...αποφάσισε η Μαρίνα να λικνίσει το κορμί της.
Η Μαρίνα έμοιαζε με τριαντάφυλλο των γκρεμών, σπάνιο και αμύριστο.
[…] Ντυμένη στα κόκκινα μέχρι και τα παπούτσια, πήρε να ξεδιπλώνει τις φλόγες της συνεπαρμένη από τον λαϊκό αοιδό Σκαφίδα που με κατάνυξη ερμήνευε το: Χαμένο κορμί με φωνάζουν κι αλήτη, γιατί δεν πηγαίνω τα βράδια στο σπίτι…
Οι πιωμένοι θαμώνες οι οποίοι είχαν περιπέσει σε λήθαργο ανίας και μακαριότητας ξύπνησαν απότομα, ενεργοποιώντας μέχρι και το τελευταίο και πλέον απομακρυσμένο κύτταρό τους.
Οι παραγγελίες για ανανέωση των ποτών έδιναν και έπαιρναν, και τα γκαρσόνια, εξ αριστερών και δεξιών της χορεύτριας, εκτόξευαν δωδεκάδες πιάτων που σχημάτιζαν Χ στον αέρα προτού θρυμματιστούν μισό μέτρο απ’ τα πόδια της.
[…] Η Μαρίνα μετέφερε τον ομφαλό του κόσμου
ακριβώς στο σημείο όπου πατούσαν τα πόδια της.
Τ’ ακινητοποίησε και με το σώμα της αναπαριστούσε υποδειγματικά το λύγισμα της νεαρής λεύκας μπρος στο φύσημα δυνατού αέρα.
Συγχρόνως έγερνε προς τα πίσω και σχεδόν άγγιξε το κεφάλι στις φτέρνες της…
Τότε εκσεφενδονίστηκε και το μπροστινό τραπέζι στην πίστα με όλα τα συμαπαρομαρτούντα, δηλωτικό της εξωτερίκευσης άκρατου ενθουσιασμού. Εκ παραλλήλου ως έκφραση πρωτόγονου και ιδιότυπου ερωτικού καλέσματος.
Ευκόλως θα κατέτασσε κανείς τον δράστη, έναν επαρχιώτη κρεατέμπορα, στους υπερρεαλιστές, δεδομένης της επαναστατικής φύσης του καλλιτεχνικού κινήματος.
[Γ. Καλπούζος, “Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου” – Ψυχογιός]