Όταν βουτάμε στη σαρωτική εμπειρία του έρωτα εξαφανίζουμε αστραπιαία τις διαφορές μας με τον Άλλον.
Είμαστε σίγουροι ότι και μόνο με το χάδι της ματιάς του Άλλου τα θραύσματα ενός σπασμένου κόσμου κάθονται αυτόματα στη θέση τους.
Ότι συναρμολογείται μονομιάς ολόκληρος ο χρόνος της ζωής μας, τόσο στο παρελθόν όσο και στο μέλλον.
Και όμως. Αν και ο έρωτας παραμένει μία βαθύτατα αναζωογονητική, σχεδόν αβάσταχτη πνοή ζωής, συνοδεύεται από πολλά παράδοξα.
Ας πούμε, σε μεγάλης διάρκειας σταθερές σχέσεις αγάπης, ο έρωτας συχνά μοιάζει να ασφυκτιά. Ή, θρηνείται ως κάτι χαμένο, ενώ γίνεται και απειλή όταν τείνουν να εμπλακούν τρίτα πρόσωπα.
Γιατί και πώς ο έρωτας διαφέρει καθοριστικά από την αγάπη,
ενώ είναι συνυφασμένος επίσης με μία γλυκόπικρη γεύση, μία αίσθηση εξαπάτησης, προδοσίας, απώλειας;
Επίσης, πώς γίνεται το μόνο ίσως σταθερό και αιώνιο χαρακτηριστικό όλων των ερώτων να είναι το τέλος τους;
Και ποια είναι ακριβώς τα πρόσωπα που νυμφεύονται στην εμπειρία του έρωτα;
Ποιος συναντά ποιον, και πώς παράγεται η παράλογη βεβαιότητα ότι συναντώντας τον Άλλον στον έρωτα, ήδη τον γνωρίζαμε από πάντα;
Πώς γίνεται διαπερνώντας τον Άλλον να συναντούμε πίσω του το δικό μας είδωλο,
και πάλι απαρηγόρητο στη μοναξιά του;
Άραγε παγώνει ο χρόνος για την πριγκίπισσα και το βασιλόπουλο στη στιγμή του φιλιού και του “happy end” των παραμυθιών;
Κι εμείς, γιατί δεν νοιαζόμαστε καθόλου να μάθουμε τι συνέβη τριάντα χρόνια μετά που ο πρίγκιπας ξύπνησε την Πεντάμορφη Κοιμωμένη;
Οι ιδέες που παρουσιάζονται στο βίντεο αυτό, είναι και μέρη του κυρίου άξονα του βιβλίου μου: