1ο-Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ – Πέτρος Θεοδώρου

Ένα οδοιπορικό στην ύπαρξη και τη στιγμή, στα μυστήρια της ανθρώπινης εμπειρίας και της προσωπικής πραγματικότητας, στον καθρέφτη και τις Σκιές των ματιών του Άλλου – (Το 1ο βιβλίο μου, Μάιος 2017)

α. θέμα-οπισθόφυλλο-πίνακας περιεχομένων β. επισκόπηση Ενοτήτων γ. διάφορα κείμενα βασισμένα στο βιβλίο

Αναλυτική περιγραφή του βιβλίου

Μια ξενάγηση στις ιδέες του βιβλίου

Πίνακας Περιεχομένων

Όλοι οι τίτλοι των Κεφαλαίων και των ενοτήτων.

ΘΕΜΑΤΑ: Σε ποιους απευθύνεται το βιβλίο, γνωρίσματα και δομή. Η σύσταση της φυσικής πραγματικότητας. Ο προσωπικός μας μικρόκοσμος. Σώμα, αυτοσυναίσθηση. Γνωστικό και συγκινησιακό νόημα. Το εδώ και τώρα, η σύνθεση των βιωμάτων μας.

επισκόπηση σελίδων-Β

ΘΕΜΑΤΑ: Οι έννοιες της βασικής και συνειδητής επίγνωσης. Διαφορές από τη συνείδηση. Διανοητικοποίηση της εμπειρίας. Η παράδοξη θεωρία της αλλαγής. Η ελεύθερη βούληση, η αλλαγή και το ζήτημα της επιλογής. Ο σχεσιακός Εαυτός.

επισκόπηση σελίδων-Γ

ΘΕΜΑΤΑ: Ο "Άλλος". Η δια-υποκειμενικότητα. Τι συμβαίνει όταν συναντιόμαστε με άλλους ανθρώπους. Η σημασία της αφηγηματικότητας. Η ενσώματη ενσυναίσθηση. Ο υπαρξιακός διάλογος. Από το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: τι είναι ψυχοθεραπεία.

Ο άλλος, ο Άλλος και το Βλέμμα

Κάθε βλέμμα επάνω μου μεταφέρει απροσδιόριστα μία αίσθηση προσδοκίας του Άλλου, ότι ο Άλλος κάτι θέλει από μένα, κάτι περιμένει... Επιπλέον, το Βλέμμα ή η σκέψη του ότι “θα με δουν” ή με “βλέπουν”, πάντα προκαλεί μία, έστω και αδιόρατη, αίσθηση ντροπής

Η πολυτιμότητα και η αναγκαιότητα της προδοσίας του Άλλου

... ο Άλλος είναι πάντα “εκεί”, αλλά παραμένει χωρίς σαφές σχήμα και περίγραμμα, περίλαμπρος, μεγαλοπρεπής, αστραφτερός, ιδιότυπα παρών εν τη απουσία του...

Tο “κάτι” από το “τίποτα”, ή: ο πυθμένας του απύθμενου

Όσο επιμένουμε να βλέπουμε ΜΟΝΟ τη “φωτεινή’’ πλευρά της ζωής, χειρουργούμε την ολότητά της καταργώντας τον έναν πόλο της. Και βέβαια, η τόσο αποφευκτέα “σκοτεινή” της όψη τελικά μας εκδικείται

Το σώμα – υποκείμενο

Αν το σώμα μας διαλυθεί και υποθέσουμε ότι η συνειδητότητά μας εξακολουθεί να υπάρχει σε κάποια άλλη διάσταση, τότε, η αυτοσυναίσθησή μας δεν θα είναι όπως η τωρινή: η ψυχική μας ζωή δεν γίνεται να διαχωριστεί ποτέ από τη φυσική μας υπόσταση

Το σώμα ως θεμέλιο της ύπαρξής μας

Η υποκειμενική μας πραγματικότητα είναι «ενσώματη» - δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τα κύτταρα, χωρίς τα σώματά μας. Το σώμα, όχι μόνο δεν θεωρείται ως αποσχισμένο από το το εγώ μας, αλλά θεωρείται το ίδιο ως το πρωταρχικό γνωστικό υποκείμενο.

Ποιος δημιούργησε ποιον; Το ανώτερο το κατώτερο ή αντίστροφα;

Μάλλον ο κόσμος “είναι ο ίδιος η αιτία του εαυτού του”, γι’ αυτό και είναι ο κόσμος που δημιούργησε το ανθρώπινο πνεύμα και όχι το πνεύμα που δημιούργησε τον κόσμο στη φυσική του διάσταση