletter Permissions * :