Η Σημείωση του Νοεμβρίου 2018 (στο fb)
Όλο και συχνότερα έχω την εντύπωση ότι στις ψευτοηδονιστικές μας κοινωνίες
γυρεύουμε εμμονικά κάτι αόριστο που παπαγαλίζουμε ως «σταθερότητα», ώστε να νιώσουμε ασφαλείς.
Ωστόσο, όλα πλέον τα πεδία γνώσης συγκλίνουν σχεδόν θορυβωδώς στο ότι ζούμε σε ένα σύμπαν αέναων μεταμορφώσεων και αλλαγών.
Προκειμένου, όμως, εμείς που δεν είμαστε καν ημίθεοι να αποφύγουμε τα τρομερά συναισθήματα που συνοδεύουν μία τέτοια διαπίστωση, συχνά αναζητούμε μανιασμένα μία «τάξη» στην ασύλληπτη ανάσα των αλλαγών – μία τάξη που να είναι κατανοητή στο νου μας.
Και τότε παγώνουμε τα πράγματα, τα ακινητοποιούμε,
μήπως και τα ελέγξουμε «καταλαβαίνοντας» τις συνδέσεις και τους αρμούς τους.
Ταυτοχρόνως, εν τούτοις, τα σκοτώνουμε γιατί παύοντας την αλλαγή, κλειδώνουν οι συναρθρώσεις των πραγμάτων, αυξάνεται η εντροπία και έτσι δολοφονούμε κάθε δυνατότητα ανανέωσής τους.
Στην ουσία, μένοντας ακίνητοι και αλυσοδένοντας τα πράγματα και τους Άλλους, ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ ΘΑΝΑΤΟ εν ονόματι μιας ακίνητης «ασφάλειας», η οποία διατυμπανίζει ότι επιζητεί ακριβώς το ανάποδο: το να αποφύγει τον θάνατο.
Οπότε, μάλλον, μια «τάξη» λόγω ακινησίας είναι πρώτη ξαδέλφη μιας αδηφάγας μαύρης τρύπας που καταπίνει τα πάντα.
Αντιθέτως, φαίνεται ότι οποιασδήποτε μορφής τάξη που να εμφυσεί ζωή στα πράγματα
(αν και εφόσον θεωρούμε σημαντικό ως σκοπό τη ζωή), δεν μπορεί παρά να αγκαλιάζει την αλλαγή με τρυφερότητα ερωτευμένου στο φθινόπωρο.
Δεν μπορεί παρά να είναι μία δυναμικής μορφής τάξη, η οποία δεν ενδιαφέρεται να αραδιάσει σε ραφάκια τα πράγματα, αλλά να τρέχει με τα κύματα των αέναων αλλαγών τους.
Αυτή η τάξη, ως ζητούμενο, δεν πάει να κλειδώσει μεταξύ τους τα πράγματα, αλλά έχει για σανίδα πλεύσης τις μεταμορφώσεις τους.
Αυτή η τάξη δεν γυρεύει ασφάλεια σε ένα σύμπαν τόσο φαντασμαγορικό όσο και απειλητικά απρόβλεπτο, αλλά γυρεύει ασφάλεια μέσω της, με σεβασμό, εκμάθησης μιας τέχνης που κατέχει ακόμη και η αμοιβάδα.
Της τέχνης του να ενορχηστρώνουμε την εφήμερη ύπαρξή μας με τον ευρύτερο παλμό, τον ρυθμό, τη ροή των μεταβολών, το ρίγος του να ακούς τον σφυγμό τους καθώς βρέχεσαι διαρκώς από την κάθε λογής κίνηση – ενός μορίου σκόνης ή ενός ολόκληρου γαλαξία.
Φυσικά, η αλλαγή δεν είναι πάντα ευχάριστη σαν κλεμμένος απογευματινός καφές
και οι ρυθμοί της είναι συχνότατα σαρωτικοί. Οπότε, η προτιμητέα για τον καθένα «τάξη» είναι καθαρά και μόνο ζήτημα επιλογής.
Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι διόλου αμελητέο το να νιώθω ζωντανός ακόμα και μέσα στον πόνο παρά αναίσθητος, χοντρός στην ψυχή, συρρικνωμένος, ξεχασμένος κι από εμένα τον ίδιο, ακίνητος σε μια αραχνιασμένη γωνιά μου, όπου δεν με αγγίζει ούτε πόνος ούτε χαρά, διερωτώμενος γιατί δεν επιθύμησα διακαώς κάτι ώστε να μου το δωρίσει έτοιμο και πακεταρισμένο το σύμπαν, χωρίς να κουνήσω ούτε καν το δαχτυλάκι μου…
Πέτρος Θεοδώρου, 2018, 7 Νοεμβρίου
Εάν θέλετε μία 2μηνη περίπου σύντομη ενημέρωση
σχετικά με αυτά που κάνω (video-κείμενα, ομιλίες-ομάδες, βιβλία, “Διαμέρισμα 5”, Πολύτεχνο, Playback θέατρο, εργαστήρια, συμπράξεις – συνεργασίες), παρακαλώ σημειώστε το e-mail σας σ’ αυτήν τη φόρμα. Δεν είναι απαραίτητο το όνομα.