Μια μέρα άκουσα ένα παιδί να λέει, θέλοντας να πει πως ήταν έτοιμο να κλάψει, όχι “Μου ΄ρχεται να κλάψω”, που θα ήταν αυτό που θα έλεγε ένας ενήλικας, δηλαδή ένας ηλίθιος, αλλά “Μου ΄ρχονται δάκρυα”. Και αυτή η πρόταση, η απολύτως λογοτεχνική, σε σημείο που θα την αποδίδαμε σε κάποιον φημισμένο ποιητή, αν βρισκόταν κάποιος για να την πει, αναφέρεται σαφέστατα στη θερμή παρουσία των δακρύων που πέφτουν από τα βλέφαρα, τα οποία έχουν πλήρη συνείδηση της υγρής πικράδας. “Μου ΄ρχονται δάκρυα!”
______________
Ο θεός με δημιούργησε για να είμαι παιδί και με άφησε για πάντα παιδί. Αλλά γιατί τότε άφησε τη Ζωή να με δείρει και να μου πάρει τα παιχνίδια μου, παρατώντας με μόνο στο διάλειμμα, να τσαλακώνω με τα αδύναμα χέρια μου τη γαλάζια ποδιά μου, βρόμικη από τα πολλά δάκρυα; Αν δεν μπορούσα να ζήσω παρά μόνο με χάδια, γιατί πέταξα τα χάδια μου; [..] δική μου η αδυναμία, δική μου η μοναξιά, και τα γέλια της ενήλικης ζωής που περνάει με πληγώνουν σαν τις λάμψεις από τα σπίρτα που κάποιος τα τρίβει για ν’ ανάψουν πάνω στο ευαίσθητο ύφασμα της καρδιάς μου.
_____________
Σοάρες Μπερνάντο – ψευδώνυμο του Φερνάντο Πεσόα. (2007). Το βιβλίο της Ανησυχίας, Τόμοι Α, Β. (Μ. Παπαδήμα, μετάφρ.). Αθήνα: Εξάντας.
Εάν θέλετε μία 2μηνη περίπου σύντομη ενημέρωση
σχετικά με αυτά που κάνω (video-κείμενα, ομιλίες-ομάδες, βιβλία, “Διαμέρισμα 5”, Πολύτεχνο, Playback θέατρο, εργαστήρια, συμπράξεις – συνεργασίες), παρακαλώ σημειώστε το e-mail σας σ’ αυτήν τη φόρμα. Δεν είναι απαραίτητο το όνομα.